Amelia (Voltooid)

Clark

Hoofdstuk 4

Met pijnlijke ogen wordt ik wakker, alle spieren in mijn lichaam doen pijn, en ik kreun. Ik doe mijn ogen weer dicht, laat ik verder slapen, tijd maakt niet meer uit. Verplichtingen heb ik toch niet meer, dus wat boeit het? Ik draai me om in mijn bed, en voel een zachte adem op mijn gezicht. What! Wie is dat, ben ik dronken, droom ik?! Voorzichtig doe ik één oog open, en kijk recht in het slapende gezicht van een meisje. What the hell! Wie is dat?

Dan komen de herinneringen terug sijpelen in mijn hoofd en ik laat me terug in de kussens vallen. Het mysterieuze meisje van de rivier. Zou het iemand van de indianen zijn? Nee Clark, die durven niet zo dicht bij Saint Louis te komen. Of wel? Want zo dicht bij Saint Louis is dit huis ook niet, anderhalve dag reizen denk ik. De laatste keer dat ik in Saint Louis geweest ben, is zo lang geleden. Ik zucht, Saint Louis en haar pracht en praal, Saint Louis en Amelia, de herinneringen komen weer naar boven.

Ik loop langs de paardenweide, het ruwe hek glijdt langs mijn handen. Ik hoor een schreeuw, zoekend kijk ik om me heen, waar komt dat vandaan? Dan hoor ik wild gehinnik, en kijk ik links van me, de weide in. Een prachtig zwart paard rent cirkels om iets, en het iets is nog veel meer malen mooier dan het paard zelf, een meisje. Ik spring over het hek en ren naar het paard toe. 'Shhh, paardje, easy boy, easy' Voorzichtig benader ik het paard en langzaam staat het stil. Het meisje trilt van angst, en ik hurk me naast haar. Ik leg mijn hand op haar rug en ze kijkt me aan. Grote fel blauwe ogen, omhuld door een volle laag met wimpers, een bleek gezichtje en witblonde krullen, kijken me aan. 'Het is oke, hij is rustig, kom, laat me je helpen.' zeg ik, en steek mijn hand uit. Het meisje pakt mijn uitgestoken hand aan, en probeert overeind te komen, en net voor ze valt, vang ik haar op. Verlegen leunt ze tegen me aan en er verschijnt een rode blos over haar bleke wangen, ik lach. 'Clark Williams is de naam.' probeer ik zo zelfverzekerd mogelijk te zeggen. Het meisje glimlacht terug en kijkt me onderzoekend aan. 'Ga je me jouw naam ook nog vertellen?' vraag ik, te nieuwsgierig om het niet te vragen. 'Amelia, Amelia Smith' antwoord ze verlegen. Mijn adem stokt in mijn keel, Amelia Smith, de meest begeerde vrouw van Saint Louis, rijke ouders, prachtig gezicht... Deze Amelia lijkt niet bij de beschrijving in mijn hoofd te passen, deze Amelia is zoveel meer. 'Ik uhmm... ik, zal uw, uhm.. nee zal ik u, naar huis begeleiden, mevrouw Smith?' Ik probeer zo beleefd mogelijk te praten en ik stotter de woorden er moeizaam uit. Amelia maakt zich los uit mijn armen, trekt haar jurk recht, en zegt met een zacht stemmetje 'Ja graag.' Ik loop richting het hek, en wijs naar een stuk verderop 'Even mijn paard halen' en ik ren richting de plaats waar ik hurricane gelaten heb.

Naast me hoor ik iemand naar adem snakken, mijn herinnering vliegt weg en ik open mijn ogen opnieuw. Ik hoor het meisje schreeuwen, vreemde woorden, vreemde klanken en ik kan ze niet thuis brengen. Het meisje draait en woelt met haar ogen gesloten, tranen stromen langs haar wangen en haar benen spartelen. Ik ga overeind zitten en zie alles gebeuren, ik weet niet wat ik moet doen, en begin zwaarder te ademenen, de adrenaline pompt door mijn aderen. Dan trekt het meisje aan haar haren, met haar nagels haalt ze haar gezicht open en ze krijst van de pijn. Haar gezicht begint te bloeden, en ze trappelt met haar benen het deken weg, ik moet iets doen. Ik trek de dekens van het bed en probeer haar handen van haar gezicht te houden. 'I need you mum' hoor ik tussen het onduidelijk geschreeuw door. Ze kronkelt met haar hele lichaam, probeert zich los te wurmen uit mijn handen, ik kan niet anders als boven op haar te gaan zitten en haar handen plat tegen het matras te duwen. Ze huilt nog harder en is niet voor reden vatbaar, ik doe wat ik heet meest verafschuw, en geef een harde klap in haar gezicht. Haar ogen schieten open, kijken me bang aan, weer praat ze die vreemde taal, en ik begrijp haar niet. 'Englisch, you need to talk Englisch' Ze kijkt me aan, knippert met haar ogen en opent haar mond om iets te zeggen: 'Don't hurt me.'

'Maar dat zou ik nooit doen, waarom denk je dat, jezus, ik..' Ze onderbreekt me, of nou ja, ze probeert los te komen uit mijn greep, de tranen stromen weer over haar wangen. 'girl, wat is er?' Het was tijden geleden dat ik me zorgen maakte om iemand, om Amelia. 'Doe me alsjeblieft geen pijn' Haar ogen beginnen weer dicht te vallen maar ze probeert nog steeds overeind te komen. Snel ga ik van haar af, beschaamd. Ze zal vast denken dat ik andere bedoelingen hierbij heb gehad. Het meisje kruipt zo ver mogelijk naar achteren, trekt haar knieeën voor zich op en trilt. Ik stap het bed uit loop om en ga naar waar zij zit, ik zak door mijn knieeën en raak voorzichtig haar arm aan. Ze huivert, maar ik geef niet op. 'Ik zal je nooit pijn doen' ze knikt, en laat haar knieeën zakken. 'Cold' is het enige wat ze kan uitbrengen, en ik leg mijn hand op haar voorhoofd, ijskoud. Ik sta op, raap de dekens van de grond op, en sla ze om het meisje heen. Ik kruip het bed weer in, en schuif naast haar, 'you have to share girl' dan trek ik de dekens over ons beide heen.

Een uur later, en ze rilt nog steeds, ik hoor haar tanden klapperen ookal lig ik met mijn rug naar haar toe. Weer bedenk ik me dat er niks anders op zit dan haar met mijn eigen lichaamswarmte te verwarmen. Ik draai me om, steun op mijn arm en kijk naar haar trillende rug. Ik zucht, kruip naar haar toe, en sla mijn armen om haar heen. 'Is dit beter?' ik grinnik, hier geniet iedereen toch van? Een warm, sterk mannenlichaam om je vast te houden. Ze glimlacht, en sluit haar ogen, doodop van haar avonturen. 'much better.' Mijn hart maakt een sprongetje bij het geluid van haar zachte stem en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Het meisje draait zich om en legt haar hoofd op mijn borst, en valt in een diepe slaap. Ik zelf doe geen oog meer dicht. Na een half uur begint ze weer met huilen. Met mijn hand streel ik over haar hoofd en sla mijn armen strakker om haar heen, rustig wieg ik haar heen en weer. Niet willend dat ze weer krankzinnig wordt en zichzelf pijn doet. Nu zelf ook doodmoe val ik uiteindelijk toch in slaap