Amelia (Voltooid)

Janice

hoofdstuk 8

Ik wist eerst niet zeker of ik het moest zeggen, maar nu ik het eenmaal had gezegd was ik zeker van mijn zaak. 'Make love to me Clark.'

Ik zie geen spoortje van twijfel op zijn gezicht, in een beweging word ik opgetild en loopt Clark richting zijn huis, ons huis. Ik voel de nervoisiteit toeslaan, en ik ga zwaarder ademen, ik klem me stevig aan Clark vast. Rustig Janice, keep breathing. Als we bij de voordeur zijn laat hij me op de grond zakken, en stapt de hal in, hij steekt zijn hand uit die ik maar al te graag aanpak. Ik laat me door hem meevoeren richting de toren, de wenteltrap op. Voor het bed staat hij sitl en kijkt me ernsitg aan.

'Is dit je eerste keer?' voorzichtig knik ik. 'Voor mij ook, Janice, weet je dit zeker?' Ik knik met mijn hoofd heftig ja, bang om terug te krabbelen. 'Weet jij het zeker Clark?' Hij pakt mijn kin vast, duwt mijn kin omhoog en kijkt me aan. 'Janice, ik ben nog nooit zo zeker geweest van iets in mijn hele leven.' En met dat geeft hij me een intense kus en trekt zijn hemd uit. Ademloos glijd ik met mijn hand over zijn borst en Clark grinnikt. 'Bevalt het?' Ik voel mijn wangen rood worden en ik wil mijn hand terugtrekken maar Clark houdt me tegen. 'Janice, dit is volkomen normaal.' Zijn hand verplaatst naar mijn schouder. 'Als ik zo vrij mag zijn?' Ik knik en hij schuift de jurk van mijn schouders af, die laveloos op de grond valt. Hij trekt zijn broek uit en daar staan we dan, zo naakt als op de dag dat we geboren zijn en de spanning is te voelen. Het bloed stijgt naar mijn wangen en ik heb de neiging om mijn lichaam te bedekken.
Hij tilt me op, legt me op het bed en gaat bovenop me liggen. Hij zoent me zachtjes en gaat voorzichtig naar beneden, elk stukje huid tintelt na waar hij langs komt, ik grijp hem bij zijn haar. Dan komt hij lager en nerveus bijt ik op mijn lip. Ik schiet half overeind als hij bij mijn, nu nog maagdelijke, plek aankomt.

'Heb ik je pijn gedaan? Janice gaat het wel met je?' Ik hijg, en de rode blos verspreidt zich weer over mijn wangen. 'Het is niks, gewoon spanning.' En ik bevestig mijn zin door hem een zoen te geven. Hij leunt weer bovenop me en ik voel zijn geslachtsdeel groeien. Ik giechel een beetje als ik met mijn hand naar beneden ga, en het aanraak. Hij kreunt en zijn hand gaat naar mijn borst, voorzichtig en teder raakt hij het aan. Op mijn beurt kreun ik ook en ik trek zijn gezicht naar mijn lippen. Dan voel ik Clark van gewicht verplaatsen en ik bijt zachtjes op zijn lip. Ik ben hier klaar voor. Ik voel hem me binnentreden, het brandt en de tranen schieten in mijn ogen, Clark is voorzichtig. Langzaam voert hij het tempo op en ik zet mijn nagels in zijn rug, de pijn ebt langzaam weg en maakt plaats boor genot. Ook Clarks greep wordt strakker om die van mij en ik krom mijn tenen.

Ik voel een prettig gevoel naar boven komen, en ik kan een luide kreun niet onderdrukken, mijn bovenlichaam schiet omhoog. Ik kan niet dichter bij Clark zijn dan dit maar ik wil het en ik klem me pracktisch aan hem vast. Het tempo wordt nog een tandje opgevoerd, en ik hijg, net als Clark die zijn ogen niet van me afhoudt. Ik hoor hem zacht kreunen als hij mijn lip bijt en ook ik hou me niet in. Dan opeens voel ik iets warms en Clark slaakt een kreun uit, hij rust zijn hoofd in mijn nek.

Daar liggen we dan, warm en bezweet in elkaar verstrengeld na te hijgen. Ik ben moe, maar aan de andere kant voel ik me enorm hyper, ik ben in extase. 'Janice, ik houd van je.' Ik glimlach, en trek zachtjes aan zijn haar. 'Ik houd ook van jou.' Clark drukt zachte kusjes in mijn nek en murmelt, 'Je bent een schoonheid.' Hij duwt zich wat van me af en laat zijn ogen over mijn lichaam glijden. 'Zeg, laat dat!' Als ik roder kan worden, dan word ik het nu, en ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Mijn ogen voelen steeds zwaarder en binnen een paar minuten val ik in slaap.

Ik schrik wakker en schiet overeind. Het is aarde donker in de slaapkamer, Clark is nog in een diepe slaap, zijn arm ligt nog half over mijn middel geslagen. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Ik ben in mijn eigen huis, maar dit is mijn huis helemaal niet. De puzzelstukjes vallen op hun plaats. Ben ik terug de tijd in gereisd? Het zou alles verklaren. waarom Clark woorden zoals awesome niet herkennen, waarom hier nergens moderne apparaten zijn. Ik dacht dat het aan de stroomverbinding lag, maar hij heeft nog nooit van stroom gehoord. Het verklaart zoveel.

Wat doe ik hier? Mist mijn vader me niet, moet ik niet naar huis? Hoe zit het dan met Clark, ik kan hem niet achterlaten. Hoe kom ik dan in hemelsnaam thuis? Wil ik wel naar huis? De vragen dwarrelen als verloren puzzelstukjes in mijn hoofd, en de puzzel die eerst zo perfect in elkaar zat, krijg ik nu niet meer in elkaar. Mijn vermogen om logisch denken is volledig naar de klote, en ik begin te paniekeren. Welk jaar is het? Hoe ben ik hier terecht gekomen? Janice, wat heb je gedaan? En wat als ik terug ga, iedereen verklaart me voor gek. Ik word opgesloten, weggestopt. Ik heb het zo vaak gezien, in films, gelezen in boeken, aan moeten horen tijdens natuurkunde lessen. Je kan niet in de tijd reizen. Je hebt nooit genoeg hersen cappiciteit. Het kan niet. Impossible.

Maar toch gebeurt het. Ik ben hier, in het verleden. Ik ben hopeloos verliefd en ik heb zojuist mijn maagdelijkheid opgegeven. Dit kan mijn leven worden, ik kan gelukkig zijn, Clark hoeft dit niet te weten. Het komt allemaal wel goed, er is niks aan de hand Janice. Relax. Niks om je zorgen over te maken, ik ben een paar honderd jaar terug de tijd in gereisd, in mijn poging om zelfmoord te plegen, maar voor de rest gaat het prima. Ik weet niet in welk jaar ik leef, hoe ik hier gekomen ben, en hoe het verder moet, maar ik weet in ieder geval wel heel zeker dat ik nu gelukkig ben en dat dit leven me zoveel meer te bieden heeft. Ik weet ook zeker dat ik nooit meer weg wil.

Ik laat me terugvallen op het bed, Clarks arm verstrakt om mijn lichaam. Hij is wakker geworden, gewoon normaal doen Janice, dit kan je. 'Clark, what year is it?' Ik probeer zo normaal mogelijk te kllinken maar ik ben bloednerveus. Clark glimlacht, en drukt een kus op mijn voorhoofd. Kom op, zeg het nou, ik ben op van de zenuwen, ik zou normaal gesproken al mijn nagels stukgebeten hebben, maar dat valt op. 'Het is 1806, dat weet je toch?' 1806, oh my god, ik verstijf. Mijn hart slaat een slag over. 'De tijd vliegt hé?' Ik slik, ik ben in geen staat om nu een woord uit te brengen, dus ik knik. 'Goodnight my love.' Ik hoor het nog vaag maar mijn gedachte gaan alle kanten op. Mijn theorie klopt, ik ben terug in de tijd gereisd, ik leef in het jaar 1806. Verdomme Janice, wat heb je in hemelsnaam gedaan?