POV Sasha
Wow, dat zei hij echt recht uit zijn hart. Ik moet me tegen houden om te gaan huilen en David draait zich alweer om. Hij loopt weg en net als hij zijn hand op de deurklink heeft liggen zeg ik: "Wacht!...je hebt gelijk!"
En dat is waar, want hij heeft echt gelijk! Opeens barst ik in huilen uit en sla ik mijn armen om hem heen. Hij heeft ook zo'n ontzettend gelijk! Ik knijp hem plat in mijn greep en zo blijven we wel anderhalf uur staan, hij sprak de hele tijd lieve woordjes in mijn oren. Blij dat ik hem loslaat, trekt hij zijn shirtje goed. Ik grinnik en een arts komt binnen. Verrast gaat haar linker wenkbrauw omhoog. Ik barst in lachen uit, geen idee waarom. Blijkbaar ben ik in één klap genezen.
Twee uur later, rond drie uur, komt er een psycholoog binnen. De vrouw glimlacht naar me en gebaart dat iedereen weg moet gaan. De hele dag praat ik met haar, tot ik alles nogmaals heb verteld en uiteindelijk met de conclusie kom waarom ik lachte. Ik ben helemaal niet klaar om opnieuw naar die gemene buitenwereld te gaan.
Opnieuw barst ik die avond in huilen uit. Dat gebeurd vandaag al heel erg vaak. David slaat een arm om mijn schouders heen en troost me alweer. Ik zucht en zeg dan: "David? Denk jij dat ik ooit weer normaal wordt?" en kijk hem aan. Hij staart me een tijdje aan en zegt dan zacht: "Je bent hoe je bent schat, en ik zal hoe je ook wordt altijd van je blijven houden!" Er rolt een traan over mijn wang heen en een zucht verlaat mijn mond. Al snel val ik in slaap, hopend dat ik ooit nog normaal wordt.
wow, dat was mooi gezegd van David! Wat vinden jullie! Leuke reacties zijn altijd welkom! En sorry dat ik de laatste dagen zo weinig update en dat dit een kort hoofdstuk is. Merle
JE LEEST
Nummer 239
Teen Fiction'Ik moet het nu doen, op geen andere moment. Ik wil het niet meer, ik kan het niet meer. Ik zal sterven en naar de hel gaan. Wat ik net heb gedaan, dat is niet te vergeven. De mensen die ik heb vermoord zullen net als ik naar de hel gaan, want ik be...
