ကြုံခဲ့ဆုံခဲ့သမျှ [ ႀကဳံခဲ့ဆုံခဲ့သမွ် ]

-4-

Unicode

"ကို ကိုစေ..ကျွန်တော် ပြီးချင်နေပြီ"

လက်ကဘောပင်ကိုမနည်းထိန်းကိုင်ထားရင်း သုတတကိုယ်လုံးလည်းတုန်ရီနေတယ်။ ကိုစေရဲ့လက်တဖက်က သူ့လီးကိုခပ်ဖြေးဖြေးပွတ်ဆွဲပေးနေရင်းနဲ့ လီးထိပ်ကိုလည်းလက်မနဲ့ဖိကပ်ထားသေးတယ်။

"ဒီchတစ်ခုလုံးပြီးမှ အဲ့စကားပြော.."

ဖုန်းကြည့်မပျက်တဲ့ကိုစေဆီကအေးစက်စက်စကားဘဲပြန်ရလိုက်တော့ အားတင်းပြီးတွက်လက်စmathကိုလက်စသက်ဖို့လုပ်ရတော့တယ်။

ဘာလိုလိုနဲ့အခုဆိုရင် ကိုစေ သုတကိုguideပြပေးတာသုံးလတောင်ရှိတော့မယ်။ ပြောရရင်တော့ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်လကျော်လောက်က သုတအတွက်ရင်အခုန်ရဆုံးနေရက်တွေဘဲ။ ဒီနှစ်လအတွင်းမှာလည်း အောက်ဆုံးရောက်နေတဲ့အဆင့်တွေက top3တောင်ဝင်လာသေးတယ်။ ကိုစေရဲ့အသင်အပြကောင်းမှုကြောင့်လို့ပြောရမှာဘဲ။ အဖေကတော့အရမ်းတွေကျေနပ်ပြီးတော့ ကိုစေကိုတဖွဖွချီးကျူးနေတော့တာပေါ့။

ကိုစေရဲ့သင်ကြားရေးစနစ်ကရှင်းပါတယ်။
'စာမရမချင်း မလိုးပေးဘူး' ဆိုတာဘဲ။

သုတတို့များ အရှိုက်တည့်တည့်ထိသွားတော့တာပေါ့။ ကျက်ခိုင်းတဲ့စာအလွတ်မရမချင်း၊တွက်ခိုင်းတဲ့စာမကျေညက်မချင်း အခုလိုမျိုးတဝက်တပျက်ဒုက္ခပေးနေတော့တာဘဲ။ ပထမဆုံးစာသင်တဲ့တစ်လကဆိုရင် စာမရလို့တစ်လလုံးမလိုးဘဲပစ်ထားခံရတော့တာပဲ။ မြင်သာမြင်ရ မခံရဘဝနဲ့ သုတတို့များစိတ်နာနာနဲ့စာဖိလုပ်လိုက်တာ အဆင့်ထွက်တော့ အဆင့်ရှစ်တဲ့..အလဲ့။ ရီပို့ကဒ်ရရချင်း ကိုစေကိုတန်းပြတော့မှ စိတ်လိုလက်ရလိုးပေးတော့တာပေါ့။ ဘာပြောကောင်းမလဲ..စစတွေ့တဲ့နေ့တုန်းကလိုမျိုး လိုးပေးလိုက်တာ သုတတစ်ယောက်နှစ်ရက်လောက်ဖျားသွားပါလေရော..။

တန်ပါတယ်လေ။

"ကိုစေ..ဒီမှာ ပြီးပြီ"

လက်ထဲကဘောပင်ကိုစားပွဲပေါ်ပစ်ချပြီး အသက်ကိုခပ်ပြင်းပြင်းရှူနေရတယ်။ အကုန်မှန်မမှန်စစ်မပြီးမချင်း ပြီးခွင့်ရဦးမှာမဟုတ်တာသိနေတော့ ကိုစေ စာစစ်နေတာကိုသာစိတ်ရှည်ရှည်နဲ့စောင့်နေရတယ်။