Amelia (Voltooid)

Proloog

Ik had verwacht een doodzieke Amelia aan te treffen, maar toen ik binnen kwam was er een totaal ander tafereel. Jon, mijn tweelingbroer, mijn halve ziel, mijn beste vriend, deed een poging zijn broek weer aan te trekken. Ik hoorde Amelia's gebroken stem, 'Jon, ga weg.' Had ze dan nog niet door dat ik in de kamer stond? 'Jon, hoe kon je' siste ik. Jon keek me vuil aan, 'Omdat je haar niet verdient.' Dat was de druppel, met een schreeuw stormde ik op mijn broer af. Ik knalde met een harde klap tegen hem aan en stootte hem omver, tegen de kast. Toen voelde ik een harde vuistslag tegen mijn kaak, maar het deed geen pijn meer, de enige pijn die ik voelde was in mijn hart, dat zojuist in miljoenen stukjes brak. Ik deed een stap naar achteren en struikelde over een verloren schoen, ik stak mijn handen achteruit om mijn val te breken. 'Clark! Wat gebeurt er?!' Ik hoorde de paniek in Amelia's stem maar het interesseerde me op dit moment niet. Het enige waar ik aan dacht was de pijnlijkste manier om Jon te vermoorden. Jon stormde dit keer op mij af en probeerde bovenop me te springen, maar ik rolde opzij, zodat hij op de grond landde. Ik klom bovenop hem en sloot mijn handen om zijn keel, zijn lichaam kronkelde onder dat van mij en hij probeerde gorgelend te smeken om genade. The son of a bitch.

Ik voelde hoe twee handen aan mijn rug trokken en in mijn razernij duwde ik met volle kracht het tere, zieke lichaam van Amelia van me af. Ik hoorde een doffe klap, een kreun van pijn, Amelia lag op de grond, door mij. Ik draaide me weer terug om mijn handen opnieuw om Jons keel te sluiten als ik Amelia zacht mijn naam hoorde roepen. Ik sloeg Jon met een harde vuistslag bewusteloos en ik draaide me om naar het geluid van haar stem, het geluid van mijn girl. Daar zat ze, leunend tegen het bed, haar ogen gesloten, haar borstkas heel langzaam bewegend. Ik rende naar haar toe, en trok haar in mijn armen. Haperend, zacht, en gebroken, 'Dit is het moment Clark, het is met me gedaan.' 'Nee! Amelia je gaat niet dood, jij bent mijn wederhelft, mijn soulmate. Ik kan niet leven zonder jou.' 'Clark, het spijt me' Ze keek me aan met haar blauwe ogen, gevuld met tranen, de sprankel in haar ogen was verdwenen. 'Amelia...' Ze tilde haar hand op, trillend en langzaam. Een aai over mijn wang, haar handen waren ijskoud. 'Ik hou van je' En daarmee sloot ze haar ogen, liet ze haar arm zakken, en rolde haar hoofd weg. Een kreet van pijn, van misery ontsnapte uit mijn keel, een traan gleed over mijn wang. Ik kon het niet bevatten. Ik had zojuist de liefde, van mijn leven vermoord.