stay draco

12. Προβλήματα θυμού

Το στόμα του προσγειώνεται στο μάγουλο μου, εκείνο που ειναι εκτεθειμένο. Το άλλο ήταν προκατειλημμένο από την ζέστη του παλάμη. Φιλάει το μάγουλο μου με σεβασμό και εκτίμηση στο πρόσωπο μου. Ήταν γλυκός και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μην φανεί πρόστυχο. Όσο πρόστυχο μπορεί να θεωρηθεί ένα απλό φιλί στο μάγουλο. Δεν δυσκολεύτηκε πάντως. Σταματαει και ύστερα απομακρύνεται. Χαμογελάει στραβα και φεύγει από το δωμάτιο. Εύχεται σε εμένα καλή διασκέδαση με τα κορίτσια.

Είμαι μπερδεμένη. Έχω πολλές απορίες. Όλα τον τελευταίο καιρό γίνονται τόσο γρήγορα γύρω μου και είμαι σίγουρη πως δεν θα ξέρω πως να τα αντιμετωπισω αν δεν βρω τη λύση τώρα. Δεν θα μπορώ καν να τα ελέγξω. Ίσως αυτό με αγχωνει περισσότερο από όλα. Πάντα θέλω να έχω τον έλεγχο των πραγμάτων. Όταν ήμουν στο Μπρούκλιν και ζούσα με τον θείο μου δεν είχα τόσα θέματα να σκεφτώ. Δεν είχα τόσες παρέες. Σπάνια έβγαινα από το σπίτι. Δεν με ενοχλουσε καθόλου αυτό όμως. Ειχα ως ενασχόληση μου τη ζωγραφική κυρίως. Άκουγα μουσική και έκανα διάφορες δραστηριότητες με τη συντροφιά του Μάγκνους. Πάντα ήμουν ικανοποιημένη με τον χρόνο που περνούσα μαζί του. Ήταν ευχάριστο. Όμως τώρα μου λείπουν εκείνες οι μέρες.

Καθώς κατεβαίνω της κινούμενες σκάλες για να φτάσω στο χολ του κάστρου βλέπω τον Ντράκο μαζί με τους άλλους φίλους του. Ήταν όλοι ντυμένοι με τη στολή του Σλίδεριν. Δεν είχαν βάλει ακόμη τα δικά τους ρούχα. Χαμογελούσαν. Εκείνος όμως όχι. Μπορώ να καταλάβω πολύ καλά ότι ήταν λυπημένος. Δεν μου άρεσε αυτή η εικόνα. Προτιμούσα να τον βλέπω χαρούμενο αλλα αγενή παρά λυπημένο και ήσυχο. Ήταν σαν να έβλεπα έναν διαφορετικό άνθρωπο. Είναι αρκετά παρεξηγημένος. Ο Ντράκο έχει συναισθήματα, απλά επιλεγει να είναι εσωστρεφείς. Δεν περίμενα να το πω αυτό, όμως θεωρώ πως πρέπει να σημειωθεί. Κάτι μου λέει πως η ευαισθησία του δεν θα κρατήσει για πολύ. Κολλάμε μαζί με την παρέα του στο ίδιο τμήμα της σκάλας και περιμένουμε να ενωθεί με ένα άλλο τμήμα που θα μας οδηγούσε στον κάτω όροφο.

"Εσύ είσαι η Πηνελόπη Κλαρκ;" με ρωτάει κάποιος κι εγώ γυρίζω το κεφάλι αυτόματα. Στρώνω το στόμα μου για να μιλήσω με λίγο βήχα και απαντάω με περιφάνεια.

"Η ίδια" Το κεφάλι μου κοιτάζει μπερδεμένα όλους αυτούς. Δεν ήξερα που ακριβώς να κοιτάξω. Πάντως ήμουν σίγουρη πως η φωνή που μόλις άκουσα δεν ανήκε στον Ντράκο.

"Δώσε χαιρετίσματα στους ανόητους φίλους σου" μου λέει ένα αγόρι, γεμάτος ειρωνεία. Σηκώνω το φρύδι μου και γυρίσω πλευρά κοιτώντας την διαδικασία μετάβασης της σκάλας. Σφίγγω το σαγόνι μου και κατεβαίνω γρήγορα στο άλλο τμήμα πριν προλάβουν να μιλήσουν και να υποτιμήσουν τους φίλους μου. Εν τέλει τους διάλεξα επειδή είναι ευγενικοί και έχουν καλές προθέσεις. Σε αντίθεση με την Ελένα όλα τα άλλα παιδιά που γνωρίζω και έχουν καταταχθεί στο Σλίδεριν είναι τόσο εγωιστές και αντιπαθητικοί. Ειλικρινά δεν πιστεύω πως θα μπορούσα να κάτσω παραπάνω από ένα λεπτό μαζί τους στο σαλόνι του κοιτώνα. Με αηδιάζει ο τρόπος που εκφράζονται. Είναι τόσο χυδαία και ανώμαλα τα αγόρια ενώ τα κορίτσια επιθυμούν απεγνωσμένα να περάσουν ένα βράδυ με τα "καυτά" αγόρια του κοιτώνα. Σε αντίθεση με αυτους εγώ θέλω να περάσω ένα βράδυ με τα βιβλία μου. Όπως και κάνω κάθε βράδυ που δεν παω να διασκεδασω με τα παιδιά της παρέας μου, όταν αυτοί μαζεύονται εκεί και ποιος ξέρει τι κάνουν. Ναι, διασκεδάζω. Κάνουμε πολλά δημιουργικά πράγματα. Είμαι σίγουρη πως τα παιδιά του Σλίδεριν στο σαλόνι του κοιτώνα παίρνανε τον χρόνο τους με νόθη ψυχαγωγία.