stay draco

8. Ο πρώτος θάνατος

Διασχίζω με τον Σεντρικ τον διάδρομο. Μένουμε σιωπηλοί μέχρι που με ρωτάει κάτι και να κερδίσει την προσοχή μου.

"Τι ηταν αυτό;" ρωτάει φανερά μπερδεμένος με το συμβάν. Σκέφτηκα πολύ τι θα μπορούσα να απαντήσω σε μια τέτοιου είδους ερώτηση. Δεν ήξερα καν τι είναι πιο συνηθισμένο σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν ήξερα καν πως θα μπορούσα να εξηγήσω ο,τι συνέβη μόλις. Είχα καιρό να μιλήσω με τον Ντράκο. Η τελευταία φορά δεν ήταν καν ομιλία.

"Τι πράγμα;" κερδιζω χρόνο προσπαθώντας να λογαριάσω τα λόγια μου. Επίσης έκανα προσπάθεια να χαλαρώσω και να μην τον σκέφτομαι.

"Ο Ντράκο ήταν κάπως παράξενος μαζί σου" αναφέρει και με κοιτάζει παριστάνοντας τον καχύποπτο. Ήξερα μέσα μου ότι το έκανε για να με τεσταρει ή όντως ήθελε να μάθει, απελπισμένα.

"Ειλικρινά δεν αξίζει να το συζητήσουμε. Έχουμε τόσα να σκεφτούμε" τον αποσυντονίζω με επιτυχία καθώς ήδη φτάνουμε έξω από το δωμάτιο όπου θα περνούσαμε την υπόλοιπη νύχτα. Χτυπάει ευγενικά την πόρτα και τοποθετεί τα χέρια του στυλατα στις ακριανες τσέπες του παντελονιού. Κοιτάζει τα παπούτσια του καθώς γέρνει ελαφρώς το κεφάλι. Μας ανοίγουν.

Στην πόρτα είναι ο Ρον που μας κάνει νόημα να περάσουμε μέσα. Εισβάλλω μέσα και ακολουθεί με τη σειρά του ο Σέντρικ καθώς η πορτα κλείνει. Ο Τζορτζ και ο Φρεντ ήταν πάνω σε ένα κρεβάτι ενώ η Ερμιόνη, η Λούνα και η Τζίνι σηκώνουν το κεφάλι και με προσκαλούν να καθίσω πλάι τους. Χαιρετάω τα υπόλοιπα παιδιά και κάθομαι κάπου αόριστα. Κάνουν όλοι έναν κύκλο στο πάτωμα. Τώρα μου θυμίζει τον κύκλο όπου παίζαμε θάρρος ή αλήθεια στο δωμάτιο μου, με τα παιδιά του Σλίδεριν. Καθώς τους παρατηρώ όλους έναν εναν καταλαβαίνω την απουσία του Χάρυ. Έτσι ρωτάω που είναι. Στην αρχή δεν λαμβάνω απάντηση.

"Νομίζαμε πως ήρθε να σας βρει." λένε κάποια παιδιά κι κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, με ανησυχία. Τινάζομαι πάνω και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Γυρίζω να κοιτάξω τους υπόλοιπους που βρίσκονται ακόμη χαλαροί κάτω στο πάτωμα.

"Τι περιμένετε; Πάμε να τον βρούμε. Είναι επικίνδυνο να τριγυρνάει μόνος του στους διαδρόμους του σχολείου τέτοια ώρα." μεταφέρω τις σκέψεις μου στους άλλους και ο Ρον σηκώνεται επίσης. Πλησιάζει και μου λέει πως θα τον ψάξει μαζί με τον Σεντρικ καθησυχάζοντας με.

Έτσι έφυγαν κι άφησαν εμένα με την παρέα κοριτσιών και τα δίδυμα Ουέσλι. Αναμέναμε για κάποια ειδοποίηση όμως δεν παίρναμε. Η ώρα περνούσε και η ανησυχία μας είχε ήδη φτάσει σε άλλο επίπεδο, μέχρι που χτύπησε η πόρτα. Τρέχω για να ανοίξω. Τα χέρια μου έτρεμαν. Προς έκπληξη μου δεν ήταν τα αγόρια. Ήταν ο Ντράκο. Τι να θέλει αυτός εδώ; Και μάλιστα γιατί είναι μόνος του; Τα κορίτσια αναφωνούν έκπληκτες.