"Είσαι διπολικός και αυτό σε καθιστά τοξικό απέναντι στους άλλους"
[...]
Η Πηνελόπη Κλάρκ, αποτελώντας την εξαίρεση για την οικογένεια της, είναι κάτοχος μαγικών ικανοτήτων. Η πιο ικανή σχολή για μάγους και μάγισ...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Συγγνώμη Πηνελόπη άλλα δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο σκηνικό μιλάς;" είπε σκεπτική και συνοφρυομένη "Θέλω να πω... Μπορείς να μου το εξηγήσεις; Για την ακρίβεια μην το κάνεις. Δεν είμαι εγώ αρμόδια να αναλάβω την τιμωρία σου. Εφόσον δεν υπάρχει καμία απώλεια η ποινή δεν θα είναι τόσο αυστηρή. Θα πάμε άλλη στιγμή στον υπεύθυνο του κοιτώνα σου, τον καθηγητή Σνέιπ, για διευθετηθεί το ζήτημα." εξήγησε μη θέλοντας να αναλάβει αυτή την ευθύνη. Καταβάθος φοβόμουν να αντιμετωπίσω τον καθηγητή Σνέιπ. Ήταν αυστηρός και μόνο που με κοιτούσε. Δεν ήθελα καν να σκεφτώ πόσο ευτυχισμένος θα ήταν αν βρισκόταν στη θέση να μου επιβάλει μια οποιαδήποτε τιμωρία.
"Εδώ όμως βρίσκεσαι για κάποιον άλλο σκοπό" μου υπενθύμισε και μετά σηκώθηκε από τη θέση της κάνοντας κύκλους, νευρικά. Τοποθέτησε αμέσως την περγαμηνή με τη λίστα των υποψηφίων παικτών του Κουιντιτς μπροστά μου. Μέσα σε ένα σωρό ονόματα που δήλωσαν υποψήφια εγώ ήμουν απλά ένα όνομα. Προφανώς από κάποια άλλα παιδια του κοιτώνα μου ήταν ένα ανεκπλήρωτο όνειρο το να συμμετάσχουν στην ομάδα. Θα αισθανόμουν τύψεις αν δεν έπαιρνε κάποιος τη θέση μου. "Μπορείς να αναγνωρίσεις ποιος γραφικός χαρακτήρας είναι αυτός του ονόματος σου;" με ρώτησε και κοίταξε ξανά το όνομα μου που ήταν γραμμένο με μαύρο μελάνι. Το γεγονός πως έπεσε στην αντίληψη της η αστοχία του Ντράκο να μιμηθεί τα γράμματα μου, με έκανε να εκπλήσσομαι.
"Προφανώς" είπα γεμάτη αποφασιστικότητα. Μια στάλλα ελπίδας ένιωσα πως ήταν ικανή να κάνει το ποτήρι που ήταν γεμάτο αγανάκτηση μέσα στη ψυχή μου να γεμίσει αισιοδοξία, διώχνοντας όλες τις αρνητικές σκέψεις που περικύκλωναν το μυαλό μου συνεχώς τα τελευταία λεπτά. "Το έγραψε ο Ντράκο Μαλφόι." είπα και μετά ένιωσα την ανάγκη να συνεχίσω με μια πιο τρανταχτή απόδειξη. "Ήμουν μπροστά" της διαβεβαίωσα πως υπήρξα μάρτυρας των πεπραγμένων.
"Ώστε γι'αυτό του ορμησες και παραλίγο να τον πνίξεις" συμπέρανε συνοφρυομένη και χωρίς βέβαια να ξανακοιταξει τη περγαμηνή κάθισε ήσυχη στη θέση της. Εγώ απλώς εγνεψα καταφατικά. "Πρέπει να τον ευχαριστήσω λοιπόν"
