Amelia (Voltooid)

Clark

Hoofdstuk 12

‘Clark, waarom verlaat je mij?’ Het gebroken gezicht van Amelia kijkt me aan. ‘Hou je dan niet van me?’ Ik voel een brandende pijn in mijn hart. ‘Natuurlijk hou ik van je, dat weet je toch, mijn lief.’ Ze kijkt me vuil aan, en wijst een priemende vinger achter me. ‘En zij dan?!’ Ik kijk achter me. Jon staat bij Janice, een mes op haar keel gedrukt. ‘Laat Janice met rust Jon!’ Ik begin te trillen van woede. ‘Waarom houd je van haar en niet van mij?’ Ik voel twee armen over mijn schouder glijden, een paar lippen bij mijn oren. ‘Is het soms het kind dat zij draagt?’ Ik bijt op mijn lip, en kijk naar Janice, haar ogen vliegen angstig alle kanten op. ‘Nou, antwoord je nog, darling?’ Dit was geen realiteit, Clark je droomt, alleen Jon gebruikte het woord darling. ‘Houd Janice hierbuiten, ze heeft er niks mee te maken.’ Scherpe nagels boren in mijn huid. ‘Kon je dat niet bedenken voordat je haar bezwangerde?’ Bijt de stem me toe, ik bal mijn vuisten. ‘Het komt goed meisje, ik zal je mooie gezichtje toch niet willen bederven, toch Clark?’ Jon kijkt me onschuldig aan, langzaam glijdt het mes van Janice’ keel naar haar buiken. ‘Nee!’ De ijselijke schreeuw komt uit mijn keel. ‘Weet je Clark, we kunnen samen zijn, wij twee. Het enige wat we moeten doen, is onze dood vereffenen. Het kind moet sterven.’ Ik hijg, wil me losrukken uit de ijzeren greep van Amelia’s normaal broze armen. ‘Nee, nee, niet het kind, niet Janice, laat hen met rust.’ Haar mond glijdt langs mijn kaak. ‘Ik weet dat je het wil Clark, mis je ze niet, mijn zachte lippen, mijn warme handen. Wil je het niet terug?’ Verscheurd en in tweestrijd kijk ik Janice aan. Ik voel twee lippen op de mijne, de zoete smaak van perziken die ik altijd proefde bij Amelia. O, Amelia wat heb ik je gemist, Amelia ik… Ik hoor een gepijnigde schreeuw, mijn ogen vliegen open. Het bloed sijpelt uit Janice’ buik, ze zakt door haar benen op de grond. Ik hoor haar naar adem happen. ‘Clark, hoe kon je, ik vertrouwde je.’ Ze krijst het uit van de pijn, de tranen vloeien over haar wangen.

‘Janice!’ Ik schiet overeind, badend in het zweet en ik hijg. ‘Rustig Clark, het was maar een droom. Er is niks aan de hand.’ Janice staat op uit ons bed, en schuift een doos onder het bed vandaan. ‘Ik wilde het eigenlijk pas na de bruiloft geven, maar ik denk dat je er nu meer aan hebt.’ Ze haalt een prachtige dromenvanger uit de doos en hangt hem aan het headboard van ons bed, aan mijn kant. ‘Zo, dat is beter. Ik hoop dat het werkt Clark.’ Janice kruipt dicht tegen me aan, ze rilt even. Op haar armen staat kippenvel en ik sla mijn armen stevig om haar heen. ‘I will never let you slip out of my hands again.’  Is het laatste wat ik zeg voordat ik weer in slaap val.

Blijkbaar heeft de dromenvanger gewerkt, want de volgende weken wordt ik zorgeloos wakker. De dagen zijn donker en de nacht begint vroeg, buiten is het ijzig koud maar binnen is het heerlijk warm. Janice is het stralende licht van mijn bestaan en ik voel me met de dag sterker verbonden met haar. Ze is als een stralende zon, die me vanbinnen opwarmt. Ik weet het, ik kan wel uren praten over hoe geweldig Janice is, maar daar heeft niemand wat aan. Verliefdheid maakt blind, en misschien ben ik nog wel meer blind dan Janice. Mijn problemen zakken naar de achtergrond en ik voel kriebels in mijn buik als ik moet denken het nooit van mezelf verwacht, dat ik na Amelia er überhaupt nog over nadacht een nieuwe liefde te gaan zoeken, laat staan trouwen. Toch gaat het morgen gebeuren.

Ik open het luik van de tipi die ik voor mezelf in bruikleen heb gekregen. De indianen wilden dat Janice en ik elkaar een week niet zouden zien, zodat we nog gelukkiger zouden zijn als we elkaar weer zouden wederzien. Het was wel een mooi idee vond ik, maar ik mis mijn meisje. Haar warme lijf in de koude nachten, ik mis haar kalmerende aanwezigheid. Nu ben ik enorm onrustig en maak ik me constant zorgen om haar. Ik adem de koelte van de nacht in, rustig Clark, adem in, adem uit. Ik kan dit, ik ben hier klaar voor, ik wil dit. Serieus Clark, moet je jezelf hier echt van overtuigen? Schaam je Clark. Ik hou van Janice met heel mijn hart en ik zal haar beschermen tot aan mijn dood. Ik draai me om, en sla het tipiluik dicht. Ik ga liggen op een verhoging van zacht bizonkleed en sluit mijn ogen. Ik strijk met mijn hand over de dromenvanger, en met het beeld van Janice voor mijn ogen val ik in een onrustige slaap.

Ik hoor een paar zachte voetstappen, en het luik van de tipi gaat open. Het is nog steeds vrij donker en ik zie Grote Beer de tipi instappen. Zijn donkerbruine ogen staren me aan, ik slik. ‘Is het zover Grote Beer?’ Grote Beer kijkt me bedachtzaam aan en gaat voor het bed zitten. ‘Ik denk van wel my friend, weet je wat de mogelijke gevolgen kunnen zijn?’ Ik denk diep na, zijn er gevolgen? ‘Welke gevolgen?’ Ik durf Grote Beer niet aan te kijken. ‘Je weet dat Jon je ooit zal vinden, Janice weet van niks, als jullie trouwen ben je haar de waarheid verschuldigd.’ Ik schud heftig met mijn hoofd van nee. ‘Dat geheim gaat mee in mijn graf Grote Beer. Janice mag het niet weten, ze zou het niet begrijpen. Ik… ik ben een monster.’

Grote Beer blaast wat rookkringen uit, we zitten met z’n tweeën in het midden van de tipi, in kleermakerszit. ‘Ik weet dat je je grootvader mist Clark.’ Ik slik, beelden van mijn grote voorbeeld vliegen door mijn hoofd en gepijnigd kijk ik Grote Beer aan. ‘Ik ga proberen hem op te roepen, in de hoop dat je wat wijze raad uit hem put, maar ik kan je geen garanties geven, the spirits do what the spirits do.’ Ik knik weer, als er iets is wat ik zou willen, was het mijn opa wederzien, al was het maar voor even. Ik weet dat het onmogelijk is maar ik hoop er toch op. Ik zie de oude man als in een trans bewegen en er stijgt veel rook op in de tipi. Een kleurig poeder werd in het vuur gegooid en de rook waait op in prachtige kleuren. Uit de rook zie ik een vorm naar voren komen, even denk ik dat ik mijn opa zie, maar het is Jon. Gefascineerd kijk ik naar de vormen. Jon trekt aan een lichaam, het lichaam verzet zich heftig. Jon trekt een mes, en trekt het hoofd aan de haren omhoog. Het lichaam probeert haar haren terug te trekken. Jon haalt een mes tevoorschijn, het wordt tegen de keel van het lichaam aangezet. Er wordt ingezoomd op het gezicht, ik zie Janice’ angstige blik. ‘Clark!’ Het mes snijdt haar keel door. Ik blijf versteend zitten.

‘Dit is niet goed Clark, helemaal niet goed.’ Grote Beer kijkt me ernstig aan. Ik knik, en de laatste rook verdwijnt, was dit wat mijn grootvader me wilde vertellen. Hij moest me waarschuwen? ‘Wat gaan we hieraan doen Clark?’ Ik bijt op mijn lip, ik kan Janice niet in gevaar brengen, dat geldt ook voor de indianen. ‘U, gaat niks doen, ik laat u en de stam niet in gevaar brengen.’ Het Opperhoofd knikt begrijpelijk. ‘We zullen altijd voor Janice zorgen, Clark, ze is veilig bij ons.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, nee Janice mag het niet weten, ik zorg dat ik Jon eerder vind dan hij mij en dan zorg ik dat hij ergens diep onder de bosgrond terecht komt.’ De oude man legt zijn hand op mijn schouder. ‘Het is tijd voor een feestje.’ Gelijk gaat mijn aandacht terug naar de bruiloft, het gaat gebeuren, vandaag, nu, dit is het moment.