Πάθος Για Εκδίκηση!

44. Χωρίς περιθώρια!

Ερμής!

"... η ασθενής τα κατάφερε! Ευτυχώς πήγαν όλα καλά και στάθηκε τυχερή. Τις επόμενες μέρες θα πρέπει να προσέχει πολύ... Να μην κουράζεται και να μην κάνει πολλές κινήσεις. Ένα χτύπημα σε αυτο το σημείο θα αποβεί μοιραίο για την ίδια. Θα πρέπει να περιμένετε να ξυπνήσει για να μπορέσετε να την δείτε." Είπε εκείνος επειδή η Αφροδίτη φορούσε νάρθηκα στον  λαιμό και ύστερα την οδήγησε στο δωμάτιό της. Τότε ανεπνευσα  και άρχισα να  χαμογελάω και να κλαίω.  Ηταν η στιγμή που ξεσπούσα όλα αυτά τα συναισθήματα και τον φόβο που είχα μέσα μου.

"Δόξα το θεό!" Είπε η Ελπίδα και με αγκάλιασε στοργικά.

"Έχουμε  κάποιο νέο;" ρώτησε ο Μάνος μόλις έφτασε στην αίθουσα όπου βρισκόμασταν εμείς.

"Η Αφροδίτη τα κατάφερε!" Του  απάντησε η Ελπίδα και εκείνος χαμογέλασε ανακουφισμένος καθώς τελείωσε και αυτό το μαρτύριο.

Εγώ πλησίασα το τζάμι όσο οι νοσοκόμες φρόντιζαν την Αφροδίτη και στηρίχτηκα εκεί   με το χέρι μου για να την παρατηρώ. Είχε τα μάτια της κλειστά λόγω της ναρκωσης, όμως ήθελα να είμαι ο πρώτος που θα δει μόλις ξυπνήσει. Άκουγα παράλληλα τον τρόπο που η καρδιά μου χτυπούσε. Δεν θα παραδεχτώ ποτέ πως αυτή η αγάπη δεν έχει μέλλον. Δεν θα πάψω να παλεύω για εμάς. Γιατί θα νικήσω. Πρέπει να νικήσω. Έχουμε τα όνειρά μας αφήσει στην μέση. Ποτέ δεν θα πω το αντίο σε εμάς.

Ο Μάνος με ακούμπησε στον ώμο καθώς πλησίαζε προς το τζάμι του  δωματίου της και με διέκοψε από τις σκέψεις μου. "Πως είναι η μικρή;" τον ρώτησα επειδή το μυαλό μου ήταν χαμένο.

"Είναι μια χαρά. Κοιμάται ήσυχη..." μου απάντησε βάζοντας τα χέρια του στις τσέπες. "Θα μείνει ο πατέρας σου με την Ελπίδα μαζί της και εγώ θα ψάξω τις κάμερες ασφαλείας για να δω προς τα που κινήθηκε ο Νίκος. "

"Βρες τον! Αυτόν και τον οδηγό που χτύπησε την Αφροδίτη..." Του  είπα με απόλυτο τρόπο." Μα να ξέρεις δεν μου αρκεί η φυλακή. Ολα εδώ τελειώνουν." έλεγα εγώ και στράφηκα ξανά προς την Αφροδίτη.

"Αυτή την φορά  θέλω και εγώ τον τρόπο του Φορεστερ." Είπε ο Μάνος και μόλις ήρθε η Μαργαρίτα , έφυγαν μαζί από το νοσοκομείο.  Εγώ δεν μπορούσα να φύγω λεπτό από δίπλα της.

Περίμενα όλο το ξημέρωμα πως και πως να ανοίξει τα μάτια της. Έτριψα τα δικά μου επειδή ένιωθα αδύναμος και κουρασμένος από όλα αυτά που συμβαίνουν. Και όταν εκείνη ξύπνησε εγώ έβαλα το χέρι μου στο τζάμι για να με προσέξει. Προσπάθησε να με κοιτάξει, μα δεν μπορούσε να γυρίσει το κεφάλι της ακόμα. Μπήκα στο δωμάτιο χωρίς να χάνω άλλο χρόνο. Κάθισα στην καρέκλα δίπλα της και της κράτησα το χέρι.