Nummer 239

12

De dag daarna ging ongeveer hetzelfde. Uiteindelijk kwam de dag dat ze me iets heel vreselijks zouden gaan vertellen. Het is erg om zoiets te horen te krijgen, maar goed. 

De dokter komt opeens een beetje gehaast binnen meteen begint hij te vertellen: "Luister Sasha, je word naar een weeshuis gebracht. We kunnen er niets aan doen, maar we gaan écht proberen om het zo gunstig mogenlijk voor je te maken! Ik moet snel weer weg, maar over een uurtje wordt je opgehaald." En hij verdwijnt weer.

Het enige wat ik kan doen is naar het plafond staren, dit is echt erg. Ik wil helemaal niet naar zo'n stom weeshuis! Misschien hebben ze daar wel ratten, niet dat ik er niet tegen kan, maar het is erg smerig. Mij lijkt het ook eng om al die verhalen van mensen aan te horen. Ik slik en sluit mijn ogen, zo probeer ik aan niets te denken.

Al snel hoor ik deur opengaan en kijk ik op, was ik in slaap gevallen of zo? Snel werp ik een blik op Maja, die ligt nog te slapen, misschien wel fijn voor haar, ze moet natuurlijk flink sterker worden.

"Hallo Sasha, ik ga nu even ernstig met je praten. Dit zal dus ons laatste gesprek zijn omdat je naar het weeshuis gaat." Het is die psygiator weer, ik zucht en ga wat rechter zitten. Maar opeens trekt ze me uit bed en zet me iets te hard op een stoel neer. Ik kreun en wijs naar mijn buik. De wond was flink genezen, maar niet helemaal.

"Wat is er, ik heb geen zin om te praten oké?" Ik hoor een diepe zucht.

"Sasha, sorry. Maar het is echt erg wat jij hebt meegemaakt! Hoe vaak ik dit ook heb gezegt, het is gewoon zo. Ik wil je zó graag helpen! Alsjeblieft, laat mij je glimlachen, laat mij je blij zijn." Ik knik bijna ontzienbaar, ik hoor dat ze haar ingehouden adem laat ontsnappen.

"Oké, we hebben wel erg kort. Je moet begrijpen dat je me altijd kunt bellen op het nummer dat ik je gisteren heb gegeven. Ook Maja word zo weggehaald en naar een weeshuis gebracht. Ze heeft, uh..." Ik hoor dat het voor haar moeilijk is om te vertellen. "Ze is verkracht door haar vader." Ik hoor haar opstaan. Met mijn mond open blijf ik zitten, zou het écht zo zijn? Dat is echt erg. Het is dan natuurlijk logisch dat ze niet meer naar huis gaat!

Opeens komt er een forse vrouw binnen, ze pakt me bij mijn arm vast en bekijkt me goed. Even glimlacht ze, maar blijkbaar heeft ze dat nooit gedaan. Ze is érg oud, al die rimpels, amper te tellen! Ik houd mijn hand voor mijn mond om niet in lachen uit te barsten. Ze kijkt me een tijdje aan en loopt dan voor me uit. Nog steeds moet ik mijn hand voor mijn mond houden als we het ziekenhuis uitlopen. Ik ga achter in een auto zitten en opeens zie ik iemand voor mijn raam staan. Het is Maja, al die tijd was ze dus wakker. Meteen stop ik met lachen, haar zal ik dus nooit meer zien. Of ze gaat natuurlijk naar hetzelfde weeshuis als ik. 

De deur word hard dichtgegooid en snel doe ik mijn riem om.

Wowie! Vandaag alweer 13 jaar! Weer een leuk hoofdstuk?! Op het moment heb ik wat minder zin om te schrijven, dat klinkt raar omdat ik normaal daar altijd zin in heb, maar ja. Dat kan wel is gebeuren! Doei, Merle