American Mate

Seventeen

《☆》

We've taken different paths
and traveled different roads

but i know we'll always end up on the same one when we're old

《☆》

Pov Katie White:

Ik word die nacht een paar keer wakker door diverse nachtmerries.

Bij de ergste droom ik dat er iemand naast mijn bed staat. Het is het figuur van een man, en hij kijkt zonder iets te zeggen op me neer. Ik kan me niet bewegen. Enkel toekijken vol angst. 

Verder waren mijn nachtmerries allemaal heel vaag. Eentje ging bijvoorbeeld over mijn opa en oma, ze stonden voor hun huis en probeerden me iets duidelijk te maken terwijl het huis langzaam maar zeker verder afbrandde.

Ik haat het om toe te geven, maar in meer dan de helft van de nachtmerries had Zed een rol. Hij was bijna altijd wel ergens te zien, maar nooit de oorzaak van de angst.

Het was dus een korte nacht. Ik werd aldoor wakker, zo bang dat ik mijn ogen niet durfde te openen, en smekend voor het daglicht om snel te verschijnen. 

Nu is het eindelijk licht geworden maar ik lig nogsteeds in bed. Ik kan mijn telefoon niet vinden dus heb geen idee hoe laat het is, maar eigenlijk maakt het me niet eens echt uit.

Dan kom ik maar een keer te laat op school, wat maakt het uit? Ik weet sinds gisteren dat ik een of ander stukje DNA mis. Wat betekend dat überhaupt? Ga ik dood? Dan zijn die paar gemiste lessen toch niet meer belangrijk. 

Er word op mijn kamerdeur geklopt.

"Katie?" vraagt Susan zacht.

De deur gaat op een kiertje open. Ik kijk op. 

"Lieverd, het is 10 uur. Ik heb school al gebeld en je ziek gemeld, maar je telefoon blijft rinkelen." zegt Susan. 

10 uur? Ziek gemeld?

Susan loopt mijn kamer binnen en reikt mijn telefoon aan. Ik ga rechtop zitten en dwing mezelf om te glimlachen naar haar voor ik mijn gemiste oproepen check. Voor ik het echt kan bekijken word ik weer gebeld, door Grace. 

"Hallo?" zeg ik. 

Ik klink ook ziek. Ik ben schor en... ik weet het niet, ik klink gewoon echt niet zoals mezelf. 

"O jeetje Katie. Wat is er aan de hand? Waar ben je? Je klinkt vreselijk." zegt Grace bezorgd.

"Thanks, zo voel ik me ook. En sorry, ik had wat moeten laten horen van me. Ik kom vandaag niet maar ik spreek je morgen, oké?" zeg ik. 

"Uhm oké? Ik wil dan wel weten wat er aan de hand is. Je klinkt echt niet zoals jezelf." zegt Grace op onzekere toon.

"Ik voel me niet zo lekker. Maar ik zal het morgen wel uitleggen." zeg ik. 

Grace begrijpt de hint. 

"Tot morgen dan, en word snel beter." zegt ze.