Nummer 239

5

Een paar dagen later, vrijdag, is het de laatste dag voor de vakantie. Maar ik wist niet dat het de ergste zou zijn.

We zitten in de tweede les, Nederlands. De leraar is wat aan het vertellen, maar opeens krijg ik een briefje op mijn tafel gegooid. Ik wil het niet openmaken, misschien staat er wel iets in dat ik niet wil weten. Misschien willen ze me wel belachelijk maken, zoals altijd.

Sinds dat ik naast die jongen zat, is het allen maar erger geworden. Ik weet zeker dat hij heeft gezegd dat ik stink of zo, want ja: deo bij ons thuis, daar komt ook al niets van!

Ik zucht en stop het in mijn lees-boek. Het was een boek waar we een recensie over moeten schrijven. Het is mijn eerste dit jaar, maar er zullen er meer volgen. Ik had me opgegeven om voor een schoolkrant boeken te lezen en dan een punt te geven. Ze vonden het best, ook al was ik dan de enige. De volgende les moest het lees-boek dus uit zijn en moet je de recensie inleveren. Ik hoop al heel lang dat ik een tien heb. Ook al heb ik dat vaker gehaald voor Nederlands. Ik heb ze me ooit wel is 'nerd' of 'freak' horen zeggen als ik langsliep. 

Misschien hadden ze dat ook wel op het blaadje staan. 

"Ruim jullie spullen maar op, vergeet niet dat je maandag de recensie bij moet hebben!" Iedereen schuifelt de klas uit, waarvan ik als laatste. De leraar wil me nog tegenhouden, maar snel loop ik verder. We moeten wel drie trappen op, Frans. Ik vind het zelf niet zo moeilijk, maar volgens mij ben ik wel goed in talen.

Als we op de leraar staan te wachten omdat die er nog niet is, ga ik al bij de deur staan. Meteen hoor ik weer van alles: "Kijk daar is die hersenloze nerd weer!" en "Zie dát daar, ze denkt echt dat ze alles is. Echt het liefje van de leraar! Ze zal ook wel alles hebben wat haar hartje begeerd!" 

Ik moet bijna huilen als ze zoiets zeggen. Wan ik héb het niet fijn. Want ik bén niet rijk! Maar in één ding hebben ze misschien wel gelijk: misschien ben ik toch meer een dát.

(kwart over drie)

Ik druk hard op de deurbel, helaas was ik mijn sleutels vergeten. Maar ik ben zó blij dat ik morgenochtend op vakantie ga, dat het me weinig kan schelen. Het erge was dat ik niet zou kunnen zwemmen, maar dan ben ik gewoon mijn zwemkleding vergeten. Als ze iets zou zien, vermoord Michiel me!

De deur word ruw opengetrokken, het is Michiel. Hij doet een stap opzij, zonder iets te zeggen. Misschien omdat mam met de baby weer terug is? Zou natuurlijk makkelijk kunnen! Dus loop ik zo zacht mogelijk de trap op, toch schreeuwt hij me nog iets na: "Idioot, loop is niet zo te stampen met die olifantenpoten van je!" 

Zou hij me dik vinden? Nee, toch? Ik mocht weinig eten, dus misschien wél. Zacht plof ik op mijn bed neer en zet mijn muziek weer op. Misschien kon ik hem een plezier doen door af te gaan vallen. Zelf vond ik het stom dat ik zo dun was, maar dat vond hij dus fijn. Het kon mij weinig schelen, maar ik had geen computer. Ik zucht en pak mijn telefoon uit mijn tas. Bij Google type ik in: hoe word je makkelijk dun? Er komen duizenden dingen te staan, ik druk op de bovenste. Het is een random site en er staan veel tips op. Ik lees er een paar, maar opeens lees ik naar de titel. Dit is een anorexia site! Snel druk ik op het kruisje. Of zou Michiel juist willen dat ik zo dun word? Snel zoek ik de site weer op en zo lees ik hem van top tot teen over.

Uiteindelijk ben ik tot een conclusie gekomen: weinig eten, veel bewegen. Er stonden veel work-outs op. Ik had er van drie een foto gemaakt. Als ik die nou elke avond doe, dan zal het 'vet dat ik eigenlijk niet heb' wel erg snel weg gaan.

Opeens zie in de knop inloggen rechtsboven in de hoek staan. Maar ik druk er niet op, ik kan het zelf wel. Ik had één week de tijd om zo dun mogelijk te worden, want op school zou dat maar moeilijk gaan. Ook al houd daar niemand me in de gaten. Ik zet mijn muziek wat harder en ga dan op mijn rug op het bed liggen.

Opeens word ik gebeld, door mijn vriendin.

"Hey, with your BFF!" Ik grinnik zachtjes en zeg hetzelfde dan.

"Ik heb vreselijk nieuws Sasha! Er waren stortbuien in de Ardennen geweest en ze hebben bomen meegenomen en weet ik veel nog meer. In ieder geval: we kunnen niet op vakantie." Ik hoor de trilling in haar stem heel goed. Maar, niet op vakantie?! Dan zit ik hier alleen met Michiel en mam en de baby opgescheept! Ik word wit en moet me aan de bedrand vasthouden. Snel knijp ik in mijn arm, soms werkt het om je wakker te maken. Ik adem een paar keer goed in en uit en houd dan mijn oorschelp weer tegen de telefoon aan,

"Sasha?" 

"Ja, wat is er Imke?" Zeg ik zacht.

"Sorry Sasha. Maar ik moet weg, de volgende vakantie, oké?" En er word opgehangen. Ik schreeuw hard en gooi mijn telefoon ergens de kamer in.

Een woedende Michiel komt mijn kamer binnen. Hij gooit me tegen de muur aan en begint me met zijn touw te slaan. Hij schreeuwt niet maar hij gooit al zijn woede er uit via het touw. Na tien minuten ben ik bewusteloos en loopt hij woedend weg, de deur nog afsluitend.

Oké, Imke is dus die vriendin. Ik hoop dat ik eerst niet een andere naam heb gezegd. Haar moeder is ook weer terug. Zo alles op een rijtje? Haha, op een rijtje. Ik hoop dat het heel erg dramatisch is, want dat ik ook de bedoeling, maar het word alleen maar erger... Merle