American Mate

Twenty-four

Pov Zed Benedict:

Dankzij de regen moeten we vandaag binnen zitten tijdens de lunchpauze. Ik haat binnen zitten, iedereen staart je aan en je kunt niet eens roken.

Austin verteld hoe hij Gina pissig had gemaakt door niet op tijd op haar berichtjes te reageren. Kai klaagt over de berg huiswerk die hij kreeg maar toch niet gaat maken. Justin blijft herhalen hoe veel honger hij heeft. Aaron is boos op meneer Miller omdat hij niet van projectpartner mag wisselen.

Iedereen maakt me zo moe. 

Begrijp me niet verkeerd, normaal doe ik even hard mee aan dit geklaag. Maar nu heb ik behoefte aan iets heel anders. Iemand die anders in het leven staat, positiever, zoals Katie.  

We lopen naar binnen en ik kijk de kantine rond. Onze vaste tafel is zoals altijd leeg en schoon, maar verder is de kantine helemaal vol. 

Ik blijf verder kijken tot ik Katie zie. Ze zit met haar twee vriendinnen aan een lange tafel voor acht personen. Hm dit komt perfect uit. Wij zijn met vijf. 

Austin loopt al naar onze vaste tafel maar ik steek mijn hand uit om hem te stoppen. 

"Wacht. Ik zie een andere plek." zeg ik. 

"Waarom? Ik haat mensen, kunnen we niet gewoon aan onze eigen tafel gaan zi-"

"Nee." onderbreek ik hem. 

Kai kijkt me ongelovig aan. 

"Waarom moeten we bij mensen zitten?" zegt hij en gebaart naar de volle kantine. "Bij wie zou jij nou willen- ooo. Aha, ik zie het al. Katie." 

Kai grijnst en Austin begrijpt het nu ook. 

"Ahh, je kleine mate. Goed, let's go." 

"Nee! Eerst eten." zegt Justin snel. 

Ik kijk nog eens naar de tafel waar Katie aan zit, aan de andere kant van de kantine. Voor haar staat een salade en een flesje water. Ze is meer bezig met in de salade prikken dan dat ze er echt van eet. 

"Natuurlijk, die dingen zijn super smerig. Katie heeft echt eten nodig, waar je energie van krijgt, en dat krijg je niet van dode sla." zegt Benjamin geïrriteerd. 

Ik kan niet anders dan instemmen en volg mijn vrienden naar de rij om lunch te kopen. 

Het duurt niet lang voor we aan de beurt zijn, een groot deel van de leerlingen die voor ons in de rij stonden besluiten om uit de rij te stappen en achter ons weer aan te sluiten. Gek hoe ongemakkelijk mensen worden van een simpele boze blik. 

Ik pak een dienblad en loop langs de verschillende soorten eten. Wat lust Katie...

Mijn oog valt op het laatste stuk pizza. Dat lust ze sowieso wel, toch? Iedereen houd van pizza.

De onbekende jongen voor me in de rij steekt zijn hand uit naar het bord met het stuk pizza en voor ik iets kan doen zet hij het bord op zijn dienblad. 

Zonder nog te twijfelen tik ik op zijn schouder, iets te hard misschien, en hij draait zich om. Een geschokte uitdrukking verschijnt op zijn gezicht. 

"Die pizza heb jij niet echt nodig. Die geef je liever aan mij." zeg ik rustig. 

Ik ben nu nog rustig, en door het op deze manier te brengen geef ik hem de hint dat hij maar beter de pizza kan geven omdat ik het ook op een heel andere manier kan vragen. 

De jongen twijfelt even. Ik buig me naar hem toe zodat ik in zijn oor kan fluisteren. 

"Luister vriend, mijn meisje heeft honger en die pizza is voor haar. Je wilt toch niet op je geweten hebben dat míjn vriendin honger heeft moeten lijden door jóú egoïstische gedrag?" fluister ik dreigend.