Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kyungsoo teselli edilmeye alışık değildi. Doğrusu hiç tecrübe etmemişti. Sorunlarıyla baş etme yöntemi dalga geçmek olduğundan her acıda gülünecek bir yan bulurdu. Bu sebeple insanlar onun hayatı alaya alan umursamaz bir çocuk olduğunu düşünüyordu. Ailesi bile. Doğal olarak birilerini teselli eden kişi daima o olurdu. Zaten kimsenin aklına da onun halini sormak yahut onun için yaslanılacak omuz olmak gelmezdi.
Lord Junmyeon'un kendisine seslendiğini duyana dek ne kadar da yalnız ve zavallı olduğunu düşünüyordu. Sabaha pek bir şeyi kalmayacaktı muhtemelen lakin geceler insana duygusallık kattığı için olacak, şu an samimi bir arkadaşın sıcaklığına ihtiyaç duyuyordu. Bu ihtiyaç kendisine bile yabancıydı.
"Kyungsoo? Sen ağlıyor musun?"
Kızaran gözlerini gömleğinin koluyla silip gülümsemeye çalıştı. "Okuduğum kitap beni fevkalade etkiledi. Merak etmeyin, birazdan hiçbir şeyciğim kalmaz." berbat bir yalan söylediğinin farkındaydı ancak iyi bir yalan hazırlayacak ruh halinde değildi. Sadece onun durumu anlayıp üzerine gitmekten vazgeçmesini umuyordu.
Junmyeon uzanıp yerde duran sayfaları açılmış kitabı aldı ve kapağında yazan ismi yüksek sesle okudu.
"Soylu Chadeon'un Absürt Komedyası. Bu kitap mı seni ağlattı Kyungsoo?" yere, genç adamın yanına çömelirken şefkatle sordu. "Kötü bir yalancısın."
Kyungsoo başını iki yana salladı.
"Yanılıyorsunuz lordum. Normalde epey iyi yalan söylerim. Sohyun bile fark edemez. Ancak bugün yalan söylemek için bile fazla yorgun hissediyorum. Şahit olduğunuz manzara için üzgünüm."
"Aptal çocuk, niçin özür diliyorsun? Sen yanlış hiçbir şey yapmadın." şefkatli eller uzanıp Kyungsoo'nun dolgun pembe yanaklarını usul usul kuruladı. Lordun dokunuşu ilk kez Kyungsoo'ya rahatsızlık değil güven vermişti. Tam da buna ihtiyacı olduğundan belki de... Utanarak da olsa parmaklarını uzatıp Lordun gömleğini kavradı ve başını adamın omzuna yasladı. Hissettiği destek, tuttuğu duyguların taşmasına sebep olmuştu. Gözyaşları kuruyana dek ağladı önce, ardından içinde bulunduğu durumun tuhaflığına gülmeye başladı.
"Aklını oynatıyor olmandan korkuyorum Kyungsoo. Lütfen bana bunun doğru olmadığını söyle."
"Arkadaşlarım ve ailem benim çoktandır aklımı oynattığımı düşünüyorlar. Belki yeniden oynatmam aklımın başıma gelmesine sebep olur."
Lordun küçük sataşmasına arkadaşça karşılık vermesi Junmyeon'un yaşlı ve yorgun kalbini tatlı tatlı ağrıtıyordu. Ümitlenmemesi gerektiğini kendine iyice tembih etti. Kyungsoo'yu zorladığının, onu hiç hazır olmadığı bir kaosun ortasına sürüklediğinin farkına varıyor, suçluluk ve kendine karşı hayal kırıklığı ile doluyordu. Kyungsoo ne soylu ne de zengindi. Üstesinden gelecek gücü yoktu. Junmyeon gibi zengin ve soylu bir asker bile gizli saklı yaşamak zorunda iken bu içten çürümüş ve kokuşmuş toplum Kyungsoo gibi nazik bir oğlan çocuğunu sırtlan sürülerini aratmayacak bir vahşetle parçalayıp yutar, senelerce dedikodularına malzeme ederdi.
