Πάθος Για Εκδίκηση!

39. Το σχέδιο του Νίκου!

Φορεστερ!

Καθόμουν στο πάτωμα και μπροστά από το κρεβάτι του γιου μου όταν άκουσα το τηλέφωνό μου να χτυπάει. Η Ελπίδα έτρεξε βιαστικά για να μου το φέρει. "Είναι άγνωστος αριθμός!" Είπε προσέχοντας την αναγνώριση στην οθόνη και τότε εγώ σηκώθηκα απότομα και το άρπαξα από τα χέρια της.

"Σε ακούω!" Απάντησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί ήξερα πως δεν είχα πολύ χρόνο.

"Κύριε Φορεστερ;" έλεγε εκείνη με χαμηλή φωνή. "Έκλεισαν εχθές το βράδυ την Αφροδίτη στην απομόνωση χωρίς λόγο. Μου είπατε να σας ειδοποιήσω αν κάτι της συμβεί." Είπε εκείνη αρκετά βιαστικά.

"Εντάξει Ειρήνη. Αναλαμβάνω εγώ! Εσυ συνέχισε να κάνεις αυτό που συμφωνήσαμε." Είπα και ύστερα έκλεισα το τηλέφωνο. "Ελπίδα πες στον οδηγώ να ετοιμάσει το αυτοκίνητο." Της ζήτησα και εκείνη το έκανε αμέσως. Φόρεσα το σακάκι μου και έβαλα το κινητό στην εσωτερική τσέπη καθώς κατέβαινα τις σκάλες.

"Που πάμε, κύριε;" με ρώτησε ο οδηγός καθώς μου άνοιξε την πόρτα.

"Στις φυλακές!" Είπα εγώ και εκείνος έκλεισε την πόρτα μου και ξεκινήσαμε για εκεί. Όταν φτάσαμε συνάντησα κατευθείαν τον υπεύθυνο φυλακών. Πήγα στο γραφείο του εκνευρισμένος και ανοιξα την πόρτα με φόρα. Εκείνος με κοίταξε στα μάτια και άφησε το ακουστικό του σταθερού τηλεφώνου που κρατούσε αργά. Εγώ την χτύπησα με δύναμη για να κλείσει. "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" του φώναξα καθώς γκρέμιζα ότι υπήρχε στο γραφείο του. "Ξέρεις ποια έχεις κλείσει στην απομόνωση;" συνέχισα να φωνάζω καθώς τον κρατούσα από τον γιακά του πουκαμίσου του. Αμέσως τον χτύπησα πάνω στον σκούρο τοίχο. "Εγώ είμαι ο Φορεστερ και κανείς δεν πειράζει την οικογένειά μου." Του υπενθύμιζα με οργή και τον χτύπησα δυνατά με την γροθιά μου. " αυτή που έκλεισες στην απομόνωση είναι η νύφη μου. Μία Φορεστερ! Η γυναίκα που αγαπούσε ο γιος μου. "Είπα και τον σήκωσα από κάτω κρατώντας ξανά από τον γιακά και χτυπώντας τον και πάλι. Ήταν αυτό που θα ήθελε και ο Ερμής, αυτό που θα έκανε και ο ίδιος αν ήταν εδώ... Να μην συμβεί κανένα κακό στην Αφροδίτη. "Απαιτώ να την βγάλεις αμέσως έξω!" Του είπα και εκείνος μου κράτησε τα χέρια.

"Δεν μπορώ ... Εκεί είναι πιο ασφαλής. Αν επιστρέψει στο κελί της και της δείξω ειδική μεταχείριση τότε θα της κάνουν περισσότερο κακό. " είπε και τότε τον άφησα. "Θα υπάρχει μία φύλακας μέρα νύχτα που θα την επιβλέπει. Θα μειώσω ακόμα και τον χρόνο παραμονής της" Είπε καθώς επέστρεφε στην θέση του. Αμέσως έδωσε την διαταγή του για να με πείσει.