Nummer 239

11

Ik had gelukkig de hele nacht geslapen, dus nu was ik lekker uitgerust. Nog geen halfuur geleden kwamen ze het eten brengen en nu lig ik dus weer eenzaam op de kamer, waar eigenlijk twee bedden staan. Het is dus een beetje raar dat daar niemand ligt, de dokter had juist gezegt dat het heel erg druk is! Opeens komt er een dokter en een vrouw in gewone kleding binnen, die dokter is ook een vrouw.

"Hallo Sasha, ik kom je vandaag wegen! Dus we gaan proberen je in een rolstoel te zetten! Naast mij zie je Karin, zij is jou psychiatior!" Voorzichtig pakken ze beiden een arm vast en tillen me op. Zo zetten ze me ook rustig in de rolstoel. Karin duwt me vooruit en de dokter loopt voor ons. Al snel duwen ze me een kamer in. Ze zetten me op een af andere weegschaal en houden me goed aan mijn schouders vast.

Al snel blijkt het dan ik zó ernstig ondergewicht heb, dat ik anorexia heb. Dat is best erg eigenlijk, ik weet niet of ik dat zelf heb gedaan, of dat dat door Michiel en mam komt! Ik snik zachtjes en ze brengen me weer naar mijn kamer. Voorzichtig leggen ze me op het bed neer en de psygiator steld mij vragen over van alles en nog wat.

"Hoe was het om geslagen te worden, wat gebeurde er dan?" Het is gewoon moeilijk om op zo'n vraag antwoord te geven, maar het moest natuurlijk wel.

"Hij kwam vroeger altijd gewoon aan met handen en voeten. Laatst, een paar weken geleden ineens met een metalen liniaal. De laatste tijd was dat een touw, wat dus blijkbaar een zweep was. Ik had een erg kleine kamer, dus veel wegkruipen kon ik niet." Ik snuif zachtjes en kijk haar dan aan.

"Op school werd je gepest, thuis kreeg je weinig eten, leg dat is uit?" 

"Altijd als ik straf kreeg mocht ik niet eten, al snel was ik er aan gewent om alleen 's ochtends en 's middags te eten. Dus zo werd ik erg dun, toen Michiel, mijn stiefvader dus, zei dat ik dik was, ging ik meteen minder eten. Ik werd dus snel steeds dunner. Op school werd ik inderdaad wel gepest. Dit alles maakte het tot een dood voor mij, ik wil niet meer leven, maar niemand snapt dat. Ik kán niet meer leven, altijd zal me dit blijven achtervolgen, altijd." Het laatste zei ik recht uit mijn hart, want het is ook zo. Ik wilde eigenlijk helemaal niet mee in leven, dat wilde ik niet. Zacht snuif ik en kijk naar het plafond. Karin staat op en loopt weg. Pas dan besef ik wat ik tegen haar heb gezegd en vloek ik zacht in mezelf.

Drie uurtjes later komt het eten weer, ik heb wel honger eigenlijk. Voorzichtig eet ik wat en bedank dan de serveerster. Maar ze verteld me nog net voordat ik weg ga: "Er komt hier zo een meisje te liggen, ze is net wakker maar moet nog erg uitrusten. Als je wilt kunnen jullie dan even kletsen."

Ze heeft gelijk: nog geen tien minuten later word er een bed binnen gebracht waar een dun meisje op ligt. Ze is nog dunner dan ik. Snel wrijf ik even door mijn ogen en ga dan op mijn zij liggen. Dat doet helaas erg veel pijn, maar ik blijf toch zo liggen. Als de dokters weer weglopen zeg ik zachtjes: "Hé, ik ben Sasha. Jij hebt ook ondergewicht hé?" Het meisje blijft stil liggen, maar uiteindelijk draait ze zich om. Ik kijk recht in een gevoelloos gezicht. Verschrikt houd ik een hand voor mijn mond.

"Ja." Is het enige wat ze zegt. Ik wrijf opnieuw door mijn ogen om de tranen tegen te houden.

"Luister, wat heb jij allemaal meegemaakt? Tegen mij kun je alles vertellen, ik heb zelf ook heel veel meegemaakt..." Ik wacht even en praat weer verder: "Ik zal eerst wel vertellen..." Na iets van een uurtje zit ik naast haar op het bed, met mijn armen om haar heengeslagen. Ze vind het fijn, maar zegt weinig. Opeens begint ze zacht te vertellen.

"Ik wilde dun zijn, net als alle andere mensen. Maar ik werd zó dun dat ik steeds vaker flauwviel. Vaak verzon ik wel een goed excuus, ook gymde ik nooit. Maar uiteindelijk werd ik zó extreem dun dat mama er achter kwam, toen was het al te laat. Soms at ik per dag maar één cracker of zoiets. Ik móést van haar eten, maar ik wist niet meer hoe het moet. Dat klinkt raar, maar het is écht zo. Uiteindelijk kwam ik hier een week geleden terecht. Ik moet hier nog drie dagen blijven en uitrusten. Gelukkig eet ik al wat meer en ben daar ook blij om. Het is niet leuk om dun te zijn, eigenlijk. Gelukkig heeft de kliniek, waar ik naar toe ben geweest, me enorm geholpen!" Ze begint hard te huilen en druk haar tegen me aan. Zo zitten we tot het avondeten word geserveerd. 

Ik eet langzaam alles op, het meisje ook. Als we moeten gaan slapen en de lichten uitgaan, hoor ik haar nog nét iets zeggen.

"Ik heet Maja." Daarna blijft het de hele nacht stil.

Dit keer een wat langer stuk! Morgen kan ik denk ik niet publiceren, daarom dus. Ik hoopt dat jullie ook vinden dat het lekker lang is! Ik moest als ik eerlijk ben een beetje huilen toen ik de laatste stukjes typete. En jullie? Merle