Πάθος Για Εκδίκηση!

36. Αναμέτρηση!

Αφροδίτη!

"Αφροδίτη είσαι καλά;"  έλεγε ο Ερμής κάνοντας να με αγκαλιάσει.  Ακόμα και αν εμείς θέλαμε να αφήσουμε στην άκρη το παρελθόν και το κακό,  δεν μας το επέτρεπαν τα ίδια.

"Πως γίνεται αυτό;" είπα εγώ και κρατήθηκα με δύναμη από τα μπράτσα του. Νόμιζα πως θα λιποθυμήσω ή  πως το κεφάλι μου θα εκραγεί. Ολον αυτόν τον  καιρό τον θεωρούσα για νεκρό ,αλλά αυτός κρυβόταν πίσω από  κάθε κακό που μας έχει συμβεί και θα ακολουθήσει. "Το ήξερες;" ρώτησα τον Ερμή παρατηρώντας το πρόσωπό του. Εκείνος δεν ήταν έστω και λίγο έκπληκτος.

"Αυτός επιτέθηκε στο Μάνο εχθές το βράδυ... Θέλαμε να μάθουμε πως είναι αλήθεια πριν στο ανακοινώσουμε." Είπε και εγώ ζαλιστηκα και έπεσα στην αγκαλιά του. "Αφροδίτη! Αγάπη μου;" Είπε έντονα ο Ερμής και χάιδεψε το  πρόσωπό μου. Εγώ με το χέρι μου του απάντησα πως είμαι καλά. Εκείνος κάλεσε το αυτοκίνητο. "Αεροδρόμιο!" Είπε με μια λέξη στον οδηγό και το βλέμμα του πάγωσε όπως και το πρόσωπό του και το άγγιγμά του.

"Ερμή οχι! Δεν πρέπει να επιστρέψουμε. Σε παρακαλώ..." έλεγα εγώ αρκετά φοβισμένη. "Αγαπη μου αν επιστρέψουμε όλα θα τελειώσουν. Εδώ δεν κινδυνεύουμε." Έλεγα κλαίγοντας και προσπαθώντας να τραβήξω την προσοχή του. Είχε σκληρύνει ξανά.

"Αφροδίτη εγώ πάντα αντιμετωπίζω τον κίνδυνο στα μάτια. Δεν τον φοβάμαι! Αυτή η ιστορία δεν θα έχει τέλος διαφορετικά. Είναι η αγάπη μας, η αδερφή μου και ο αδερφός μου.  Είναι ή εγώ ή αυτός." Μου απάντησε αποφασισμένος να τελειώσει οτι ξεκίνησε εκείνη την νύχτα. "Συγγνώμη αγάπη μου..." Είπε μετανιωνοντας για τον τρόπο που μου μίλησε και έριξε μπροστά και μέσα στα χέρια του το κεφάλι του.  Έγειρα το κεφάλι μου στο παράθυρο κλαίγοντας σιωπηλά και νιώθοντας έναν τόσο δυνατό και  τρομερό πόνο στο στήθος μου. Είχα ξεχάσει πως πρέπει να αναπνεύσω. Δεν μπορούσα να του κρατήσω τα χέρια αυτή την στιγμή για να τον  παρηγορήσω. Όχι επειδή του είχα θυμώσει,  αλλά επειδή φοβόμουν. Ναι φοβόμουν πραγματικά...

{...}

Φτάσαμε έξω από το σπίτι του Μάνου. Όταν κατέβηκα από το αυτοκίνητο του Ερμή, είδα τα σπασμένα τζάμια γύρω από το σπίτι του. Εκείνος με την Μαργαρίτα μας περίμεναν είδη εκεί. Η Μαργαρίτα με αγκάλιασε βλέποντας το βλέμμα μου στο κενό και τα μάτια μου κατακόκκινα απο το κλάμα. Δεν μπόρεσα να κάνω το ίδιο. Ένιωθα πως απο στιγμή σε στιγμή δεν θα είχα ζωή. Όλο το παραμύθι είχε τελειώσει και ήρθε η ώρα να δω την αλήθεια. Ό Μάνος πηγαινοερχόταν αγανακτισμένος στον διάδρομο μην μπορώντας να πιστέψει όλα όσα συμβαίνουν. Σαν να ξέρεις πως επρόκειτο να πεθάνεις και απλώς να περιμένεις το πότε  αυτό θα συμβεί.