CRAFTY |Jungkook| ✓

CRAFTY -7-

Hayalet okuyuculardan emeğime saygı göstermesini istiyor, keyifli okumalar diliyorum. Tahmin edersiniz ki tek bir bölüm saatlerimi alıyor, lütfen bunu görmezden gelmeyin.

Divörz.

ÖNCEKİ BÖLÜMDE;
Havluyu yerine astım ve ikinci kez çalan telefona koşuşturarak ulaştım. Tuvaletin ışığını kapatmamıştım, böyle bir niyetim de yoktu.

Ahizeyi kulağıma götürdüm. "Alo?"

Hattan gelen ses şiddetli bir nefes alıştan başka bir şey değildi.

Kaşlarımı çatarak tekrar sordum.

"Kimsiniz?"

Karşı taraf telefonu suratıma kapatmadan önce fısıldadı.

"Eğlenceli bir oyuna hazır mısın, menajer?"

Elimdekini yerine koyduktan sonra gülmemeye çalışarak yatağa oturdum. Cidden, bu veletler basit bir telefon şakasıyla yelkenleri suya indireceğimi mi düşünmüştü? Arayanın Taehyung olduğuna adım gibi emindim, sesi onu andırıyordu. Üstelik hattan gelen belli belirsiz kıkırtı çocukların şu an odanın tekinde toplandığını gösteriyordu. Nasıl korkacağımı sanmış olabilirlerdi?

"Aish, aptal herifler."

Kendi kendime söylenmeyi bıraktıktan sonra cep telefonumu çıkararak çevirmenlere saat 9'da hazır olmalarını söyleyen kısa bir mesaj attım. Konser akşam üstü başlıyordu ancak o zamana kadar belli hazırlıklar tamamlanıp, yedek kostümler seçilecekti. Japon çalışanlarla anlaşmak için çevirmen şarttı.

Ilık bir duş alıp ardından uyumalıydım. 4 gündür temizlenmemiştim ve saçlarımdaki yağ, patates kızartmak için yeterli miktardaydı. Kafam florasan lambanın altında parıl parıl parlıyordu ki, bu oldukça rahatsız ediciydi.

Tuvalete geçerek dolaptan beyaz bir bornoz çıkardım. Havaalanına geciktiğimizden üyelerin almasına izin vermediğim gibi ben de bavul almamıştım yanıma ve yedek kıyafetim yoktu. Sabah çevre mağazalardan ucuz birkaç kazak almayı not ettim aklıma. Bangtan'ın ise buna gereği yoktu, onlar için bekleyen stilistleri Sook Chan, her zamanki gibi yanında gündelik kıyafet taşımış olmalıydı.

Ah, şu idoller gerçekten şanslıydı. Şimdiki aklım olsa bir menajer olmak için eğitim almak yerine SM'in, JYP'nin yetenek sınavlarına katılırdım. Bu sayede başarılı bir kız grubunda vokal olurdum ve böyle berbat bir işte çalışıp, ergenlerin arkasını toplamak zorunda kalmazdım. Tabi bu düşündüklerimin oldukça uzak bir hayal olduğu her halimden belliydi fakat hayal kurmanın bedava olduğu da bir gerçekti.

Elimdeki bornozu kapının arkasına asarken çalan telefon duraksamama neden oldu. Hadi ama, komik olduklarını falan mı sanıyorlardı? Eğer sabaha kadar böyle aramaya kalkışacaklarsa fişi çekerdim, olur biterdi.

Yatak odasına doğru yavaşça adımlamaya başladım. Telefona olabildiğince geç ulaşmak istiyordum, eğer biraz şansları varsa sabredemeyip kapatırlardı. Çünkü o ahizeyi kaldırıp kulağıma götürdüğüm an hiç iyi şeyler dökülmeyecekti dudaklarımdan. Büyük ihtimalle hayatlarında daha önce hiç duymadıkları hakaretleri işiteceklerdi.

Yatağa oturdum ve komidinin üzerindeki telefona pis bir bakış attım. Hala çalmaya devam ediyordu.

Açmalı mıydım?

Sonuçta bu Bangtan'ın oynadığı aptal ve çocukça bir oyundu, uğraşmama değmezdi. Ama diğer yandan da o veletlerin bu sefer söyleyeceklerini oldukça merak ediyordum.