Amelia (Voltooid)

Janice

Hoofdstuk 11

Het is vroeg in de ochtend en ik rek me uit, ik hijs mezelf overeind om op te staan, en een hevig gevoel van misselijkheid bekruipt me. Ik scan de kamer op zoek naar de emmer, mijn trouwe vriend deze maanden. Ik zie hem links van me en grijp ernaar, gelijk voel ik het braaksel in mijn keel naar boven komen. Bah, ik haat overgeven, zelfs als ik ziek was probeerde ik uit alle macht niet over te geven.

Nadat mijn maaginhoud geleegd is, sta ik op, mijn buik begint al aardig voor me uit te bollen. Ik glimlach, en strijk met mijn hand over mijn buik, en kijk naar de prachtige verlovingsring om mijn rechterhand. Een simpele zilveren ring, als een soort van dunne tak met bladeren, siert om mijn rechterringvinger. Weer staan de tranen in mijn ogen als ik denk aan het moment dat Clark Williams mij vroeg of ik zijn vrouw wilde worden.

Het had die ochtend gesneeuwd, en ik was in extase. Winter is mijn favoriete seizoen en mijn hart klapte bijna uit elkaar bij het aanzien van de prachtige dikke witte vlokken die naar beneden vielen, en een groot wit deken vormde overal waar ik keek. Het was beautiful. ‘Clark!’ Schreeuwde ik. ‘Clark kom gauw kijken, het is van levensbelang.’ Opgewonden als een klein kind stond ik voor het grote raam in de torenkamer te springen. Ik hoorde haastige voetstappen van de wenteltrap af rennen. Clark zag er niet uit, hij was zonder aarzelen uit bed gestapt en als een malle naar beneden gerend. ‘Wat is er Janice, is er iets mis met de baby?’ Bezorgd legde hij zijn handen op mijn buik. ‘Het gaat prima met ons, maar lieverd, kijk naar buiten, het sneeuwt!’ Clark keek naar buiten, zijn ogen lichtte op en hij keek me verwachtingsvol aan. ‘So, do you want to build a snowman?’ Ik wilde bijna schreeuwen dat hij zojuist mijn lievelingsfilm had gequotet maar ik herinnerde me op tijd, dat zoiets niet uit deze tijd kwam. ‘Ik zou niets liever willen.’ Hij glimlachte en drukte een kus op mijn lippen, ik had nog lang niet genoeg van hem en beet op zijn lip om hem bij me te houden. Hij trok zich terug en ik trok een pruillip. ‘Nog even geduld mijn liefste, kleed je maar gauw om, dan gaan we naar buiten, die sneeuwpop maken.’ Ik vloog bijna de trap op, zo snel kleedde ik me daarna aan, en zo snel was ik ook weer beneden. Ongeduldig tikte ik met mijn voet op de grond, Clark schreeuwde vanaf bovenaan van de trap. ‘Ga maar alvast naar buiten, ik kom er zo aan!’ Ik rende bijna de deur uit en ik slaakte een kreet van vreugde uit. De sneeuw was fresh, ongerept. Ik stapte voorzichtig met mijn leren laarsjes op de eerste sneeuw, het kraakte, en ik genoot van het geluid. Het was aangenaam stil buiten, de vlokken dwarrelden naar beneden mijn eerste voetsporen waren alweer verdwenen. Ademloos staarde ik naar de vallende sneeuw, de pracht benam me de adem.

Ik voelde een warme adem in mijn nek, en ik draaide me om. Clark was een prachtige man, zeker hier in de sneeuw. Zijn huid leek nog bleker in de sneeuw en zijn rode haar stak fel af bij dit winterse tafereel. Zijn gezicht is bloedmooi, een stoppelbaardje stond op zijn wangen, het had een woest aanzicht, niet onverzorgd, maar mannelijk. Clark omsloot mijn gezicht met zijn handen, en keek me intens aan. ‘Janice, jij bent het belangrijkste voor mij op deze hele wereld. Jij bént mijn wereld. Jij bent mijn stralende zon, jouw lach is als een warme zonnestraal die mijn hart van binnenuit verwarmd. Ik hou van jou met heel mijn hart, met heel mijn lichaam, met heel mijn ziel. Jij draagt ons kind, je bent een prachtige ziel en ik wil je nooit laten gaan. Lieve Janice…’ Hij zakte op een knie, haalde een doosje te voorschijn en opende het, daar glinsterde de prachtige verlovingsring. ‘Wil je mij de eer doen, en mijn vrouw worden. Je bent mijn wederhelft en zonder jou wil ik niet leven, wil jij voortaan in het leven doorgaan als Miss Janice Williams?’ Ik was sprakeloos, een traan rolde over mijn wang, ik knikte. Het duurde even totdat ik mijn stem had teruggevonden, en ik riep volmondig ‘’ja’’. Clark kwam overeind, schoof de ring om mijn vinger, en kuste me intens.

De tranen druppelen op de vloer, shit, die hormonen toch ook, en ik lach door mijn tranen heen. Ik wrijf over mijn buik en voel een zacht getrappel, mijn hart maakt een sprongetje. ‘Clark, honey, dit moet je voelen!’ Clark draaide zich om in zijn bed, en schoot daarna gelijk overeind in zijn bed, hij kijkt naar mijn buik, en een grijns verspreidt over zijn gezicht. Hij stapt gauw het bed uit en loopt om naar mij. Hij kijkt me onderzoekend aan. ‘Hij beweegt, Clark, hij beweegt.’ Zijn handen glijden naar mijn buik en weer voel ik een wild getrappel. Ik blaas wat adem uit, lang blijven staan vergt enorm veel van mijn energie. Ik ga op het bed zitten en probeer mijn duizeligheid onder controle te krijgen. Verontrust knielt Clark voor me neer en kijkt me bezorgd aan. ‘Gaat het wel, Janice, praat met me, Janice val niet weg… Janice…?!’ Mijn beeld wordt zwart en ik voel mijn bewustzijn wegzakken.

Ik word wakker op een zachte, lage ondergrond. Ik ruik vreemde geuren vermengd met rook. Ik ben weer zwaar gedesoriënteerd en verward. Waar ben ik in hemelsnaam? Ik ben toch niet terug naar het heden gegaan? O mijn god nee! Ik open mijn ogen en knipper tegen het licht. Een vijftal paar ogen kijken me gebiologeerd aan, ze fluisteren in een vreemde taal. Ik kijk om me heen en dan herken ik de omgeving. Ik ben in het indianenkamp en ik slaak een zucht van opluchting. Het luik van de tipi vliegt open en Clark stormt naar binnen. Hijgend zakt hij op zijn knieën, zijn ogen vullen zich met tranen. ‘Janice, my love, ik dacht dat ik je kwijt was.’ Ik ben de draad kwijt en probeer overeind te gaan zitten, Clark ondersteunt me. ‘Ik begrijp het niet meer, wat doe ik hier?’

Het blijkt allemaal normaal te zijn, uitputting. Het was me blijkbaar allemaal teveel geworden. Het enige wat ik nu wil, is zo snel mogelijk naar huis. Wat ook gebeurt. Binnen een dag nadat ik weer ben bewustzijn ben geowrden, mag ik van de indianen weg. Het zijn lieve, zorgelijke mensen, en ik waardeer het enorm dat ze gevraagd hebben of Clark en ik hier willen trouwen. Het zal de mooiste dag van mijn leven worden. Ook al heb ik een van de prachtigste dagen in mijn leven al gehad. Ik ben dezr hartelijke mensen enorm dankbaar. Nog even, en dan kan ik mezelf Janice Williams noemen. Ik zweef als het ware in een roze bubbel, die elk moment lek geprikt kan worden. Maar dat besef ik niet, ik kan alleen maar bedenken hoe gelukkig ik op dit moment ben.