Season Series : Before March 4

EPILOGUE

Day 4,422
March 4

When will my March 4 start?

The corridor we first share our cruel world... never changed. From the position I was back 12 years at the floor of the corridor while we was cute panicking from my situation, is still the same.

I grin remembering the way I teased and that leads to more of our time together... and I pray for more.

Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang makapasok ako sa isang pamilyar na classroom kung saan ko siya laging inaasar ng bakla, and secretly protecting him and admiring every piece of him like an art.

Pagpasok ko kumplete na sila sa bilog, may lamesa sa gilid kung nasaan ang Mason Jar, tahimik lang sila at inintay akong lumapit at nakisama sakanilang bilog.

Today is... March 4. And, this is one of a special day... special yet he wasn't still here.

Pumuwesto si Lana kalapit ang Mason jar, nagsimula na itong magbunot ng papel. Mga papel na pinagsabihan namin ng mga lihim na mabubuksan lamang pag natupad na. Pag natupad na.

"Uri." Pumunta sa gitnang unahan si Uri, walang alinlangan niyang binuksan ang kan'yang papel at ngumiti. "Natupad nga," bulong nito at pinakita ang kan'yang papel. "Gusto kong... Magtayo ng pinaka matayog na estraktura sa Pinas, kung saan igagala ko ang buong tropa ko para ipakitang sila ang dahilan nu'n." He smiled. "And I was fantastic that it really came true." He grin remembering last year event sa kakatapos lang n'yang project. We were beyond proud of him, and same he eas. He look around with full of love. "Thanks guys."

"Arte!"

"Kulangot, shut up." Bumunot ito sa Mason jar at si Ole ang kasunod. 'Di pa siya nakakaalis ay dinamba na siya ni Ole ng yakap. Oo, partner sila sa kanilang construction development company na magsisimula palamang ang tayog. We were the happiest gang ever existed that time.

"Gusto kong kasama ang mga best friend ko sa lahat kahit dito." Kami ang nagtanggulan sa isa't-isa ng mga panahong halos lahat ay kinukwesyon ang kakayahan namin. Gano'n naman ang pagkakaibigan, hindi ba? One cell. Binuklat ni Ole ang papel. "Malaman ko ang gusto kong gawin sa tanang buhay na ito." Inakbayan niya si Uri at tinignan kaming lahat. "Thank you boogers."

Kung may isa man akong natutunan sa buhay na ito, habang tumatagal ng tumatagal ang lakbay... mas tumitibay at nagkaroon ng kwenta ang purpose mo pag may mga katulad ka nilang tao. Handa kang bigyang kahulugan pag tingin mo ay wala ka.

Bumunot muli si Ole na halos 'di na matanggal ang ngiting nakaukit sa mga labi nila. "Fin." Pumaunahan ang aming Architect boy at kinuha ang papel sakan'ya.

"Guys, kalma, ako lang 'to. I'm selfish." Binato siya ni A.

"Umamin kana! Ako sinulat mo dyan 'no?!"

"Baby naman, masyado kang nananaginip." Pinigilan na nga ang dalawa atsaka na binuksan ni Fin ang papel. "Ang pangarap ko..." Namula agad ang mukha n'ya. "Gusto kong maging proud sa'kin ng buong tropa. And, ano, m-my dream did really come true."

Isa pa 'to... these years... true friendship taught me that... they will be the one to be proud of you when no one is willing to.

"Thanks mga kulangot. Thanks darling."

"Epal ka." Nagtakip si A ng mukha.

"Sana all," si Dee.

"Next! Lalandi kairita." At suminghot si Tim na pulang-pula na yata ang mata kahit tatlo palang ang nabubunot. It's just really so crazy... Why dream for others?