Amelia (Voltooid)

Clark

Hoofdstuk 7

'Clark, rusitg, het is goed, je hoeft niks te doen waar jij je niet goed bij voelt' zachtjes streelt ze mijn haar. 'Janice, waar verdien ik jou aan?' ik kijk haar weemoedig aan. Janice pakt mijn gezicht tussen haar handen en veegt de tranen van mijn wangen, iets wat ik altijd bij haar doe. Ik pak haar hand vast, en sluit mijn ogen, mijn hoofd barst uit elkaar, de hoofdpijn is nooit zo heftig geweest sind Amelia. 'Is de hoofdpijn weer terug?' ik hoor de bezorgdheid weerklinken in Janice' stem. 'Het is nooit weggeweest.'  ik laat mijn hoofd op haar borst rusten, ik hoor haar hart rusteloos en snel bonken. 'Je hart gaat als een razende tekeer' concludeer ik. 'Dat kom door jou.' Ik kijk haar aan, haar ogen zijn gesloten, haar gezicht is uitdrukkingloos. 'Janice...' kreun ik, ik leun naar voren, ik glijd met mijn mond langs haar kaak. Ik til haar op, ze slaat haar armen om me heen, haar hoofd leunt op mijn borst, ze heeft moeite haar ogen open te houden. Ik loop door naar de toren, de draaiende trap en richting het bed. Ik weet niet meer hoe we daar beland zijn, ik weet alleen dat ik de volgende ochtend heerlijk wakker word, eindelijk een goede nachtrust.

 De tijd vliegt, en ik geniet van de liefde die Janice me geeft. Ik voel me elke dag opnieuw verliefd worden op deze prachtige bijzondere dame. Janice is gracieus en vredelievend, ik denk dat ik het volle recht heb om te zeggen dat ik van Janice houd, maar ik vraag me af of zij ook van mij houdt. Ik voel niet alleen de mooie gevoelens opkomen, ook mijn duistere kant komt naar boven, die laat ik Janice niet zien. Ik slaap 's nachts erg weinig, en als ik slaap dan droom ik duivels. Ik zie Amelia elke keer opnieuw, stervend, haar laatste woorden herhalend, alleen heeft ze het niet tegen mij. Ze praat tegen Jon, ze zegt dat ze hem mist, dat het haar spijt dat ze met mij verloofd is. Ik kan het niet verdragen, als ik die verdomde broer van me zie, ik maak hem af. Ik wurg hem, nee, ik breek zijn nek ik...

Ik voel twee handen op mijn schouders rusten en ik schrik op. Ik sta snel op en sla mijn journal met een klap dicht, ik wil weglopen maar Janice houdt me tegen. 'Slecht geweten Clark?' fluistert ze in mijn oor. Ze moest eens weten. 'uh.. Ne..Nee, hoe kom je daar nou weer bij love?' het komt er allemaal onzekerder uit dan het zou moeten en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. 'Lieverd, het was maar een grapje, ik bedoel er niets serieus mee, ontspan nou eens.' Ze slaat haar armen om me heen en kijkt me onderzoekend aan, ze heeft prachtige ogen. Smaragd groene ogen die oplichten als ze enthousiast wordt, kleine gouden spikkeltjes sprankelen in haar ogen.  Ik sluit mijn ogen, genietend van dit ene moment van ontspanning.  Amelia's ogen hadden ook sprankels, schiet er door mijn hoofd, en mijn grip om Janice verslapt. 

Ze zucht, of het van genot of ergenis is, kan ik niet bedenken. Ik heb spontaan een snakkende behoefte aan frisse lucht, ik begin zwaarder te admenen. 'Janice, ik moet naar buiten, outside'  Janice is sneller dan ooit, en ik verbaas me over het feit hoe snel ze vooruit sprint richtig de deur. Binnen een half jaar is Janice helemaal hersteld, nu rent ze als de wind en het verbaast me hoe snel ze is. Ik glimlach voordat ik       als een malle achter haar aan ren, om haar vervolgens niet in te halen. Ik kijk haar aan, leunend op mijn knieën. Janice draagt een jurk van Amelia, ze droeg hem nooit, vond hem niet mooi, maar nu ik hem bij Janice zie, prachtig. Een zacht roze jurk tot over haar knieën is het, met kleine pofmouwtjes van een doorzichtig tule. Het accentuteert haar ferme boezem, maar daar draait het bij Janice niet om, ze heeft geen flauwe notie van hoe prachtg ze is.  'Jezus jij rent fast.' ze bloost en zegt zachtjes. 'I used to run often.' Sportief, intelligent, ambitieus en liefdevol, dit meisje kan niet perfecter voor mij zijn. 

'Janice, je.. je bent perfect.' het komt er hakkelend uit, maar ik meen het. Het wordt tijd om Amelia los te laten, ik laat het verleden rusten. Geen wraakacties, geen gekoesterd wrok, het is klaar. Janice staat voor me, en kijkt me onderzoekend aan. 'Clark, jij weet net zo goed als ik dat er zoiets als perfectie niet bestaat.' perfect Engels, van het buitenlandse meisje is niks meer over. 'Je bent perfect to me.'  Ik til haar op, en geef haar een kus. Een soort van intense spanning kriebelt door mijn buik en ik bijt zachtjes op haar lip. Ik moet me inhouden, kom op Clark, dat wil ze echt niet. Gedraag je! Dan voel ik een druppel water op mijn wang, en nog een, en nog een. Ik kijk omhoog en zie donkere wolken, ik glimlach. 

Ik laat Janice op de grond zakken. 'Het gaat regenen love.' Ik doe een poging om naar binnen te lopen maar Janice houdt me tegen. 'Stay' Ik lach en schud mijn hoofd 'Waarom blijven Janice, dan worden we zeiknat.' Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt me boos aan. 'Regen, Mister Clark Williams, is een magisch iets, het is bijna net zo magisch als sneeuw.' Nog iets wat ik leuk vond aan Janice, haar liefde voor bijzondere dingen, bepaalde geuren, ze verklaarde het magisch. 'Is het net zo magisch als een oud geurend boek?' Ik moet op mijn lip bijten om niet te lachen, ze kijkt me serieus aan. 'Magischer' 

Dan vallen de druppels naar beneden, en niet zo zachtjes ook. Ik sta er wat versuft bij, regen, het is toch nutteloos. Janice staat in het midden van het gazon, haar armen wijd opengespreidt, en laat een kreet van vreugde horen. Ze huppelt naar me toe 'Regen Clark, isn't it magical?!' Ik sluit mijin ogen en denk na. Het is in een bepaald perspectief magisch, en ik besluit om er op een ander moment van de dag aan te denken. 'Met jou is alles magisch Janice!' schreeuw ik terug. Ik til haar op en draai haar in het rond, ze lacht en ik kus haar vol op de mond. Ik hou me niet in. Ondanks dat de regen langs ons stroomt en ijskoud is heb ik het snikheet, het is niet erg. Hoe verder onze kus vordert hoe meer ik de neiging heb om verder te gaan, ik wil meer voelen. Flesh to flesh. 

Janice kijkt me aan als ik haar weer op de grond neerzet, het regent nog steeds keihard en ik moet grijnzen. Haar jurk is doorweekt, en het begint aardig door te schijnen, en ik doe een wanhopige poging niet naar haar lichaam te staren, ookal zijn mijn ogen bijna vastgelijmt aan Janice. Ik strijk met mijn hand over haar wang, en ze pakt mijn hand en legt die op haar kloppende hart. Het volgende wat ze zegt komt er hakkelend maar duidelijk, en vooral, zeker uit. 'Make love to me Clark.'