Amelia (Voltooid)

Clark

Hoofdstuk 6

Ze kijkt me uitdagend aan, en bijt op haar lip. Wie is dit vreemde meisje? Mijn hart gaat als een razende tekeer, en ik trek mijn armen nog strakker om haar heen, lust opborrelend. Ik hoor haar kreunen, en ik kijk haar aan, een rode blos verspreidt over haar wangen. Dit is nieuw voor haar, ik zie het, ik zie de spanning in haar ogen. Ik kan niet wachten om haar lichaam te verkennen, haar de liefde leren te bedrijven, maar het kan niet. Ze kijkt me afwachtend aan, ook een beetje angstig, ik begrijp haar wel. Dus ik bijt ook op mijn lip, laat haar lichaam los en ga rechtop zitten. 'Clark' pers ik er met moeite uit, een poging doenend om niet te lustvol te klinken, en ik steek mijn hand uit. Het lustvolle meisje is verdwenen en verlegen schudt het meisje mijn hand 'Janice' zegt ze zacht. Ik glimlach, dit is een blijvertje.

De dagen gaan tergend langzaam, terwijl Janice haar uiterste best doet om te leren lopen. Het gaat haar moeilijk af want ze is zwak, ze kan maar een paar stappen zetten en dan moet ze alweer zitten om uit te rusten. Het is een zware taak, maar ik ben blij dat ik haar hierbij kan helpen. We hebben ontzettend veel plezier, en ik kan goed met het meisje lachen. Iets wat ik met Amelia ook altijd kon. In een heleboel opzichten lijkt Janice veel op Amelia, haar postuur, grootte, houdingen. Ik voel mezelf langzaam maar zeker verliefd worden op Janice, en ik kan de opkomende gevoelens voor haar niet voor heel lang meer negeren. Ze is ook zo mooi...

'Damn it!' ik gooi de inktpen op de grond en duw me weg van mijn bureau. Het potje inkt trilt, wankeld gevaarlijk, en spat met een harde klap kapot op de vloer van het podium waar het bureau op staat. Ik sta op, schop tegen het potje, en onderdruk een schreeuw, het glas kraakt en rinkelt. Gepijnigd loop ik door naar het raam, en kijk naar buiten, daar loopt Janice, moeizaam, maar ze gaat steeds sneller vooruit. Ze maakt enorm veel vooruitgang, en ik ben zo trots op haar. Drie maanden zijn er al verstreken, drie maanden! Ik sluit mijn ogen en draai rondjes met mijn vingers rond mijn voorhoofd, de hoofdpijn komt steeds vaker terug. Ik denk na over Janice, ik weet alles van haar, wat haar lievelingskleur is, wat ze lekker vindt om te eten, haar dromen, haar angsten. Toch weet ik niets, ik weet niet waar ze vandaan komt, wie haar ouders zijn, en wat ze in hemelsnaam in die rivier deed. 

Ik schrik op uit mijn gedachten, mijn ogen vliegen open en ik zie Janice richting de voordeur lopen, ze zwaait naar me. Ik doe een poging om te glimlachen en zwaai terug. Wat is er toch mis met me? Ik wil niks liever als een mooi leven samen met Janice, mijn mooie Janice. Dat zei je een halfjaar geleden ook nog over Amelia, zegt een duivelse stem vanuit mijn binnenste. 'Shut up!, ik zweer het hou je kop' Ik sla mijn vuist tegen de muur naast het raam. 'Clark, gaat het wel?' weerklinkt Janice' stem in de kamer. 'Clark, wat doet die inkt op de grond, al die papieren, je stoel ligt omgeslagen...' Ze valt stil en kijkt van mijn vuist naar mijn gezicht, ze loopt richting de plek waar ik sta. Ze aait over mijn wang, pakt mijn arm en drukt een kus op mijn vuist. ' Come' zegt ze en ze trekt me aan mijn pols richting de woonkamer, in haar langzame wandeltempo, en ik volg haar.

Mijn vuist brandt en prikt maar het doet naar mijn idee totaal geen pijn, ik lig op de bank, Janice verzorgt mijn hand. Ik vind het niet nodig, maar Janice wil voor me zorgen, het charmeert haar vind ik. De constante neiging om voor mensen te zorgen, een doorzettingsvermogen waar ik respect voor heb. Ik ga met mijn hand door haar haar en ze kijkt op. 'Houd je hand nou eens stil.' Ik grinnik, ik houd ervan als ze me commandeert. Ze zucht, laat mijn hand los en staat op. 'Ik geef het op.' Ze doet een poging boos weg te benen maar met drie stappen heb ik haar ingehaald. Ik til haar in een beweging op, ze giechelt. 'Waar wilt u naar toe, mylady' ze gniffelt en bloost 'Ik ga opzoek naar een boek, en jij, jij neemt een bad' Ik ruik aan mezelf, en trek een fronsend gezicht. 'Stink ik dan zo erg?' ik trek een pruillip. Weer giechelt ze en slaat een hand voor haar mond. 'Nee, maar het zal je goed doen, je bent gestresst.' mompelt ze achter haar hand, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik loop door richting de toren en laat haar uit mijn armen op de grond zakken. 'Be careful, niet de ladder opklimmen hoor!' schreeuw ik haar nog na als ik de toren uitloop.

Ik ben onderweg naar boven, om dat bad te nemen. ik sta misschien teveel onder invloed van Janice. Ik lach en schudt mijn hoofd als ik de trap oploop, de lieve Janice. Je doet het weer, zegt de stem, die gepaard gaat met een hevige hoofdpijn die nooit is weggeweest en ik sla tegen mijn hoofd. Ik word gek, ik ben helemaal bonkers, ik moet normaal worden, ik moet kalm blijven. 'Easy Clark, get cool boy.'  

Het warme water maakt mijn hoofd leeg en ik laat mijn hoofd onderwater zakken, mijn ogen gesloten. Ik word niet gek, ik word niet gek. Het ging prima zonder Janice, ik heb een halfjaar normaal kunnen doen. Ik kan dit, ik kan normaal doen. Ik kom recht overeind, het badwater spat over de rand en ik adem zwaar. Met mijn handen wrijf ik over mijn gezicht. Clark het was niet jouw schuld, ze viel zelf. Jon begon het gevecht, hij besloot om Amelia te verleiden. Ik sla weer met mijn vuisten tegen het water. 'Verdomme! Idioot, verdomme wat ben ik toch een idioot, fool!' Kom op Clark, het is klaar. Dit hoofdstuk is afgesloten, klaar, laat het los. Ik stap het bad uit en droog me snel af, ik besluit om vroeg te gaan slapen vandaag, niet dat ik slapen kan. Ik besluit om Janice goedenacht te wensen en het daarbij te laten. Ik trek mijn badjas en loop zo kalm en rustig mogelijk de badkamer uit. 

Mijn haar druipt nog als ik de trap afloop, zoekend naar Janice. Ik tref haar aan in de woonkamer, opgekruld op de bank, in slaap gevallen met een boek op schoot. Het haardvuur knettert, en het is lekker warm in de woonkamer. Ik loop om de bank heen en ga op mijn hurken voor haar zitten, ik streel haar wang. Gorgeous. Ik ontken het te lang, het gevoel valt niet meer te negeren, ik wil haar zo graag, man Janice wat doe je toch met me? Ik buig mijn hoofd naar het hare en haar ogen fladderen open. 'Clark, wat doe j...' Ik onderbreek haar met de kus die ik al drie maanden eerder had moeten geven. Ze slaat haar armen om mijn nek en grijpt mijn haar. 'Clark' Ik stop, en kijk haar aan. Haar hand raakt mijn wang aan, ze veegt een traan weg van mijn wang, wacht, een traan? 'Clark, je huilt' Ik breek, de last is te zwaar en ik barst in tranen uit.