Πάθος Για Εκδίκηση!

45. Μία ζωή χωρίς εσένα!

Ερμής!

"Οχι... Εσύ θα με βοηθήσεις. Χωρίς εσένα εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν έχω ζωή. Μείνε μαζί μου. Μονο εσένα χρειάζομαι. " έλεγα όσο εκείνη πάλευε να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά και χάιδευα το πρόσωπό της. Η Ελπίδα κάλεσε αμέσως ασθενοφόρο. Τότε το όπλο του Νίκου γλίστρησε απο τα χέρια του και αποκαλύφθηκε μέσα απο τα δέντρα που ήταν κρυμμένος. Ο θόρυβος μου τράβηξε την προσοχή. Εκείνος κοιτούσε την Αφροδίτη σοκαρισμένος γιατί μόνο εκείνη δεν θα μπορούσε να βλάψει ποτέ και μόλις το είχε κάνει. Εγώ όμως τον κοίταξα με ένα θυμωμένο βλέμμα , που γέμιζε πολυ γρήγορα με οργή. Όπως το σκοτάδι που κατακτούσε την καρδιά μου ξανά. Ημουν ξανά ένας Φορεστερ σε μία φυλακή. Στο κελί της απομόνωσης κλειδωμένος. Τα χαρακτηριστικά του πρόσωπό μου είχαν σκληρύνει καθώς επιανα το όπλο μου. "Μου την σκότωσες! " είπα πατώντας την σκανδάλη για πρώτη φορά. "Όλα είναι ένα δικό σου λάθος. " είπα και ξανά πάτησα την σκανδάλη χωρίς να αφήνω την Αφροδίτη από την αγκαλιά μου. Συνέχισα να αδειαζω το όπλο στο σώμα του για να ξεσπάσω τον πόνο μου. Ούρλιαζα κλαίγοντας. Σταμάτησα μόλις είχαν απομείνει δύο σφαίρες μέσα στο πιστόλι. Η ψυχή μου πονούσε καθώς η καρδιά μου είχε γίνει θρύψαλα. "Όλα τελείωσαν εδώ που άρχισαν." Είπα και η μία σφαίρα βρήκε τον στόχο της, καθώς τον πυροβόλησα στο μέτωπο. Πρώτα θα τον σκότωνα και ύστερα θα σκότωνα και εμένα. Κοίταξα τα κλειστά της μάτια και έβαλα το όπλο και στο δικό μου κεφάλι. Το τελευταίο δάκρυ μου προσγειώθηκε στο μάγουλό της, κοντά στο δικό της. "Με τρόμαξες αρκετά δεν νομίζεις αγάπη μου; Εγώ σε αγαπάω. Σε συγχωρώ. Τώρα άνοιξε τα μάτια σου. Άντε άγγελέ μου. Άνοιξε τα... " έλεγα εγώ πιστεύοντας στην δύναμη της αγάπης μας. Τότε έκλεισα και τα δικά μου. "Σε αγαπάω Αφροδίτη!" Είπα και πριν πατήσω την σκανδάλη το κλάμα του μωρού μου άρχισε να δυναμώνει. Η Ελπίδα το έφερνε μπροστά μου για να με σταματήσει. Έσφιξα τα βλέφαρά μου, όταν ένιωσα για πρώτη φορά το χέρι μου να τρέμει κρατώντας ένα όπλο.

"Εδώ είναι η Αφροδίτη Ερμή! Ένα κομμάτι της είναι στα χέρια μου και στα δικά σου. Ένα δικό της και δικό σου. Της αγάπης σας..." έλεγε εκείνη και το όπλο έπεσε από τα χέρια μου γιατί άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα την κόρη μου. "Αυτο ήθελε και εκείνη. " είπε η Ελπίδα και με αγκάλιασε όπως μπορούσε. Εγώ έκλαιγα στην αγκαλιά της σαν να ήταν η μητέρα μου καθώς έτρεμα ολόκληρος και δεν άφηνα το χέρι της Αφροδίτης. " έχει αδύναμο σφυγμό Ερμή! Πρέπει να πεις αντίο..." μου έλεγε εκείνη και εγώ αρνήθηκα κουνώντας το κεφάλι μου.