American Mate

Five

Pov Zed Benedict:

Ik rijd met 80 km per uur over de slingerende wegen door de bergen. Ik ben al langs de afslag naar mijn huis gekomen maar rijd door, ik moet eerst afkoelen voor ik mijn familie onder ogen kan komen.

Mijn fucking soulmate zit opeens bij me op school!

Ik had het moeten weten toen mijn wolf al de hele dag onrustig was, en er hing een nieuwe maar overheerlijke geur in de gangen. Ik had het moeten weten.

Daarnet op het parkeerterrein rook ik het weer en mijn wolf werd gek. Het heeft me altijd moeite gekost om mijn wolf te bedwingen, maar net moest ik alles geven wat ik had.

En waarom the fuck kwam ze niet naar me toe?! Ze is mijn mate, haar wolf werd ongetwijfeld helemaal gek, en ze deed niets. Ze keek me alleen maar doodsbang aan.

Waarom moest ze nou nu komen? Ik heb net mijn eigen manier gevonden om alles onder controle te houden.

Ze gaat me sowieso helemaal veranderen. Ik moet zeker opeens stoppen met roken, mag geen joint meer roken op feestjes, mag geen alcohol meer drinken... mag ik überhaupt nog naar feestjes van haar? Want zo gaat dat toch? Een mate betekend dat je je opeens moet gedragen alsof je een kind van god bent.

Er is geen optie dat ik daar nee tegen zeg. Onze band begint zich nu al te ontwikkelen, het idee van haar blij maken geeft nu al een geweldig gevoel. Dus als zij zegt dat ik moet stoppen met roken doe ik dat automatisch, ook als ik dat niet wil. Het instinct om haar blij te maken is te sterk.

Ik haat dit. Ik wil alleen zijn, daar ben ik het best in.

Als ik mijn mate toelaat in mijn leven word alles anders. Ik moet dan opeens ook aan iemand anders denken, moet doen wat zij wilt, moet me aanpassen... ik wil me niet aanpassen. Ik ben wie ik ben en blijf wie ik ben.

Mates zijn lastige wezens. Je vraagt niet om je mate maar de aantrekkingskracht is zo sterk dat je geen afstand kan blijven houden.

Hoewel... als ik haar afschrik gaat ze me ontlopen. Dan hoef ik ook niet mijn hele levensstijl te veranderen en kan ik gewoon mezelf blijven.

Pov Katie White:

Het is dinsdagochtend en ik loop naar school.

Gisternacht werden George en Susan natuurlijk wakker van mijn gil. Ze kwamen allebei binnen gerend en toen was de wolf natuurlijk al weg dus stond ik compleet voor schut. Kut beest.

Daar stond ik dan, midden in de nacht, wijzend naar een lege straat waar ik beweerde een enorme zwarte wolf te zien. Hij had de grootte van een beer maar het was een wolf.

Ik begrijp dat George en Susan me niet geloofden want wolven leven in het bos en we wonen ver bij het bos vandaan. Toen ze kwamen was de straat ook weer uitgestorven. Maar geloof me. Er was écht een wolf. Ik zweer het.

Ik schrik op door een witte auto die naar me toetert. Hij mindert langzaam vaart en komt naast me tot stilstand. Het raam aan mijn kant staat open waardoor ik Noah achter het stuur zie zitten, die met een grote grijns naar het raampje buigt.

"Hé Katie! Wow wat een toeval dat ik je zo tegen kom. Heb je een lift nodig?" vraagt Noah.

"O hey. Woon je ook in deze straat?" vraag ik.

"Nee. Maar stap in, het gaat zo regenen volgensmij." zegt Noah ongemakkelijk.

Langzaam open ik de autodeur en stap in.

Deze straat loopt dood. Dus als hij niet verderop in de straat woont is hij hier helemaal niet toevallig, hij kan er niet doorheen gereden zijn.

En de lucht is helder blauw vandaag, er is geen wolk te bekennen. Het gaat sowieso niet regenen.