Epiloog
Ik hoor een zacht klopje op de deur en ik kijk op. Clark komt binnengelopen met James aan zijn hand. Nieuwsgierig probeert James over de rand van de wieg te kijken, maar zijn beentjes zijn net te kort. Ik glimlach en Clark tilt hem op. 'Zachtjes praten hé, anders maak je haar wakker.' Clark geeft zijn zoon een waarschuwende blik. James knikt serieus en kijkt in de wieg, een glimlach verspreid over heel zijn gezicht. 'Wat is ze lief mama.' Ik knik, en geef James een kus op zijn wang. 'Net zo lief als jij.' Clark slaat zijn arm om mijn middel en laat James op de grond zakken. 'Tijd om naar bed te gaan jongen.' James knikt en rent naar zijn eigen slaapkamer, waar Clark en ik hem instoppen. 'Welterusten lieveling.' Ik aai hem over zijn wang. 'Slaap lekker.' Clark drukt een kus op zijn voorhoofd, en we lopen de kamer uit, de deur laten we op een kier staan.
We lopen de rustig de gang door, ik kijk naar de schilderijen die aan de muur hangen, verstijfd blijf ik staan. Ik laat Clarks hand los en loop dichter naar het schilderij toe. 'Vind je het mooi?' Ik knik, mijn lichaam weigert me woorden te geven en ademloos blijf ik kijken naar het schilderij. 'Ik vond het dus laatst op zolder onder een oud doek, ik denk dat het door mijn betovergrootvader gemaakt is, we delen dezelfde naam.' Ik kijk onderin de hoek van het schilderij, Clark Williams, the painting of Janice, made in the year of 1807. Ik slik.
'Ik weet hoe we onze dochter moeten noemen Clark.' Ik kijk hem aan, zijn ogen staan nieuwsgierig. 'Hoe dan my love.' Ik kijk van het schilderij naar Clark. 'Janice, Janice Williams.'
JE LEEST
Amelia (Voltooid)
Historical FictionJanice, is een meisje dat erg op zichzelf is, alles in haar leven gaat prima totdat haar moeder overlijd aan kanker, een zware slopende ziekte. Ze verhuist naar een ander continent, en voelt zich eenzaam en alleen. Losgesneden van wat ooit haar thui...
