HOŞÇAKAL SEVGİLİM

GÖĞÜSÜM'DEKİ YAR'A

Evet bugün ankara'dan dönüyorduk, döndüğümüz zaman neler olucaktı hiç bir fikrim yoktu, yeşille genelde böyle tartışmaları olurdu. Ama en azından artık beklenmedik şeyler olmuyordu, ya yeşile dönüyordu, ya yeşil evimi basıyordu, ya üzerime saldırıyordu. Anlamadığım şey benim yapmam gereken herşeyi hep üçüncü kişiler yaptı. Bense agah'a hep saygı duymak zorunda hissettim kendimi. Çünkü kimse şunun farkında değildi, isteseler de, istemeseler de biz çocuktuk, büyüdük.
Ayrı, ayrı değil bir şekilde beraber büyüdük.
Neyse o güzel şehrimize gelip evlerimize girmiştik çoktan ne arayan olacaktı, ne soran. Bir kaç gün sonra ismimi içeren bir mesaj gelmişti ondan.
Ve bu hiç iyi birşey değildir, ismimle sesleniyorsa ortada kesinlikle çok ciddi bir sorun vardır, birşey mi yapmıştım acaba? Diye sorgulamaya başlamıştım. Beni annesinin dükkânına çağırmıştı, önemli birşey konuşacağım demişti. Evet şuan bok gibi hissediyorum, farklı birşey vardı.
Gitmiştim..
Dükkânda mutfak'ta oturuyorduk, daha doğrusu bilinçli bir şekilde yalnız bırakılmıştık, istemsizce ağlıyordum. Neye? Neden? Hiç birşey bilmeden sadece o 'an yapmam gereken sadece ağlamakmış, onu çok seviyordum, beni çok sevdiğine inanmıştım. Her bir yarasını bilirim, her bir sızısını bilirim, görürüm ve dokunurum. Ama hiç bir zaman onun hissettiklerini hissetmeyecektim. Benim hissettiklerimi hissetmeyecekti.
Avucumun içinde hala bir yarası, ben neymişim be dersin, dedirtir bana olan sevdası.
Biz yine yan, yanayız evet.
Bazen gel, gitleri oluyor aramıza ayşe, fatma giriyordu. Artık sarpa sarıyordu, neye alıştık biz böyle? Ayşe'ye mi? Fatma'ya mı? Yada ara sıra ortalığa çıkıp gelen yeşil'e mi?
Ben bu kadar şeyin karşılığın'da en saf halimle kalmamıştım tabiki. Bende değişmiştim, yada korktuğum için çoktan kaybetmiştim.
Yılan hikayesine dönmüştü gelenin, gidenin, kötülük yapanın, iyilik yapanın, yalanın, dolanın içinde tek gerçek şey vardı.
Onsuz olmuyordu ama beraber'de yapamıyorduk..