Πάθος Για Εκδίκηση!

9. Μίσος απο έρωτα!

Αφροδίτη!

"Άγγελέ μου..." έλεγε ο Ερμής μόλις άρχισα να συνέρχομαι. Εγώ άνοιξα τα μάτια μου μέσα στο βαν και συνειδητοποίησα πως βρισκόμουν στην αγκαλιά του. Είχε βγάλει ακόμα και τον νάρθηκά του για να μπορέσει να με προσέξει καλύτερα. Δεν τον ένοιαζε αν άνοιγε το τραύμα του. Το δάκρυ ήταν καρφωμένο στα μάτια μου και περίμενε να του δώσω μία ακόμα αφορμή για να κυλήσει. " Μην μου το ξανά κάνεις αυτό Αφροδίτη... Τρόμαξα όσο δεν έχω τρομάξει ποτέ στην ζωή μου. " είπε κοιτώντας με στα μάτια και εγώ τον αγκάλιασα αυθόρμητα και πολύ δυνατά. Στα μάτια του μπορούσα να διακρίνω κάθε λέξη που έλεγαν τα χείλη του. Ηταν δική του απόδειξη.

Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το σώμα του και έφερα το δικό μου ακόμα πιο κοντά του. Εκείνος όμως δεν με άγγιξε αμέσως. Ψέλλισε μονάχα το όνομά μου αρκετα μπερδεμένος. Προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει και να βρει τι πρέπει να κάνει. Ύστερα κράτησε την μέση μου ξαφνικά. Τα χέρια του άρχισαν να εξαπλώνονται στο σώμα μου και να με αγκαλιάζει και αυτός. Δειλά και αργά. Ήθελα την αγκαλιά του με κάθε ίνα του κορμιού μου. Όμως για την καρδιά μου γινόταν ταυτόχρονα και μία τιμωρία. Επειδή για τον μόνο άντρα που τρελαίνεται και υποφέρει εκείνη είναι ο δολοφόνος του πατέρα μου και του Νίκου. Πως γίνεται να λατρεύει και να μισεί τον ίδιο άνθρωπο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; πως γίνεται να αγαπάει αυτόν που την πλήγωσε; να ενώνει τα ραγισμένα κομμάτια της ο ίδιος άνθρωπος;

"Κάνε αυτό που νιώθεις... Δεν μπορείς να αγκαλιάσεις λάθος με όποιον τρόπο και αν το κάνεις. Θα είναι πάντα σωστό, όπως και τώρα. " Του έλεγα ψιθυριστά στο αφτί και ύστερα απομακρύνθηκα για να μπορέσει να ηρεμήσει. Εκείνος με κράτησε με δύναμη από το χέρι για να με εμποδίσει να του φύγω.

"Τι συνέβη Αφροδίτη; τι ήταν αυτό που σε τάραξε τόσο πολύ; με ρώτησες ένα γιατί και ύστερα λιποθύμησες ξαφνικά... τι λάθος κάνω συνέχεια μαζί σου; " με ρώτησε βάζοντας το χέρι του στο πρόσωπό μου με αρκετή δύναμη. Εγώ το κράτησα για ένα δεύτερο επάνω μου ρίχνοντας το μάγουλό μου σε αυτό και αμέσως ξέσπασα σε κλάματα μπροστά του. "Μην φύγεις ξανά!" Με διέταξε μόλις κοίταξε τα μάτια μου. Ήξερε πως ήταν η μοναδική σκέψη που τριγυρνούσε στο κεφάλι μου εκείνη την στιγμή.

"Δεν το μπορώ αυτό... " έλεγα με τα νεύρα μου να μην είναι σε καλή κατάσταση. Γέλασα ελάχιστα με την ερώτησή του ενώ έκλαιγα απαρηγόρητα. Ένιωθα να μην αναπνέω. "Δεν αντέχω άλλο! Θέλω να φύγω." Φώναξα τρέμοντας ολόκληρη και άνοιξα με φόρα την πόρτα του βαν για να κατέβω.