Mijn armen worden op mijn rug gedraaid, steeds hoger. Een schreeuw scheurt door de gangen heen. Het is vijf uur, dus ik zal wel mensen hebben wakker gemaakt. Opnieuw schreeuw ik hard, dit keer ook uit woede.
"Houd je kop dicht, idioot! De baas zal je straks wel laten zien wat pijn betekend. Ze zal met je praten, we weten wat je van plan bent! Dus nogmaals: houd je kop nu eens dicht!" Schreeuwt, een jongen, in mijn oor. Ik houd op met schreeuwen en bijt hard op mijn lip. Al snel begint die te bloeden. Ik word in een cel gegooid en de deur word dicht geramd. Nu zit ik hier dus opgesloten tot weet ik veel wanneer.
Geen idee hoeveel tijd er voor bij is, maar opeens gaat de deur met een klap open. Ik word door een grote, gespierde jongen op dezelfde manier vastgepakt, alleen dan nu nóg strakker. Opnieuw bijt ik weer hard op mijn lip, wat nu behoorlijk pijn begint te doen. Hij grijnst en mompelt dan: "Ik en de baas zullen ervoor gaan zorgen dat jij manieren krijgt kleintje! Je weet inmiddels toch wel dat dit geen gewoon weeshuis is? Mijke heeft je vast het verhaal verteld! Ze is wel zielig hoor!" Hij barst in lachen uit als hij het bloed uit mijn lip over mijn kin zie stromen. Van mij krijgt hij een woedende blik terug. Ik voel het bloed harder door mijn aderen stromen, ik haat hem zó erg! Hoe die verrekte mensen dit en die zielige kinderen dit alles aan kunnen doen! Ik ga zeker proberen om iedereen hier een fijner bestaan te geven! En zeker om naar school te kunnen.
We komen buiten op een soort van veld aan. Het gras is verfomfaaid en lelijk. Op sommige plekken zie ik bloed. Om het grasveldje zie ik een reusachtig hek staan van wel tien meter hoog. Dit is voor het eerst sinds weken dat ik buiten kom. Ik slik als ik bedenk wat kinderen hier is overkomen. Mijn adrenaline word steeds heftiger. Zelfs voel ik dat ik sneller begin te ademen. Wat is hier wel niet gebeurd? Zijn hier kinderen vermoord?! Het zou zo maar kunnen door al dat bloed.
De jongen duwt me op een hoge stoel neer en bindt mijn polsen en enkels vast. De rest laat hij los, zou daar een rede voor zijn. Meteen probeer ik met harde rukken me los te trekken. De jongen slaat me meteen in mijn gezicht. Ik spug op de grond en zie dan dat ook bloed er bij zit. Ik slik als ik Enemy vanuit de deur waar wij uit zijn gekomen zie lopen. Ze kijkt me veelbetekenend aan. Opnieuw slik ik, ook om niet alles uit mijn hart tegen haar te schreeuwen. Ook al weet ik dat er een dag zal komen dat dat gebeurd. Op een dag zal ik tegen haar schreeuwen hoe erg ze wel niet is, of er moet nu iets met me gebeuren. Want ik haat hoor, hoe vaak ik het ook denk. Het leven, het alles, soms wil ik liever dood. Maar nu houd het me tegen, want ik móét de kinderen redden!
"Sasha, Sasha, Sasha. Wat leuk om jou hier te zien!" Zegt ze als ze op een stoel rechts tegenover me komt zitten. Ik kijkt haar woedend aan en span al mijn spieren aan. Al snel wordt dat erg vermoeiend.
"Kijk niet zo boos. Ik ga je alleen laten zien hoe wij hier zijn, ook met woorden. Het verhaal van Mijke, is waar als je dat wilde weten." Wat?! Nee, dat kan niet?! "Je zult toch wel begrijpen dat wij dat niet goedkeuren stom kind?! Jij bent natuurlijk te dom om dat te begrijpen hé? Je bent een idioot, dat gaan wij je zo wijsmaken! Het enige wat je hoeft te doen, is antwoord geven." Er verschijnt een gemene grijns op haar gezicht. Ik schreeuw, dat moet er even uit.
"Haal nummer 105 maar naar buiten!" Schreeuwt ze. Ik huiver van die stem, maar ik houd me hard. Een jongen van tien word het veld opgeduwd. Hij wordt aan een paal vastgebonden en er word een prop in zijn mond geduwd. Dan worden zijn kleren uit getrokken behalve zijn onderbroek. De jongen begint nu al te trillen als een rietje. Hij kijkt me aan, ik geef hem een bemoedigend knikje. Meteen word ik vijf keer in mijn gezicht geslagen. Maar het kan me niet veel schelen, het gaat om de jongen. Als hij nu gedood wordt, dan weet hij dat ik het voor hem op zal nemen, ik weet zeker dat ik dat ga doen!
"Oké, hier komt de vraag: is het waar dat jij de kinderen in jouw hok nog nooit straf hebt gegeven?" Ze kijkt me streng aan. Ik kijk de jongen een tijd aan en knik dan. Ik hoor een kreet van verbazing maar blijf de jongen aankijken. Opeens word er met stokken overal op mijn lichaam geslagen, overal. Ik verweer me en schreeuw de longen uit m'n lijf, gelukkig duurt het niet lang. Enemy kijkt me woedend aan.
"Hoe noemen jullie mij?!"
"ENEMY!" Schreeuw ik hard en luid en duidelijk zonder aarzeling. Misschien had ik dát niet moeten zeggen, drinkt het veel te laat tot me door. Opeens word ik uit mijn stoel getrokken, doordat ik was vastgebonden heb ik geen gevoel meer in mijn handen en voeten. Ik snuif en kijk Enemy woedend aan. Ze kijkt me vuil terug aan. De jongen word letterlijk weggegooid en ik word aan de paal vastgebonden. Ik schreeuw hard en kijk hoe de jongen stil blijft liggen. Ik slik maar kijk dan weer woedend voor me uit. Als ze me hebben vastgebonden komen er ineens wel tien jongens het veld opgerend. Ze beginnen me allemaal te slaan met hun stokken. Ik hoor de jongens schreeuwen. Zelf schreeuw ik ook. Zouden zij dat ook moeten doen met dwang, net zoals ik een paar dagen geleden? Zouden ze ook tegen Enemy zijn? Zo voelt het eigenlijk niet.
"Vervloekt weeshuis! Ik haat jullie, hoort u me, ik haat jullie! Jullie zijn stom, idioot en vervloekt, hoor je me?! HOOR JE ME?!" Ik houd mijn mond als het té veel pijn begint te doen en Enemy opeens met een zweep met spijkers erin naar me toe komt lopen. Hard bijt ik op mijn tong om niet bang te worden. Maar het lukt me om haar woedend aan te blijven kijken. Ze begint me te slaan alsof haar leven er van afhangt. Opeens zie ik dat de jongen word opgetild en op de stoel word neergesmeten. De grootste jongen begint hem op zijn hoofd met een knuppel te slaan. Na drie klappen weet ik dat de jongen dood is. Mijn eigen klappen voel ik niet eens meer, mijn adrenaline is niet meer te stoppen. Ik schreeuw en begin om me heen te slaan en te trappen. De jongens rennen weg en de grootste blijft naar mij kijken. Daardoor helpt het niet om rustiger te krijgen. Ik vloek taal die nooit iemand zal begrijpen en schreeuw dan.
"F#CK YOU WEESHUIS!! Rot op met jullie mensen, rot op met jullie..." Ik schreeuw bij een klap die tegen mijn hoofd komt. Opeens slaat de jongen tegen mijn slaap aan, nog tien seconden blijf ik bij. Ik zie dat de jongen mij losmaakt en meeneemt. Als laatste voel ik dat ik op een harde ondergrond word gegooit.
Wow, moest je een traantje wegpinken, of lig je nu zachtjes te huilen? Laat het me weten! Love you, Merle :'(
JE LEEST
Nummer 239
Teen Fiction'Ik moet het nu doen, op geen andere moment. Ik wil het niet meer, ik kan het niet meer. Ik zal sterven en naar de hel gaan. Wat ik net heb gedaan, dat is niet te vergeven. De mensen die ik heb vermoord zullen net als ik naar de hel gaan, want ik be...
