Πάθος Για Εκδίκηση!

16. Μερα γάμου!

Αφροδίτη!

Καθόμουν μπροστά από έναν καθρέφτη και με κοιτούσα συνέχεια. Σαν να με ψάχνω, σαν είμαι ένας απλός θεατής. Σαν η ψυχή και καρδιά μου να μην ήταν εκεί όπου βρισκόταν το σώμα μου. Το μυαλό μου ήταν χαμένο. Η κομμώτρια πρόσθετε λίγη λακ στα μαλλιά μου και η αισθητικός λίγη πούδρα στα μάγουλά μου. Μα εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Η Μαργαρίτα άφησε το νυφικό στο κρεβάτι προσεχτικά για να μην τσαλακωθεί και έβαλε το χέρι της στον ώμο μου. Μου χαμογέλασε ελάχιστα και ζεστά για να μου δώσει κουράγιο. Της χάιδεψα ισα που το χέρι για να την ευχαριστήσω που ήταν δίπλα μου αυτή την μέρα.

"Τουλάχιστον έδωσες σημεία ζωής..." είπε εκείνη ανήσυχη για μένα και της χαμογέλασα παρέα με το δάκρυ μου. Δεν άφησα άλλο να κυλήσει και το εξαφάνισα αμέσως.

"Αισθάνεστε καλά; είναι κάτι που θέλετε να αλλάξουμε ; Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σας." με ρώτησαν οι κοπέλες και εγώ σηκώθηκα όρθια απότομα. Πλησίασα αργά προς το παράθυρο και το άνοιξα για να νιώσω πως αναπνέω καθαρό αέρα. Έγειρα ελάχιστα προς τον τοίχο και έπαιζα με την λευκή κουρτίνα που ανέμιζε με δυσκολία και με τον ρυθμό του αέρα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν εκείνον. Το φιλί του, που ανήκει στα χείλη μου και το χάδι του, που τρέχει στο κορμί μου. Γιατί είναι αυτός που περιμένω. Δεν άντεχα να σκέφτομαι πως διπλά μου θα κοιμάται κάποιος άλλος και όχι εκείνος.

"Τον γαμπρό..." σχολίασε όσο πιο σιγά μπορούσε η Μαργαρίτα. Τότε η πόρτα χτύπησε. "Ο κατάλληλος άνθρωπος ,την κατάλληλη στιγμή. " μάντεψε και ύστερα άνοιξε την πόρτα στον Ερμή.

"Αφροδίτη;" είπε το όνομά μου και η φωνή του έδωσε παλμό στην καρδιά μου.

"Δεν είναι ευτυχισμένη... Δεν μιλάει και δεν αντιδράει από το πρωί." Του έλεγε η Μαργαρίτα και εγώ έσφιξα τα χείλη μου αδύναμα και άρχισα να τον πλησιάζω με δειλά βήματα.

"Εγώ πάντως είμαι ελεύθερος για απόψε και για όλη μου την ζωή..." απάντησε εκείνος σφίγγοντας στα χέρια του ένα παλιό ξύλινο κουτί.

"σας αφήνουμε μόνους." Είπε και έφυγε βιαστικά μαζί με τις κοπέλες.

"Ερμή..." είπα εγώ μόλις μείναμε οι δυο μας.

"Το εννοώ Αφροδίτη... Όμως δεν ήρθα εδώ για να σε ταράξω περισσότερο , ούτε να σου ζητήσω να μην παντρευτείς." είπε εκείνος κοιτώντας τα βουρκωμένα μου μάτια και σήκωσε τρυφερά και απαλά το πρόσωπό μου. "Ήθελα να σου δώσω κάτι που φύλαγα αρκετό καιρό. " άνοιξε το κουτί που είχε μαζί του. Ένας ασημένιος και διαμαντένιος σταυρός άρχισε να φανερώνεται μέσα από το περιεχόμενο του. "Αυτό πλέον ανήκει σε εσένα. " Είπε και με πλησίασε για να το φορέσει στον λαιμό μου. Τον βοήθησα μεριαζοντας τα μαλλιά μου. " Ήταν της μητέρας μου, άνηκε στην οικογένειά της... Ήθελα να το δώσω σε κάποια ξεχωριστή για μένα . Και αυτή είσαι εσύ Αφροδίτη. " Είπε εκείνος και μου έδωσε ένα μικρό φιλί στον λαιμό πριν απομακρυνθεί. Τα σιωπηλά δάκρυά μου έτρεχαν απότομα από τα μάτια μου. " σσσ! Ηρέμησε άγγελέ μου. Όλα καλά θα πάνε. Θα είμαι εγώ εδώ." Είπε εκείνος κρατώντας το πρόσωπό μου και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου. Μου έδωσε ένα φιλί στο κεφάλι. "Πάντα, για σένα." Είπε εκείνη την στιγμή.