Πάθος Για Εκδίκηση!

3. Ερμής Φόρεστερ!

Αφροδίτη!

Ηταν οχτώ το πρωί οταν έφτασα στο γραφείο σήμερα. Κρατούσα τον καφέ μου στο χέρι καθώς καθόμουν στο γραφείο μου. Προσπαθούσα να συνέλθω ακόμα απο την χθεσινή νύχτα , χωρίς να έχω κοιμηθεί και χωρίς να μπορώ να ξεχάσω τίποτα. Ο Μάνος μου τηλεφωνούσε συνέχεια από εχθές το βράδυ επειδή δεν είχε νέα μου. Μα δεν είχα βρει δύναμη να του μιλήσω ακόμα. Το κοιτούσα μέχρι να πάρω την απόφαση και να του απαντήσω.

"Αφροδίτη είσαι καλά; Γιατί δεν απαντούσες στα τηλεφωνήματά μου; Ήμουν έτοιμος να έρθω εκει και να σε βρω. Είσαι δίπλα σε έναν δολοφονο. Κόντεψα να τρελαθώ από την ανησυχία μου. " Έλεγε φωνάζοντας ανήσυχος για εμένα.

"Δεν ένιωθα πολύ καλά..." του απάντησα με αδύναμη φωνή.

"Αφροδίτη τι σου έκανε; Αν σε πείραξε θα τον σκοτώσω."

"Τίποτα δεν έκανε αυτός..." του ειπα μια δικαιολογία για να αποφύγω την καταστροφή και τότε είδα τον Ερμή να έρχεται βγάζοντας τα μαύρα του γυαλιά ηλίου. "Θα τα πούμε το βράδυ..." απάντησα βιαστικά επειδή εκείνος άρχισε να με πλησιάζει με γρήγορο και θυμωμένο βηματισμό.

"Τσακίσου και έλα μαζί μου! " Είπε εκείνος έξαλλος μαζί μου και με άρπαξε από το μπράτσο του χεριού μου αρκετά δυνατά. Το κινητό μου έπεσε από τα χέρια πριν προλάβω να το κλείσω. Εκείνος με οδήγησε στο γραφείο του χτυπώντας την πόρτα πίσω του. "Τι στο διάολο ήταν αυτό που έκανες εχθές το βράδυ; έχεις ιδέα; με τι δικαίωμα; " άρχισε να ουρλιάζει μπροστά στο πρόσωπό μου.

"Άφησέ με! Με πονάς." Του έλεγα εγώ παλεύοντας να πάρω το χέρι μου πίσω.

"Εσύ με πόνεσες πρώτη εχθές... "με γύρισε προς τον τοίχο και με εγκλώβισε για άλλη μία φορά στο σώμα του. "Πες μου γιατί... Εμένα καμία γυναίκα δεν με παρατάει. Καμία δεν μου λέει όχι. Σου τόνισα πολυ καλά ότι εμένα δεν μου αρέσει να αγγίζουν το σώμα μου." Φώναξε ενώ με κοιτούσε στα μάτια και χτύπησε το χέρι του πάνω στον τοίχο. Στα μάτια του υπήρχε μόνο η φωτιά.

"Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Δεν φοβάμαι τον θυμό σου. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα επάνω μου. Πόσο μάλλον να με μειώνεις με αυτόν τον τρόπο κύριε Φορεστερ! " του έλεγα με μια ηρεμία και μία ειρωνεία ταυτόχρονα. Εκείνος μου κράτησε τα χέρια για να μην απομακρυνθώ από εκείνον και τον αγγίξω ξανά. "Δεν γίνομαι το παιχνίδι κανενός. Δεν είμαι μαριονέτα για να με χειρίζονται οι άλλοι όπως θέλουν. " του απάντησα με θάρρος και δυναμισμό. Χαμήλωσε το βλέμμα του στο σώμα μου καθώς δεν με κοίταζε για πολύ στα μάτια όπως έκανα εγώ μαζί του.