American Mate

Fifteen part 2

Pov Katie White: 

"Oké, we doen het." zegt Amy.

Ik knik opgelucht. Als ze niet had willen meewerken zaten we hier nog de hele nacht.

Voorzichtig begin ik een stukje naar de sterkere stroom te zwemmen. Amy heeft een ijzeren greep op mijn schouders, en laat zich zo meetrekken. 

Zodra we weer in het midden van de rivier zijn hoef ik geen kracht te zetten om vooruit te komen. Maar wel om boven water te blijven. 

Ik dacht dat het niet zo héél moeilijk zou zijn om hier weg te komen, gewoon jezelf mee laten voeren met de stroming en dan kom je er vanzelf.

Het punt is alleen dat je door de stroming aldoor onder water getrokken word. Ik moet dus aldoor Amy en mezelf boven water houden en tegelijk zorgen dat we geen stenen raken.

Na tien minuten ben ik zo vermoeid dat ik ons naar een groepje stenen toe laat drijven. Ik houd ons tegen en help dan eerst Amy uit het water, die zonder vragen te stellen gelijk op de stenen klimt.

Ik trek mezelf ook op de stenen en laat me uitgeput vallen.

"Katie? Gaat het?" vraagt Amy voorzichtig.

"Jawel. Ik ben gewoon compleet uitgeput, het is zwaarder dan ik dacht, en ik weet ook niet hoe ver we nog moeten." zeg ik.

"We kunnen hier wel even blijven zitten toch? Ik zou je graag helpen maar dan verdrinken we allebei, dus je kunt maar beter goed uitrusten. Desnoods blijven we echt 's nachts hier." zegt Amy.

Ik kijk naar de ondergaande zon, die langzaam achter de bomen zakt.

Al geef je me een miljoen, ik ga niet 's nachts hier blijven. Het word donker, koud, ik kan niets meer zien... het is gewoon te gevaarlijk.

"Laten we over tien minuten verder gaan. Ik wil eigenlijk wel voor het donker terug zijn." zeg ik.

Opeens voel ik de drang om te huilen.

Ik heb het koud en mijn hele lichaam doet pijn. Ik wil gewoon naar huis, ik wil het weer warm hebben en ik wil veilig zijn. Ik wil hier weg.

"Katie-" begint Amy.

"We kunnen ook nu alvast weer verder gaan." zeg ik snel.

Ik bijt op mijn tong om mijn tranen terug te dringen en probeer dan weer op te staan.

Mijn hele lichaam is koud en pijnlijk, het idee van terug gaan in het water is vreselijk. Maar we hebben geen andere keuze. Als ik ons er niet nu doorheen sleep word het nog veel erger.

"Katie ga zitten. Ze komen ons zoeken, maak nu geen haast. Je bent moe en hebt pijn, rust uit. Alsjeblieft." zegt Amy.

Ik geef gelijk op en laat me terug zakken op de stenen. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen daar omheen, ik lijk maar niet te kunnen stoppen met trillen.

"Gaat het wel? Het lijkt alsof er meer aan de hand is dan alleen het feit dat we hier vast zitten." zegt Amy voorzichtig.

Is dat zo? Ik weet het niet.

Misschien is het alles bij elkaar van de laatste tijd.

Ondanks dat ik er alijd van heb gedroomd om hier te zijn, het is tegelijk ook zwaar. Alles is nieuw, ik heb zo veel mensen leren kennen en tegelijk mis ik er zo veel. Ouders kunnen vervelend zijn, maar ondanks alles zijn het altijd nog je ouders. De mensen die er voor hebben gezorgd dat jij dit allemaal mag meemaken.

En het huis van mijn opa en oma spookt constant door mijn hoofd. Ook als ik met andere dingen bezig ben, aan andere dingen denk, de beelden van het afgebrande huis zitten ergens achterin mijn hoofd. Het maakt me zo verdrietig en tegelijk zo boos. Ik wil weten wat er is gebeurd.