Πάθος Για Εκδίκηση!

28. Σχέδιο εκδίκησης!

Αφροδίτη!

"Μάνο είσαι σίγουρος για αυτό που λες;" έλεγα τρελαμένη.

Τσαλακωνα τα ρούχα μου και αναστάτωνα τα μαλλιά μου ενώ καθόμουν στα λυγισμένα πόδια μου. Κοιτούσα τον Ερμή και δεν ήξερα πως να του ανακοινώσω κάτι τέτοιο. Ήξερα το πόσο πολύ θα πονέσει. Θα νιώσει ακόμα πιο προδομένος και αδικημένος από ποτέ. Εχθές λύγισε μπροστά μου... Δεν θέλω να τον δω να νιώθει χαμένος και μόνος. Δεν του αξίζει. Ξέρω πλέον πως δεν του αξίζει να υποφέρει. Αυτό πάει πολύ...

"Δυστυχώς ναι Αφροδίτη. Από την αρχή δεν μου άρεσε όλο αυτό. Πρόσεξα τα μηχανήματα στο νοσοκομείο οταν έπαθε την ανακοπή καρδιάς. Οι ενδείξεις ήταν κανονικές. Τα χάπια είναι βιταμίνες. Τα έλεγξαν στο εργαστήριο... Μύριζαν πορτοκάλι όταν τα βρήκα στο δωμάτιό του. Άλλαξε μονάχα την συσκευασία. " Μου εξηγούσε και εγω άρχισα να δακρύζω.

"Όλα μία παγίδα, μία παγίδα..." μουρμουρουσα σαστισμένη και νιώθοντας την ανάσα μου να κόβεται. Έτριβα τον λαιμό μου καθώς το δωμάτιο με έπνιγε.

"Είναι πιο υγιής από όλους μας κορίτσι μου ... Τα κίνητρά του τα ξέρεις. Αχ Αφροδίτη μου... " είπε εκείνος και κατέβασα το κινητό από το αφτί μου μην μπορώντας να μιλήσω. "Αφροδίτη!" Φώναζε στο τηλέφωνο και εγώ συνέχισα να τον ακούω. "Έρχομαι από εκεί! Θα πω εγώ την αλήθεια σε όλους." Έλεγε αποφασισμένος για να με βοηθήσει και να με προστατέψει.

"Μάνο όχι!" Είπα αναστατωμένα και σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι. Η μόνη μου σκέψη ήταν ο Ερμής. " Θα βρω εγώ έναν τρόπο. Σε παρακαλώ... Δεν θέλω να κινδυνέψεις εσύ άλλο... " έλεγα μην ξέροντας τι να κάνω." Εμπιστεύσου με και περίμενε τηλέφωνό μου. " Είπα και έκλεισα το τηλέφωνο για να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα.

"Τι συμβαίνει Αφροδίτη;" με ρώτησε ο Ερμής που στεκόταν στην πόρτα του μπάνιου και προσπαθούσε να μάθει τι ηταν αυτό που με τάραξε τόσο πολύ. Εγω ανοιγοκλεισα τα μάτια μου μόλις αντίκρισα τα ηρεμιστικά μου και το όπλο του Ερμή δίπλα τους.

"Ως εδώ Ερμή. Τα ψέματα τελείωσαν. Πρέπει να ελευθερωθώ." είπα εγώ και έκανα ένα βήμα προς αυτά. Κράτησα το όπλο και τα ηρεμιστικά με θυμό και αγανάκτηση. Σκουπισα το δάκρυ μου με τόση οργή για να μείνω δυνατή. Δεν έπρεπε να λυγισω. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

"Αφροδίτη τι κάνεις; Δεν είναι παιχνίδι αγάπη μου." Έλεγε κάνοντας να πιάσει το χέρι μου με το όπλο. Εγώ το απομάκρυνα προς τα πίσω.