Kalbimin Komşusu

40.BÖLÜM

Owww çok uzun zaman olmuş bölüm atmayalı. Resmen yarım yıl. Bu arada 5 nisanda 1.yılına girdi kitabımız🥳🥳.

Yeni bölüm için belli Bi tarih yok ama bunun kadar bekletmeyeceğimden emin olabilirsiniz.

Merak etmeyin bu bölümün sonunu da gizemli bitirmedim. Uzun yazacaktım ama daha fazla bekletmek istemedim sizleri. Ayrıca aklıma yazacak pek fazla şey de gelmiyor bu aralar.

Güzel bi bölüm yazmaya çalıştım Bi hata görürseniz yazabilirsiniz. Düşüncelerinizi yorumlarda belirtirseniz çok sevinirim sizleri seviyorum.☺️

İyi okumalar...

" Sende gitmek zorunda mısın?"

" Biliyorsun, daha konuyu bile bilmiyorum"

" İşte bu yüzden kal diyorum ya"

Elimi yanağına koyup burnuna küçük bir öpücük kondurdum. Elini enseme koyup uzaklaşmamı engelledi ve alnını alnıma yasladı.

" ne zaman dönersiniz peki?"

" gerçekten hiçbir fikrim yok"

" neden gittiğini veya ne zaman döneceğini bile bilmiyorsun, sen gitmesen olmaz mı?"

" ciddi bir şey olmasaydı böyle ilk uçakla gider miydik sence"

Gözlerini kapatıp bekledi biraz, sonra benden uzaklaşıp anlayışla başını salladı. Tekrar arabayı çalıştırdığında elini tutup gülümsedim.

Hava alanına gelince babamdan nerede olduklarını öğrendim ve Toprakla birlikte yanlarına gittik. Annemin sakinleştiğini fark edince küçük bir tebessüm ettim.

Annemde bana gülümserken Toprak'ın annesi Toprak'a döndü ve onu yanına çağırdı. Cebinden biletleri çıkarıp konuştu.

" oğlum biz de İstanbul'a kadar gideceğiz, sen istersen eve gidebilirsin"

" yok ya, bende gelirim sizinle"

" Tamam"

***

Uçağa binmiştik ve ben nasıl yaptıysa Toprak'la oturuyordum. Annemler en öne oturmuş biz en arkaya oturmuştuk. Normalde babam buna izin vermezdi ama şuan annem için endişeleniyordu ve bu o kadar da büyütülecek birşey değil di.

Telefonum çalınca cebimden çıkarıp kimin aradığında baktım. Belki ne olduğunu anlatacak birisi arıyordur. Cenk arıyordu. İstanbul'daki kuzanim. Belki o konuyu biliyordur düşüncesiyle açtım telefonu.

"efendim"
"alo, kuzen. Sizde gidiyormuşsunuz fransaya"
"evet, sizi bekliyoruz İstanbul'da"
"anladım, sana anlattılar mı?"
"bende sana onu soracaktım"
"öf, sana da mı anlatmadılar"
"evet, bende merak ediyorum ama tabi bi fikrim var"
"benim de, ve büyük ihtimalle de o"
"bence de. Neyse gelince görüşürüz, özledim seni"
" bende özledim, görüşürüz"

Telefonumu kapatıp tekrar cebime koyarken Toprak'ın garip bakışlarına kaydı gözüm. Kimin aradığını soracaktım herhalde. Merak etmesi normaldi tabi.

" Bi sorun mu var?"
" hayır hayır, kuzenim aradı da bizi bekliyorlarmış istanbulda"
" anladım, bende gelebilsem keşke sizinle"
" bir gün eminim seninle Fransa sokaklarında gezicez, mutlu bir şekilde"
" umarım"

Gülümseyerek elimi tuttu ve pencereden dışarı baktı. Bende onu izledim. Gerçekten emindim bir gün el ele Fransanın o muhteşem sokaklarında dolaşacağımızdan.

***

Başımın altında hissettiğim hareketlilikle gözlerimi araladım. Toprak'ın omzunda uyuyakalmıştım. Hafif gülümseyen yüzüyle bana döndü.