Nummer 239

16(verhaal 1)

Ik schraap nogmaals mijn keel en verzin dan snel wat.

"Oké, ik wil alleen één ding met jullie afspreken! Dat jullie niet meer zo vaak zo zielig en verdrietig kijken!" Ik kijk ze één voor één aan en ze beginnen allemaal zacht te lachen.

"Oké, hoe heet de jongen?"

"Rafaël!" "Bram!" "Nigel!" Roepen de drie meisjes tegelijk, ik barst in lachen uit. Uiteindelijk, na een korte discussie, komen we uit om Jack.

"Goed, Jack is... bijna vijftien. Want dat word hij morgen! Goed ik zal op de dag van zijn verjaardag beginnen. Trring! Met een harde klap zet Jack zijn wekker uit. Een lange schooldag, daarna zou de visite komen en kreeg hij geld. Hij spaarde voor... een wolfje. Die wilde iedere jongen wel hebben, maar het is zó duur dat het bijna onbetaalbaar is. Éém wolfje kostte ongeveer 1.000 goudstaven. Jack had er al in drie jaar ongeveer 8.000 gespaard! Dat was héél veel, maar hij gaf nooit wat uit. Gelukig ging de dag op school snel voorbij. Hij had ook getrakteerd. Aan de vampieren een glas wijn met bloed er in en voor de weerwolven een kipkluif. De klas was erg blij dat het nét wat rijker was dan de andere kinderen, hij bracht altijd lekkere tractaties mee. Thuis kreeg hij veel cadeau's: een nieuwe fiets omdat de andere bijna uit elkaar viel, wat spellen voor zijn computer en een grote berg snoep. Ook had hij nog een skateboord gekregen, maar hij hield niet zo van 'buiten spelen'. Maar het aller belangrijkste: hij kreeg wel bijna 200 goudstaven! Nog maar 23 en dan had hij genoeg. Toen de visite weg was ging hij snel achter zijn computer zitten en typte in: kranten rond brengen. Hij kwam tot de conclusie dat je er drie goudstaven per week voor krijgt. Meteen schrijft Jack zich voor drie krantenwijken in. Na drie weken zou die dan klaar zijn. 'Mam!' Schreeuwt hij als hij het geld voor de wolf bij elkaar heeft. 'ik heb genoeg geld!' Samen dansen ze rond de tafel tot heel laat. Al de volgende dag zou hij het dier ophalen. De volgende dag rond drie uur zette hij het kleine dier in de achtertuin in een gigantisch groot hok. Het beestje is blij dat die nu eindelijk een baasje heeft en ze slapen wel een hele week lang samen in het hok. Maar, er is iets dat Jack niet weet..." Ik zucht even een haal dan een paar keer diep adem. De kinderen trekken aan mijn arm en bevelen me meteen verder te vertellen. Ik glimlach en ga verder.

"Na die week sliep Jack weer gewoon in zijn eigen kamer. Maar op een nacht hoorde hij gerommel van buite. En omdat zijn raam aan de tuinkant zat, kon hij precies zien wat daar gebeurde. Hij zag opeens een beeldschoon meisje in het hok zitten. Bijna flauwgevallen rent hij naar het grote hok toe en rent naar binnen. Het meisje schrikt zich te pletter en verschuilt zich achter de vleesbak. 'rustig maar meisje, ik doe je niets hoor' zegt Jack dus zacht. Opeens valt het meisje hem aan, ze is geen gewoon meisje! Het meisje springt op Jack zijn lichaam en voordat ze hem in zijn hals bijt zegt ze: 'ik ben Devil!'. Jack is nu wel dood, maar Devil is nog vrij! Ze moord het hele dorp in hun slaap uit en de mensen die het overleven, die leven ook niet lang meer. Uiteindelijk, na drie dagen moorden, komt Devil oog in oog te staan met Jack. Hij is uit de hemel gekomen. God heeft hem gestuurd! 'Luister Devil! Jij moet nu stoppen, of moet ik je tegenhouden?!' schreeuwt Jack hard. Ze rennen op elkaar af en het gevecht duurt wel vijf hele dagen. Er zijn veel toeschouwers, uiteindelijk wint Jack. Maar de wereld zal niet meer het zelfde zijn. Veel mensen zijn familieloos. Veel mensen zijn gewond. Veel mensen missen lichaamsdelen of nog erger." Ik zucht en kijk de kinderen dan één voor één aan, zoals ik dat eigenlijk altijd doe. 

"Maar, het moet goed komen!" Zegt Simon dan met een boze toon. Ik grinnik en zeg dan: "Oké. Jack maakte een soort van leger en hij beveelde de mensen om iedereen naar het zuiden te laten trekken. Daar was het warm, veilig en niet zo'n dode boel als waar Jack woonde. De mensen gingen met tegenzin mee, maar ze wisten natuurlijk wél dat het niet anders kon. Van de 3 miljard mensen op die wereld, waren er zo'n 100,000 dood. Dat was erg veel. Maar gelukkig ging het erg goed in het zuiden en ze leefde nog lang en gelukkig." De laatste zin zei ik omdat ik te moe was om nog wat te vertellen. Ik ga op mijn rug liggen en sluit mijn ogen, al snel val ik in slaap.

Hey, ik heb eigenlijk een vraagje: wat vinden jullie ervan dat ze zo die verhalen verteld? Ik ben erg benieuwd, tips zijn altijd welkom natuurlijk. Maar je mag best zeggen als er een keer iets niet goed is. Ik hoop dat het goed is, Merle