American Mate

Thirty-five

《☆》

A scent, a sound, a simple movement...

Anything, really anything, can bring back those awfull memories.

That is what harassment is all about.

And no one can understand.

《☆》

Pov Zed Benedict:

Ik wordt wakker en open mijn ogen. Verward kijk ik om me heen. What the fuck, ben ik in slaap gevallen? In het ziekenhuis voor mensen? En ook in een andere kamer dan die van Katie? Nee dat is onmogelijk.

Maar ik lig hier wel. Op een veel te klein, dun matras in een mini klein kamertje. Ik kan hier niet zelf naartoe gelopen zijn, dat zou ik nooit doen.

"Dat hebben we ook niet gedaan idioot. We werden verdoofd." gromt Benjamin, die ook nog niet helemaal als zichzelf klinkt.

Ik kan het me maar heel vaag herinneren maar weet dat hij gelijk heeft. Mijn vader injecteerde me met een heel sterk verdovend middel, om Benjamin te stoppen, maar dat was al niet meer nodig- Katie was wakker, hij werd al rustig.

Katie! Fuck, nu ben ik niet bij haar geweest voor- hoe veel tijd is er voorbij gegaan? Ik heb geen fucking idee hoe sterk die verdoving was maar als er meer dan een uur voorbij is gegaan dan word mijn vaders probleem met mij nog een heel stuk groter.

"Onze mate was net wakker na een traumatische gebeurtenis en we konden niet eens bij haar zijn. Ze had ons nodig." jammert Benjamin.

Ik kreun masseer mijn slapen. Ze had ons inderdaad nodig, en nu heb ik geen idee of ze wel oké is zonder ons.

Ik sta op van het bed en merk dat ik een beetje wankel. Shit, het is nog niet compleet uitgewerkt.

Ik haal diep adem en neem een moment om naar mijn omgeving te kijken. Mijn moeders handtas staat op de enige stoel in de kamer, ze was hier dus net nog.

Mijn moeder is ongetwijfeld van streek. Ik zou op haar moeten wachten, en tot de verdoving is uitgewerkt. Als zij me kan vertellen wat voor verdoving er is gebruikt weet ik hoe ik het sneller volledig kan laten uitwerken. Dat is wat ik zou moeten doen... maar niet wat ik ga doen.

Fuck it, ik heb iets belangrijkers te doen dan zitten en wachten tot een verdoving uitgewerkt is.

Ik loop de kamer uit en houd me bij de deurpost vast. Het daglicht is zo fel dat het pijn doet aan mijn ogen.

Daglicht... het was nog nacht toen Katie wakker werd. Shit shit shit.

Ik probeer in een zo recht mogelijke lijn de gang op te lopen. Een zuster die langs loopt geeft me een rare blik en ik kijk vuil terug. Ik ben niet dronken, kijk een andere kant op ofzo.

Ik kan Katie's geur heel gemakkelijk oppikken dus ben niet heel ver bij haar vandaan geplaatst gelukkig. Ik vind mijn weg door de gangen na een paar keer fout gelopen te zijn. De verdoving is niet helemaal uitgewerkt en nu is iemands geur volgen niet meer zo makkelijk als het was.

"Je vader is nu te ver gegaan. Hij heeft al eerder dingen gezegd waar ik hem voor kapot wilde maken, afgelopen nacht nog, maar hier is hij te ver mee gegaan. Hij heeft ons bij onze mate weg gehouden en dat zou niemand ongestraft moeten kunnen doen." gromt Benjamin. "En ik haat dit fucking wazige gevoel."