Season Series : Before March 4

CHAPTER 20

Day 20
February 23

We last on that position for a couple of minute, and I was relieved when I finally felt that she is calmer now. Lumayo ako sakan'ya nang kaunti, I place my hands over her cheeks, and using my thumb I gently wipe her tears away.

Wala siyang imik sa naging aksyon ko, nanatili siyang nakapikit at himihinga ng malalim.

"Naalala mo 'yung last page ng sketch book?" Basag niya sa katahimikan, nilayo ko ang kamay ko sakan'ya bago sumagot.

"Yeah, what about that?"

"Litrato naming dalawa, 'y-yun ang gusto kong ilagay doon... wala, nangangarap lang ako na baka, baka man lang pwede kahit, imposible." Namula muli ang kan'yang mata. "Tapos kanina, unang beses naming mag-usap, nakakatawa dahil tinanong niya kung aino ako... normal lang ba ng inakto ko? Malungkot sa isang bagay na... na wala namang dapat ikalungkot?"

"You were strong," mabilis kong sumbat, sinalubong niya ang mata ko, she sigh, kusa itong bumalik sa yakap saakin at binaon ang mukha saaking dibdib making me stiffed.

"Gusto ko siyang yakapin ng ganito... pero paano?" Humigpit lalo ang yakap niya saakin, I can't do anything but to cares her back. "Kailan dadating ang araw na papatahanin niya ako? Kailan? Sana pagdumating ang araw na 'yun... kaya niya pa. Nando'n pa ako."

I covered myself using my right hand because of her words.

"Pero paano kung hindi? Paano Piter? 'Di ko... 'di ko kaya, mas doble ang magiging kamatayan ko."

"That won't happen..." I tried to compose that... even, even it's a lie.

"I'm dying." She whispered with a sly smile. "And it's now happening."

--

Day 21
February 24

Bumukas ang aking mata dahil sa tunog ng alarm. Sumilay saakin ang maliwanang na kwarto na nagsasabing tanghali na...

My heart.

But, this... this feeling is a deja vu, pawis akong bumangon sa kama, pakiramdam ko binugbug ako ng kung ano. Nanghihina ang buo kong katawan na kahit paggalaw ng kamay ay hirap ako.

"This... this is not happening." I said to myself, bago ko pa man maisip ang mga bagay na ayokong mangyare ay tumayo ako para pumunta Ng CR.

Nakakadalawang hakbang palang ako nang muntik na akong tumumba dahil nangmamanhid ang aking binti, sumandal ako sa pader habang inaalis sa isipin na isa itong sintomas.

Ilang minuto akong nakasandal sa pader pero 'di parin nawawala ang nakakainis na pakiramdam sa'king paa, pakiramdam na wala akong kontrol dito at lamog ito.

I curse under my breath at pinilit ang sariling pumunta ng CR, but... I was too weak, kumalabog ang lapag dahil saaking pagbagsak, tuluyang nawala ang pakiramdam ko saaking paa.

Please don't be like this Piter.

Hinayaan ko ang sarili ko sa lapag, but while I was there, conclusion of negative things flooded my brain, thinking... is this... is this another tragedy and limitations?

Please... please don't Lord.

I was at the bridge of over thinking when I felt my energy started to come back, and I tried hard to stay calm as possible.

Nakababa ako matapos uminom ng mga kailangang gamot, nagmano ako kina Mama at Papa bago sila saluhan sa hapag kainin na walang sinasabi tungkol sa nangyare kanina.

"How was school this week?" Si Papa.

"It was normal, and fun," dagdag ko, nakita ang pagsilay sa parehong ngiti nila.