Nummer 239

10

(Twee dagen nadat ze zichzelf had neergestoken)

Telkens zie ik het weer wit worden en daarna weer zwart worden. Alsof je telkens in een zwart gat word geworpen en er dan net op het laatste moment word uitgetrokken. Wel een paar uur lang, tot opeens het zwart een beetje lichter word en het een witte kleur krijgt. Misschien zou ik alweer wat dichter bij een planeet komen. Uiteindelijk land ik dan wel weer op die planeet. 

In één ruk kijk ik opeens tegen een licht plagond aan. Het plafond bestaat uit grote vierkante platen, ik kan mijn hoofd niet draaien, op de een of andere manier lig ik vast. Héél zacht kreun ik, opeens hoor ik iets van een deur. Een gezicht verschijnt boven mijn hoofd, ik houd mijn adem. Misschien is het wel mijn vader of zo! Wacht, iets klopt er dan niet!

Hij doet iets, want ik kan niet zien wat en opeens kan ik mijn nek draaien. Een ziekenhuis. Daarom lig ik hier. Maar het is niet zo wit als ze zeggen in de verhalen! De aparaturen hebben nogal veel kleuren. Ik sluit mijn ogen en bedenk me dan dat die dokter mijn vader helemaal niet kan zijn.

Als ik weer wakker word, vijf uur later, herinner ik me alweer wat meer. Die dokter was niet mijn vader, want die heb ik vermoord. Hij heette Michiel of ziets en had mij al lang geslagen. Maar blijkbaar niet álleen geslagen.

Mijn moeder, daar weet ik niet zo veel van. Maar wat ik wel weet, is dat ze me beide hadden mishandeld. Opeens komt er weer een dokter binnen, of arts, hoe je het ook wilt noemen. Hij doet wat aan een of andere machine en pakt dan een stoel. Die zet hij naast me neer en gaat er op zitten.

"Oké, hoe voel je je Sasha?" Zegt hij zacht. Ik wil wat zeggen, maar er komt weinig geluid uit. Dus ik knik maar.

"Goed, daar ben ik blij om. Je hebt echt heel erg veel geluk dat je nog leeft! Je buurmeisje had ons gebeld en verteld dat ze jou had gezien. We zijn ook naar binnen gegaan en hebben daar je ouders dood aangetroffen. Ik weet dat jij het hebt gedaan. Eigenlijk zal de politie je ervoor moeten straffen, maar dat kan. Ze hadden op een kamer een zweep aangetroffen met jou bloed er op. Toen we met de operatie klaar waren, hebben we gekeken en het was dus jou bloed. Jarenlang ben je dus mishandeld, je had al die tijd al kunnen bellen naar de politie voor hulp. Maar goed, je hebt dus geprobeerd zelfmoord te plegen en het overleefd. Je was bijna doodgebloed, gelukkig hebben wij je weten te reden. Je zusje is niets aangedaan, alleen dat ze erg mager is, net als jij denken we. Morgen gaan we je proberen te wegen en komt een psichiator langs." Hij stopt even en haalt een paar keer diep adem.

"Je hebt veel meegemaakt, mishandeling, verzwakking en waarschijnlijk ook nog ernstig ondergewicht. Of het anorexia is, weet ik niet. Maar, ga daar nu maar niet over piekeren, ga slapen. Morgenvroeg krijg je gewoon wat te eten. Het is nu ook al laat." Hij staat op, zet zijn stoel weg en loopt de kamer uit. Ik ga verliggen en val dan meteen in slaap.

Wooow! Ze leeft nog! Ik dacht dat het geen zin had om POV er boven te zetten, maar dus misschien wel, haha. Ik hoop dat het weer zo spannend is, maar ik wilde graag nog één ding zeggen. Waarom is het zwarte gat nou zwart, omdat die ook alle kleur er in zuigt! Sorry, maar volgensmij zeg ik het zo goed. Het is gewoon leuk om te weten. Hahah YOLO, Merle