ကြုံခဲ့ဆုံခဲ့သမျှ [ ႀကဳံခဲ့ဆုံခဲ့သမွ် ]

-5-

Unicode

သုတတစ်ယောက်လက်ကနာရီကိုကြည့်ပြီး ဖင်ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေတယ်။ ကားအပြင်ဘက်ကိုကြည့်တော့ ညနေနေဝင်ချိန်တောင်ကျော်နေပြီဖြစ်တယ်။ သိပ်မကြာခင် သူအိမ်ပြန်ရတော့မယ်။

ဒါပေမယ့်..ဘာလို့အခုထိ ကိုစေကမလိုးပေးသေးတာလည်း!!!?

ဘေးထိုင်ခုံမှာကားမောင်းနေတဲ့ကိုစေကိုမသိမသာလှမ်းရှိုးတော့ မြင်းစီးခိုင်းမယ်ပြောတာသူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းငြိမ်နေတော့တာပဲ။

"ကိုစေ..."

"အင်း.."

"စာအုပ်ဝယ်တာပြီးပြီလား"

"အခုသွားမှာနောက်ဆုံးဆိုင်ပဲ..ပြီးရင်အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်"

ဘယ်လို ဘယ်လို??

ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ပြောနေတဲ့ကိုစေကြောင့် သုတငိုချင်သွားတယ်။

မြင်းစီးချင်ပါတယ်ဆိုနေ...။

"ဘာလုပ်တာလည်း.."

ကိုစေခါးမှာခပ်တင်းတင်းစည်းထားတဲ့ပုဆိုးစကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အောက်ကဘောင်းဘီကိုမချွတ်ဘဲအပေါ်ကနေ သုတအနမ်းခြွေလိုက်တယ်။

"ကောင်ဆိုးလေးပဲ"

ဘောင်းဘီကိုအောက်နည်းနည်းဆွဲဟလိုက်ပြီး ပျော့နေသေးတဲ့ကိုစေလီးကိုထပ်ပြီးအနမ်းပေးလိုက်တော့ ကိုစေဆီကစိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်ထားတဲ့ကျေနပ်နေတဲ့အသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။

ပါးစပ်ထဲမှာတဖြေးဖြေးကြီးလာတဲ့ဟာကြီးကြောင့် ကိုစေလည်းစိတ်ပါလာတယ်ဆိုတာသိပြီးပျော်ပျော်ကြီးစုပ်ပေးနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ရုပ်တရက် ကိုစေက ကားပေါ်မှာချွတ်ထားတဲ့သူ့အပေါ်ဝတ်အကျီကိုလှမ်းယူပြီး လီးစုတ်နေတဲ့သူအပေါ်ကိုအုပ်လိုက်တယ်။

"လိုင်စင်လေးပြပေးပါ"

လီးပဲ...ဘဲဥ အဲ... ယာဉ်ထိန်းရဲတွေဟ!

သုတတစ်ယောက် ပါးစပ်ထဲလီးထည့်ပြီးတောင့်တောင့်ကြီးငြိမ်သွားတော့တာပဲ။ မြင်များမြင်သွားလားဆိုပြီး အသက်တောင်ရဲရဲမရှူရဲဘဲငြိမ်နေမိတယ်။