Πάθος Για Εκδίκηση!

21. Αυτό που θέλουν οι καρδιές!

Ερμής!

"Αφροδίτη τι έπαθες ; ξύπνα αγάπη μου." έλεγε ο Αλέξης ταραγμένος, προσπαθώντας να την ξυπνήσει. " Ερμή !" Άρχισε να φωνάζει και εμένα παράλληλα. " Η Αφροδίτη είναι άσχημα... δεν μπορώ να την ξυπνήσω." μου είπε μόλις μπήκα στο δωμάτιο ανήσυχος από τις φωνές τους.

"Αγάπη μου εγώ είμαι εδώ... ο Ερμής σου. " Είπα χαϊδεύοντας το πρόσωπό της και τότε συνειδητοποίησα πως καίγεται στον πυρετό. "Έχει πολύ υψηλό πυρετό..." είπα εγώ αγκαλιάζοντάς την.

"Ερμή ..." συνέχισε να φωνάζει το όνομά μου εκείνη παραμιλωντας στον ύπνο της. "Είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Συγχώρεσέ με." Εκείνη με αγκάλιασε τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου.

"Ηρέμησε αγάπη μου. Όλα πέρασαν. Εγώ φταίω για όλα. " Της έλεγα προσπαθώντας να την ξυπνήσω και να την καθησυχάσω. " Ελπίδα !" Φώναξα δυνατά δύο φορές και αρκετά πανικοβλημένος. " ετοίμασέ μου τον ξενώνα. Γρήγορα!" Την διέταξα χωρίς να αφήνω την Αφροδίτη.

"Ερμή σε παρακαλώ , δεν μπορείς να την πάρεις από εδώ..." Έλεγε ο Αλέξης καθώς πηγαινοερχόταν κοντά στο κρεβάτι.

"Είναι άρρωστη Αλέξη. Δεν μπορεί να μείνει δίπλα σου... Θα σου κάνει κακό. Δεν το καταλαβαίνεις; η ασθένειά σου δεν σου επιτρέπει να αρρωστήσεις. Θέλεις να υποφέρει και άλλο; " Την σήκωσα στην αγκαλιά μου χωρίς να χάνω άλλο χρόνο και άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες γρήγορα για να την βάλω να ξαπλώσει και να ζεσταθεί. "Ελπίδα βοήθησέ με!" Έλεγα και εκείνη τράβηξε το πάπλωμα.

"Ηρέμησε Ερμή μου... Έναν απλό πυρετό έχει..." έλεγε εκείνη ελέγχοντας την θερμοκρασία της.

"Δεν ξέρω πως να την βοηθήσω και τι πρέπει να κάνω..." έλεγα επειδή αντιδρούσα υπερβολικά από τον φόβο μου.

Απομακρύνθηκα έχοντας για πρώτη φορά μετά από καιρό μία άσχημη ανάμνηση μέσα στο κεφάλι μου. Έτσι ξαφνικά. Έκανε τα χέρια μου να τρέμουν καθώς προσπαθούσα να την ελέγξω. Με θυμόμουν στα σκοτάδια , να κρυώνω και να φοβάμαι πως θα πεθάνω. Ήμουν μόνος. Δεν ήθελα όμως να θυμάμαι... Νόμιζα πως είχα σταματήσει να ποναω... Νόμιζα πως είχα ξεχάσει.

"Ερμή μου; " ρώτησε η Ελπίδα μόλις με πρόσεξε και τότε με ξύπνησε από αυτόν τον σύντομο εφιάλτη. "Καλύτερα να την βοηθήσεις να κάνει ένα χλιαρό μπάνιο. Θα σου αφήσω ένα φάρμακο στο κομοδίνο." Είπε εκείνη και βγήκε απο το δωμάτιο σβήνοντας το φως.

Πλησίασα την Αφροδίτη για να την μεταφέρω ως το ντουζ του δωματίου. Έβγαλα το πουκάμισό μου από εκείνην και το πέταξα στην άκρη για να μην βραχεί. Αμέσως μετά άνοιξα το νερό όπως μου είπε η Ελπίδα και εκείνο άρχισε να κυλάει γρήγορα πάνω στο σώμα της. Τα μάτια της άρχισαν να τρεμοπαιζουν στην προσπάθειά της να τα ανοίξει και να συνέλθει. "Αφροδίτη τι κάνεις;" ειπα επειδή με τράβηξε ελάχιστα από την μπλούζα μαζί της στο ντουζ και εγώ έκανα ένα βήμα να πάω κοντά της. Προσπαθούσα να αντισταθώ σε αυτόν τον πειρασμό που είχα μπροστά μου , αλλά δεν τα κατάφερνα και τόσο καλά. Στήριξα τα χέρια μου στον τοίχο καθώς κοίταζα την Αφροδίτη στα μάτια. Οι σταγόνες του νερού που κυλούσαν αβίαστα στο κορμί της την έκαναν ακόμα πιο σέξι. Τα βρεγμένα μαύρα της εσώρουχα έμοιαζαν με κόλαση πάνω της.