Amelia (Voltooid)

Janice

Hoofdstuk 14

Ik kijk nog een keer terug naar het indianenkamp,  een verloren traan glijdt langs mijn wang. Het was een prachtige bruiloft. Een dag die ik nooit zal vergeten. De zadeltassen van het paard zitten propvol; huwelijksgeschenken, cadeaus voor de komende baby. De indianen staan buiten het kamp te zwaaien, een Amerikaanse vlag wappert in de lucht. Ik zwaai vrolijk terug en glimlach. ‘Vaarwel mijn vrienden, tot ooit!’ Ik schreeuw het zo hard als ik kan, maar we zijn al te ver weg gereden.

Het is donker buiten als we weer thuis zijn, en ik laat me doodmoe op de bank vallen. Het huis ruikt muffig, maar de ramen kunnen niet open in de nacht. Wilde dieren zouden binnen kunnen komen, of ongenode gasten. Ik wuif de gedachte weg, er zijn hier geen mensen. Hier zijn Clark, de indianen en ik, niemand anders. Ik kijk naar de trouwring om mijn vinger, deze is prachtig. Een gouden tak, heel dun, met kleine zilveren steentjes als bloemknoppen aan de tak. Ze wervelen naar het centrum, waar ze samenkomen, en als een steun om de diepblauwe saffier krullen. De verlovingsring past er flawless bij. Ik glimlach van oor tot oor.

Clark wandelt binnen. ‘Love, wil je alsjeblieft die zachtroze jurk voor me aantrekken, ik heb een verassing voor je.’ ‘Die met die pofmouwtjes?’ Ik weet dondersgoed welke jurk hij bedoelt, maar ik houd van bevestiging, ik wil hem niet teleurstellen. Clark glimlacht, ‘Die ja, hij staat je beeldschoon.’ Ik bloos, hij vindt me mooi, schiet er door me heen, Clark kust me op mijn voorhoofd. ‘Ik wacht hier wel op je. Ik sta op, en loop naar de toren.

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. De jurk die tot mijn knieën hoort te komen, is nu drie keer zo hoog, mijn buik puilt naar voren. Ik voel me enorm onzeker. ‘Are you okay honey?’ Ik slik en draai me om. ‘Hij is te klein, ik ben er te dik voor.’ Moedeloos laat ik me op het bed vallen, de tranen branden achter mijn ogen. ‘Je bent niet te dik, ons kind wordt te groot.’ Ik glimlach, en streel mijn buik door de zachte stof heen. ‘Wacht even mijn lief, ik ben zo terug.’ Clark snelt naar beneden, ik hoor een heleboel gerommel en na ongeveer een kwartiertje zie ik Clarks hoofd weer in het trapgat verschijnen, met een grote ronde doos in zijn handen. ‘Dit is van mijn moeder geweest, ze droeg het toen ze zwanger was van mij en…’ Hij stopt abrupt met praten, ik begrijp niet waarom. ‘En wat Clark…?’ Hij zet de doos op de kist voor het bed en haalt diep adem. ‘Mijn moeder stierf vlak na de geboorte.’ Ik zie zijn handen trillen, hij slikt en balt zijn vuisten. ‘Clark het spijt me, laat het ook maar lieverd.’ Ik zie hem opgelucht adem halen en hij laat zijn armen langs zijn lichaam glijden. Hij gaat langzaam op de kist zitten en opent de doos.

Een hemelsblauwe jurk komt tevoorschijn. ‘Kijk eens of je hem past.’ Ik knik ademloos. Ik trek de roze jurk over mijn hoofd en verlegen pak ik de jurk van Clark aan. Teder en voorzichtig laat ik de jurk over mijn lichaam glijden. Ik aai de stof van de jurk, en kijk in de spiegel. De jurk is vormloos van zichzelf maar wordt gevuld door mijn curves, de jurk zit echt als gegoten. Clark kucht, en ik draai me om, mijn oog valt op de bodem van de doos. Een gouden haarspeld met een saffier, die dezelfde diepblauwe kleur heeft als mijn trouwring, ligt in een zacht bed van rode stof op de bodem. Ik hap voor de tweede keer deze avond naar adem. Clark tilt de speld op en steekt het in mijn haar, het is een prachtig aanzicht. ‘Clark, dit is te veel, dit is toch overbodig, ik heb al zo veel gekregen, ik…’ Ik word zachtjes onderbroken door een vederlichte kus op mijn lippen. ‘Ze heeft het zo gewild, mijn lief, echt waar.'

De buitenlucht is koud, en ik blaas ademwolkjes uit, ik ril. ‘Het is maar een klein stukje lopen Janice, straks is het weer warm.’ Clarks greep om mijn middel varstrakt een beetje. Ik knik, en sla mijn mantel wat steviger om me heen, de sneeuw kraakt onder mijn gewicht. Clark pakt mijn hand. ‘Sluit je ogen love.’ Ik knik weer, en knijp mijn ogen stijfdicht. Ik voel Clarks warme adem in mijn nek, en ik voel zijn handen in de mijne. Hij loodst me door een klein stukje van het bos, dan voel ik een vlakker stuk land onder mijn voeten, het is wat zompig. Ik vermoed gras, binnen de kortste keren hoor ik een krakend geluid. Grind. We blijven stilstaan, Clark laat mijn handen los. ‘Open je ogen.’ Wordt er van een paar meter verderop geschreeuwd. Mijn ogen vliegen open en voor de derde keer deze dag wordt de adem mij benomen door  intense schoonheid.

Een pad, verlicht door kaarsen leidt naar een glazen huis. Het grindpad kraakt onder mijn voeten en ik durf geen stap te verzetten, dit is te onwerkelijk. Het lijkt wel of ik in het decor van the sound of music ben gestapt en het lijkt allemaal wel een vage droom. Mijn gedachten worden verstoord door een licht kuchje, ik kijk op. ‘Volg me.’ Het is het enige wat Clark zegt maar meer hoeft hij ook niet te zeggen. Ik zweef als het ware naar het huisje to, het lijkt wel alsof het een soort van magische aantrekkingskracht heeft. Ik probeer alles te bevatten en helder te blijven denken maar er hangt een dik wolkendek in mijn hoofd. Het enige wat ik weet en kan beseffen is dat ik naar dat huisje wil.

Ik stap aarzelend het huisje binnen, denkend dat het plotseling weg kan vagen. In het huisje is het heerlijk warm, ik trek mijn schoenen uit en ik voel het tapijt mijn voeten kriebelen. Ik kijk het ‘’huisje’’ door en zie een schildersezel staan. ‘Let me paint you.’ Ik glimlach, in mijn hoofd schieten beelden van titanic, het moment is net zo perfect, ik vraag me af hoe lang het nog zal duren voordat we de ijsschots raken en mijn droom in duigen valt. Het is geen droom Janice, dit is de werkelijkheid. Je onderbewustzijn had Clark nooit kunnen bedenken echt niet, dit is echt. Voor het eerst in de tijd dat ik hier ben, ben ik blij dat een stem in mijn hoofd vertelt wat ik wil horen.

‘Waar wil je dat ik ga zitten?’ Clark wijst een stoel aan. ‘Je mag ook op de ligbank gaan liggen.’ Ik schiet in de lach. ‘Draw me like one of your french girls.’ Ik trek er een raar gezicht bij, en lach nog harder. ‘Uhm Janice, wat zijn french girls?’ Ik houd abrupt op met lachen, ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen. Clark begint te lachen. ‘Maak ik je verlegen love?’ Ik besluit dat dat het beste antwoord is en knik snel. ‘Stoel dus.’ Snel loop ik naar de stoel en ga zitten. Clark legt al zijn verfattributen klaar, en kijkt me intens aan. Ik streel mijn buik, glimlach en sluit mijn ogen. ‘Janice, dat, precies dat, perfect. Houd dat vast.’ Hij klinkt net als al die fotografen op fotoshoots bij America’s next top model. Zijn enthousiasme verrast me en ik voel mezelf indoezelen. Het zal vast niet erg zijn als ik een klein beetje in slaap dommel.