American Mate

One

《☆》

He kissed her cheek

And then she knew

That you could be homesick for people too

《☆》

Pov Katie White:

De raampjes van de auto zijn beslagen door de regen, die ongenadig hard tegen de ruiten slaat.

Ik probeer naar buiten te kijken, wat niet lukt door de beregende ramen. Niet dat ik dat heel erg vind. Ik ben er niet rouwig om dat ik een jaar lang uit het saaie Nederland kan ontsnappen om naar Amerika te gaan.

Pap en mam zitten voorin en zeggen geen woord. Ik ben zelf ook stil. Er valt niet veel te zeggen.

Zij zijn boos. Ik ben boos. Zij gaan mij missen. Ik ga hun missen.

Onze woede komt voort uit dingen die om Amerika gingen. Ik koos partij voor Opa en Oma, ze hadden niets verkeerd gedaan. Mijn ouders zagen het als verraad.

Amerika is mijn thuis. Ik ga na 13 jaar eindelijk naar huis.

De auto mindert vaart en ik kijk op. Mijn vader parkeert de auto op het enorme Schiphol parkeerterrein. Hij zet de motor uit.

Mijn moeder slaakt een vermoeide zucht en kijkt triest naar de regen. Mijn vader staart voor zich uit alsof hij vanbinnen dood is.

Wauw. Dit is een laatste poging om mijn medelijden te winnen en zo te zorgen dat ik alsnog hier blijf.

Ik pak van de plek naast me mijn zwarte rugzak, dat is mijn handbagage, en gooi de autodeur open.

Ik stap de regen in en begin een vrolijk deuntje te neuriën terwijl ik eerst een karretje pak voor mijn bagage. Wat regen kan mijn goede humeur niet verpesten, ik wacht al jaren op deze dag. 

Ik open de achterklep van de auto en til mijn grote koffers eruit. Ik heb in totaal 4 grote koffers en een rugzak.

"Bedankt voor de lift. Ik bel jullie zodra ik er ben." roep ik naar mijn ouders, die nogsteeds in de auto zitten.

Ik hoop dat ze daar blijven zitten en niet mee lopen. Als ik nu heel hard weg loop ben ik van ze af.

Ik sla de achterklep dicht. Mijn ouders stappen uit de auto en lopen snel naar me toe.

"Katie, in godsnaam, heb geduld. Ik pakte alleen even mijn tas. Denk je dat je je zo kunt gedragen in Amerika?" zegt mijn moeder afkeurend.

Ik denk dat niemand mij zo irriteert in Amerika.

Inplaats van dat te zeggen glimlach ik half en pak dan het karretje met mijn koffers.

Ik ga er nooit op in als mijn moeder zoiets zegt, het heeft geen enkel nut. Het zou me alleen straf en later ook een schuldgevoel bezorgen. Daarom denk ik gewoon mijn reactie, glimlach, en ga dan door met wat ik aan het doen was.

"Laten we gaan." zegt mijn vader.

"Graag." zeg ik.

Hij wil het karretje met bagage van me overnemen maar ik begin al te lopen. Dit moment heb ik me zo vaak ingebeeld. Hoe ik zelf met mijn koffers Schiphol binnen loop. Volwassen en zelfstandig. Maar dat is toch altijd mooier in je fantasie.

Ik ben officieel wel volwassen maar voel me nog niet echt zoals een volwassene. En ik ben zeker niet zelfstandig. Daarom ga ik in Amerika bij een gastgezin wonen, alleen red ik het niet. Dat geef ik eerlijk toe.