American Mate

Update komt er aan

Lieve allemaal,

Ik heb veel hele lieve berichtjes gekregen van jullie met de vraag hoe het met mij gaat, en hoe het met dit boek zit. 

Nou zit het zo met dit boek: ik zal niet rusten tot hij helemaal af is, en dan ga ik weer verder met een nieuw boek. Ik houd van schrijven met heel mijn hart, ik ben er gek op en mis het ontzettend. De updates gaan dus absoluut door!! Wanneer is alleen nog de vraag. 

Waarom dat nog even de vraag is? Omdat ik veel te veel verplichtingen heb. Sommige dingen leuk en mijn eigen initiatief, andere dingen vind ik vreselijk en die maken me doodongelukkig maar dat 'gewoon' opgeven is niet zo makkelijk als het klinkt. Tuurlijk, je moet niet vasthouden aan dingen die je ongelukkig maken en je energie wegnemen ipv geven. Maar dat is dus absoluut niet zo makkelijk als het klinkt. Sommige dingen moeten nou eenmaal, en andere dingen daar zitten ontzettend veel emotionele banden aan. Je kan niet 'effe' ergens een punt achter zetten, het heeft zo veel gevolgen, er zijn zo veel dingen waar je rekening mee moet houden en waar je nog aan vast zit. 

Ik heb mijn toxic stagebedrijf al gedag gezegd, en daar heb ik maanden voor moeten lijden. Gedachtes zoals 'het word wel beter' en 'stage hoort niet altijd leuk te zijn' kwamen vaak voorbij, tot het veranderde in heel negatieve zelfgedachtes zoals 'ik ben echt waardeloos ik maak alles altijd moeilijker' en 'ik moet alles af hebben en goed gedaan hebben anders ben ik het niet waard om een eetpauze te nemen'. Nou zie je, ik liep stage bij iemand die niet alleen een controlefreak was maar ook overspannen. Het was nooit goed, wat ik ook deed. Al haar stress en spanning zowel werk als privé gerelateerd werd op mij afgereageerd, ik kan hier goed tegen maar na meerdere maanden werd dit toch echt te veel. Door het onregelmatige werk lukt het niet vaste pauzetijden aan te houden en dat is oké, ik ben het gewend en vind het niet erg om laat te eten. Maar nu was er helemaal geen tijd meer om te eten dus dan at ik op een volledige dag (07:30-19:30) alleen 1 appel. Als ik alleen moest werken en mijn stagebegeleider later kwam had ik zo ontzettend veel stress dat ik niets kon eten of drinken en misselijk was tot overgeven aan toe, de zenuwen van wat ze ging zeggen als ze terug kwam was me te veel. Dit kan je lang uithouden en blijven doorzetten als je weet dat het einde in zicht is, maar dat was het voor mij nog lang niet. Ik moest nog een heel jaar, en de tegenzin 's ochtends om daar heen te gaan was zo groot dat ik absoluut niet meer heen wilde maar te bang was om te verzinnen dat ik ziek was omdat ik wist hoe boos ze zou zijn. Toen ik op een avond voor de stage mijn duim brak en de volgende dag met mijn duim in verband aan kwam, niet wetende van de breuk alleen heel erg veel pijn, werd ze boos. Ik zou haar in de steek gelaten hebben door 'dit te doen' en ze zag het allemaal niet meer zitten want ik moest haar helpen en opeens kon ze het niet meer alleen redden terwijl ze constant deed alsof ik waardeloos was. Toen ik de volgende dag niet kon komen door mijn opgezette duim waar een foto van gemaakt moest worden in het ziekenhuis heeft ze mijn school gebeld en gezegd dat ik 'heel vaak niet kwam opdagen', terwijl ik er altijd was en zelfs extra kwam in de weekenden zonder betaald te krijgen!!! Ook zei ze dat ik mogelijk anorexia had omdat ik bijna niets at op een dag. Ja hallo vind je het gek, er is geen moment tijd of gelegenheid om te eten en als ik wel tussendoor een appel eet roep je aldoor dat ik moet opschieten. Ik heb geen anorexia ik ben alleen maar te bang om te eten als die heks rond mijn hoofd vliegt. Ik kreeg gelijk een email van school die het telefoongesprek beschreef en heb direct terug gemaild hoe het écht zat, tot in detail, met datums en tijden van de dagen die ik er extra was en uitspraken die zij maakte tegen mij herhaald. Ik ben daar weg gegaan en nooit meer terug gekomen. Vervolgens heeft ze me wel genaaid door mijn urenlijst niet te ondertekenen en dat heeft nog 3 maanden geduurd maar hé, het is nu geregeld, zij kan verder gaan met overspannen zijn en haar relatieproblemen tegen een muur vertellen want ik ben er niet meer.

Het toxic stagebedrijf weg was nummer 1. Nummer 2 was een toxic vriendschap. Het is een te lang verhaal om helemaal te vertellen, maar ik kan wel zeggen dat ze alles en dan ook echt álles aan elkaar loog en begon te huilen als iemand haar er op betrapte en mee confronteerde. Dan kwam ze met alle heftige dingen die ze meegemaakt heeft over haar hele leven zodat de mensen die haar geconfronteerd hadden er niet verder over konden gaan. Dit gebeurde heel vaak. Op feestjes, op school, toen we niet meer samen op school zaten bij haar nieuwe vrienden, bij haar huisgenoten, haar moeder. Iedereen kwam aan de beurt. Relaties duurden niet langer dan een paar maanden en als ik vroeg wat er dan gebeurd was deed ze het altijd af met 'hij was echt super toxic'. Ik heb 14 vriendjes meegemaakt. En het was bij iedereen die zelfde reden. Je kan mij niet vertellen dat dat de waarheid is. Toen ik een relatie kreeg en het wel goed ging was ze jaloers, trapte me de grond in, deed alsof ik een klein kind ben. 'Dat weet jij natuurlijk niet want dit is je eerste relatie...' 'schat luister maar naar mij, jij snapt dat niet' 'uhm hallo, ik kan hem beter inschatten dan jij, jij bent hier nieuw in'. Denigrerend was het. Het irriteerde me, zíj irriteerde me. Toen blokkeerde ze me, met de reden dat ik altijd met me vriend was en dankzij hem onze vriendschap nu niet meer bestaande was. Maar ik vroeg haar iedere twee weken om af te spreken en ze kon nooit. Zij heeft me twéé keer gevraagd in een half jaar tijd, de ene keer was ik aan het werk en de andere keer met mijn vriend een weekend weg. Toen ze me blokkeerde heb ik niets gedaan. Toxic persoon nummer 2 was officieel verwijderd. 

Er is nog veel meer waar ik vanaf wil. Maar dat heeft tijd nodig, net zoals deze 2 dingen tijd nodig hadden voordat het echt klaar was. En dat is oké, ik heb zelf ook tijd nodig. Herinneringen en banden loslaten en zelf verder gaan is iets wat ik als heel moeilijk ervaar, ik ben daar heel gevoelig in, ik kan niet zo snel loslaten ondanks dat ik ergens vanaf wil. Dat klinkt raar en onlogisch en is het misschien ook wel. Zijn er meer mensen die dat hebben?

Ik ga bijna examen doen en heb nog veel achterstanden op school. Wel ben ik heel gemotiveerd om het schrijven weer helemaal op te pakken, ik heb het ontzettend gemist, het is een van mijn favoriete dingen om te doen. Ook loop ik over van inspiratie, ik heb zo veel ideeën voor dit en volgende boeken en kan niet wachten om die te gaan uitvoeren. Het volgende boek word weer heel anders... ik heb zo veel zin om jullie het te laten zien, ik heb nu al 3 lange hoofdstukken af.  

Ik ga snel weer updaten, als de ergste chaos van examens en drama voorbij is ben ik hier weer regelmatig te vinden. 

Heel erg bedankt voor de lieve berichtjes en jullie oneindige geduld, jullie zijn echt de beste lezers van heel Wattpad.

Liefs van YoxxxNo