HOŞÇAKAL SEVGİLİM

SESSIZ KIZ

Yaraları iyileşiyordu.
Okullarımız devam etmekteydi, en serseri yıllar, sınıfın bile selam vermeye korktukları bendim sanırım. Ama abartıyorlardı kötü bir insan degildim, okullar açıldığından beri yoklama listesinde bir isim vardı kendisini hiç görememiştik. O kadar farkında değiliz ki sınıfta yeni birinin olduğundan BURDA diyene kadar, aa bu oydu. Haftalar sonra sonun da kendisini görmüştük, ismi yeşil'di.
Arkamı dönüp ona baktım sessiz sakin birine benziyordu, uzun sacları, gözleri yeşil lensti..
Yeşil ile kimse konuşmuyordu en arka sırada öyle oturdu günlerce, kimseye ne selam verdi, ne sabah. Bir gün onun yalnız kaldığını düşünüp yanına gidip konuşmayı denedim ki oda bekler gibiydi, hemen kaynaşmıştık. Okul çıkışları beraber yürümeye başlamıştık, beraber sigara içmeye gidiyorduk.
Iyi birisiydi bir kız kardeş edinmiştim kendime sanırım, günler geçti özel hayatlarımızdan ilişkimden bahsettim, oda öyle. Ustaca fikirler verirdi hep ilişkim hakkında:)
Agâh'la da tanışmışlardı, papatya kadar olmasın yıllardır birbirini tanıyan iki kardeş gibi olmuşlardı. Bu durum hoşuma gidiyordu, beraber vakit geçirdiğimiz ortak arkadaşlarımız olunca bizim de keyfimiz yerinde olurdu.
Ama birşey vardı yeşil bir türlü agâh'la olan ilişkimi kabul etmedi, etmek istemedi. Yeşilin ailesi de agâh'ı tanıyordu gelip gidiyorduk onlara, annesi ayrı onaylamıyordu, yeşil ayrı. En başa dönmüştük yine lakin pek onaylanmaya ihtiyacımız yoktu.
Yavaş yavaş araları açılmıştı ikisinin.
Ve yeşille devamlı kavga etmeye başlamıştık, neden hala hayatında? Onu hayatından çıkar, yoksa gerçekten arkadaşlığımız bitecek, küserdik bu yüzden akşamına bi kitap için yine konuşurduk, ama devamlı kavga ederdik. Yeşile anlam veremiyordum bir türlü, uzun bir süre inişli çıkışlı devam etti bu konuşmalar, ta ki ben hastaneye yatıp tedavi görmeye başlayana kadar..