stay draco

26. Ο καινούριος συνέταιρος

Τις τελευταίες ώρες το άγχος δεν είχε αμβλυνθεί. Το γεγονός ότι ο Ντράκο κι εγώ φιληθηκαμε μου προξενούσε περισσότερο από αυτό σε ικανοποιητικό ως εκνευριστικο βαθμό. Παρόλα αυτά καθώς το σκεφτόμουν, το βράδυ αδυνατούσα να κοιμηθώ. Ένιωθα άσχημα για τη Πάνσυ και με περιτριγυρίζαν πολλών ειδών τύψεις. Από την άλλη πάλι θεωρούσα πως εκείνος με φίλησε πρώτος, έτσι εγω δεν είχα καμία ανάμιξη.

Δεν είναι δικαιολογία αυτό Πηνελόπη. Έχασες τον έλεγχο, έλεγα στον εαυτό μου, καθώς τριγυρνούσα πέρα δώθε τα ξημερώματα. Κοιτούσα αφενός έξω από το παράθυρο και αφετέρου την Πάνσυ που κοιμόταν μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει. Κάτω από το λυκόφως ήταν εύκολο να διευρύνω το μυαλό μου και να σκέφτομαι λογικά. Μπορεί να μου άρεσε αυτή η στιγμή με τον Ντράκο, ομως δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο στη συγκάτοικο μου. Προφανώς δεν την αποκαλούσα φίλη μου και προφανώς θα ένιωσα ποτέ άνετα να το κάνω. Σε αντίθεση με την Ελένα, έχει σχετικά όμοιο χαρακτήρα με τον Ντράκο όταν έχει όρεξη να ξεσπάσει κάπου.

Πάλι σκεφτόμουν εκείνον. Όταν προσπαθούσα να σκεφτώ πόσο άσχημο είναι αυτό που κάναμε στη Πάνσυ, σκαλωνω και είναι δύσκολο να βγάλω από μέσα μου ο,τι μου προξενούσε βάρος. Πηρα την απόφαση και τη πλησίασα, γνωρίζοντας καλά πως εκείνη δεν με κοιτούσε αφού κοιμόταν. Δεν είχα ιδέα τη ώρα ήταν όμως έπρεπε να της το πω.

"Πάνσυ" είπα ψιθυρίζοντας ηρεμα στο αυτί της έτσι ώστε να μη νευριάσει. "Πάνσυ" ξανά είπα ένα τσακ πιο δυνατά. "Πάνσυ ξύπνα πρέπει να σου πω κάτι σημαντικό" συνέχισα δίνοντας της την ευκαιρία να σηκωθεί και να μιλήσουμε. Ήθελα οπωσδήποτε να λύσω αυτό το ζήτημα πριν την ανατολή του ηλίου.

"Μμμ" το επιφώνημα της απεπνεε την ιδέα ότι το να την ξυπνήσω ήταν μια καταστροφική σκέψη. Το μουγκρητό ή καλύτερα το γρυλισμά της με έκανε να τα σκεφτώ όλα δεύτερη φορά.

"Ξέρω πως δεν μιλάμε συχνά και καταλαβαινω πως υπάρχει μια αντιπάθεια μεταξύ μας, όμως θεώρησα πως πρέπει να γνωρίζεις αυτο που έχω να σου πω." είπα τραυλίζοντας. Το γεγονός ότι δεν είχε ακόμη ανοίξει τα μάτια της ήταν αρκετά βοηθητικό και με έκανε να αισθανθώ πιο άνετα.

"Μμμ ναι" μούγκρισε ακόμη μια φορά, υποθέτω περιμένοντας τη συνέχεια. Τα μάτια της ήταν ακόμη κλειστά.

"Πάνσυ εγώ και ο Ντράκο" είπα ξεροκαταπίνοντας. Δεν είχα δύναμη να πω τη συνέχεια. Ένα ρήμα θα αλλαζε τα πάντα και ίσως τα αποτελέσματα να μην ήταν ευχάριστα για καμία από τις δύο μας. Ήταν η συγκάτοικος μου και έπρεπε να γνωρίζει την αλήθεια. Έπρεπε να κάνω το σωστό. "Φιληθηκαμε" κατάφερα να πω σφίγγοντας τα χείλια μου μεταξύ τους ενώ τα χέρια μου ύδρωναν σταδιακά.