American Mate

Thirty-seven

《☆》

Sometimes those who don't socialize much aren't actually anti-social,

they just have no tolerance for drama, stupidity and fake people.

《☆》

Pov Katie White:

Ik sta met trillende benen op van de badkamervloer en spoel gelijk mijn mond bij de wasbak. Ik begin vervolgens mijn tanden te poetsen, voor de vierde keer vandaag.

Ik houd geen eten meer binnen. Ik probeer het nu al een dag te ontkennen en af te schuiven op buikgriep, maar ik weet dat het niet waar is. Alles wat in mijn maag beland komt er direct weer uit.

De constante duizelingen, vermoeidheid, hoofdpijn, slapenloosheid en lusteloosheid... het is te veel. Ik kan het niet meer aan, ik ben zo ontzettend moe dat ik alleen nog maar kan huilen en tegelijkertijd val ik niet in slaap.

Zed heeft uiteindelijk toch gelijk gekregen. Ik had bij hem en zijn creepy familie moeten gaan wonen, dan voelde ik me nu gewoon goed. Maar ik wilde zo graag terug naar mijn eigen plek, een plek zonder bovennatuurlijke wezens, waar alles zo veilig saai en vertrouwt is.

Toen hij weg liep in het ziekenhuis is hij niet meer terug gekomen. Ik had vervolgens een complete mental breakdown, wat de hele afdeling vast gehoord heeft en daar schaam ik me dood voor dus daar denk ik niet te veel over na.

Ik was hysterisch aan het huilen en kon het maar niet stoppen, het was alsof ik er helemaal geen controle over had, alle pijn en verdriet en stress kwam in één keer naar buiten toen Zed weg ging. Ik stortte letterlijk in.

Die dag werd ik wel ontslagen uit het ziekenhuis, ondanks mijn mental breakdown, gelukkig.

George en Susan namen me mee naar huis en dat was net optijd ook, even later werden de straten afgesloten vanwege de sneeuwstorm die er aan zat te komen.

Vanaf dat moment zat ik binnen, thuis, en voelde me meer alleen dan ik ooit in Nederland heb gevoeld. Ondanks het feit dat George en Susan heel erg hun best hebben gedaan om me op te vrolijken en gezelschap te houden.

Ik voelde me al slecht toen we thuis kwamen maar ik dacht dat dat nog door de... Rogue aanval kwam. Toen het met de dagen erger werd is Susan voorzichtig over Zed begonnen, of ik hem niet moest bellen. Hij kon niet hier komen met de hevige sneeuwval, maar dat zou na een paar dagen minder worden, dus we zouden tot die tijd kunnen videobellen.

Ik moest gelijk weer denken aan hoe hij het ziekenhuis verliet. Zo boos, afgewezen, teleurgesteld... door mij. Hij zit niet op een leuk videogesprek te wachten, dat was wel zeker.

Toen heb ik hem trouwens wel een berichtje gestuurd. Ik vroeg hem hoe het met hem ging, en dat heeft hij gelezen, maar hij heeft het niet beantwoord. En ergens begrijp ik dat. Als Zed met me wilde praten had hij zelf al lang gebeld.

Hij is teleurgesteld in me, en hoe moeilijk ik het ook vind, hij verdient ook zijn tijd en ruimte om daar over na te denken. Wanneer hij me weer wilt zien zal hij dat zelf laten weten, het heeft geen zin om mezelf te gaan opdringen.

Nu zijn we inmiddels een week verder. De hevige sneeuwval is verminderd naar normale sneeuwval en de school is al weer twee dagen open geweest voor het weekend. Susan had me ziek gemeld.

Ze heeft me niet alleen ziek gemeld omdat ik amper op mijn benen kan staan, maar ook omdat mijn ouders die dag hier aan kwamen.

Ja. Mijn ouders. In Amerika. En... in dit huis.