stay draco

19. Το παρελθόν που στοιχειώνει

Μεσολάβησε λίγη ώρα μέχρι να καταλάβω πως δεν πηγαίναμε στο Hogwarts, ίσα ίσα απομακρυνόμασταν όλο και περισσότερο από τα φώτα του κάστρου και κανένας μας δεν μίλησε. Ο Ντράκο ήταν φανερά αφοσιωμένος στο να καθοδηγεί τον Βησσαρίωνα και η Λούνα απλώς κοιτούσε μπροστά προκειμένου να καταλάβει που πηγαίναμε. Και οποιοσδήποτε θα αναρωτιέται γιατί καμιά μας δεν ρώτησε τον Ντράκο που πηγαίναμε. Όμως η απάντηση είναι πως προσπαθήσαμε. Μάλιστα τρις φορές έκανα την προσπάθεια να μάθω αλλά ως γνωστόν ο Ντράκο θέλει να παίξει τον περίεργο τύπο που κρύβει πίσω από τον ίδιο ένα μεγάλο μυστήριο και μια ανεξήγητη ιστορία. Θέλει επίσης να δωσει σασπένς σε αυτή την περιπέτεια, όμως τα νεύρα μου με κάτι τέτοια παιχνίδια δεν θα αντέξουν για πολύ ακόμη. Το μόνο που απαντουσε κάθε φορά που τον "ενοχλούσα", ενώ στη πραγματικότητα ήθελα να μάθω περισσότερες πληροφορίες για τον προορισμό μας και εκείνος μου έλεγε να μην μιλάω. Μετά από λίγη ώρα επιτέλους ο δράκος αποφάσισε να προσγειωθεί σε ένα απομονωμένο μέρος. Ήταν σκοτεινό. Μπροστά μας μια έκταση γεμάτη πράσινο. Η έπαυλη που ήταν εγκατεστημένη στα πλαίσια αυτης της έκτασης φάνταζε τεράστια στα μάτια μου. Δίπλα από αυτή και γύρω γύρω το μόνο που μπορούσε να δει κανείς ήταν γρασίδι και μόνο αυτο. Το φως του φεγγαριού δεν φωτιζε ούτε στο ελάχιστο τα περιποιημένα δέντρα και τους θάμνους. Φαίνεται πως τα φροντιζε κάποιος κηπουρός κάθε Σάββατο ή και καθημερινά. Σκεφτηκα πως όποιος μένει εδώ θα ήταν τουλάχιστον εκατομμυριούχος ή θα είχε κύρος. Παράγοντες που αργά ή γρήγορα μαγνητίζει τα χρήματα. Ήμουν πεποισμένη πως αν δεν ήταν όλο αυτό στα όνειρα μου, σίγουρα παρακολουθώ μια οφθαλμαπάτη του μυαλού μου ή σε κάποιο όνειρο. Κάνω την κίνηση να τσιμπήσω τον εαυτό μου. Απογοητεύομαι. Είναι πραγματικότητα. Το πόδι μου είναι μουδιασμενο από το δηλητήριο το οποίο αισθάνομαι να ρέει στο υπόλοιπο σώμα μου αργά και βασανιστικά, προκαλώντας μου έναν ακόμη πιο δυνατό και καθόλου ανεκτικό πόνο. Αρχίζω να ζαλίζομαι όμως καταβάλλω όλες μου τις προσπάθειες για να μείνω όρθια καθώς ο Ντράκο στέκεται από δίπλα μου. Τελικά ο πόνος δεν υποχωρεί και γλιστράω στην άκρη μη μπορώντας πλέον να ελέγξω το δηλητήριο. Το αφήνω να με επηρεάσει. Το σώμα μου ωστόσο δεν πέφτει στο έδαφος διότι ο Ντράκο με κρατάει. Πρόλαβε να με πιάσει λίγο πρίν πέσω. Αυτό προφανώς σημαίνει ή εξαιρετικά αντανακλαστικά ή πως είχε παρατηρήσει την αδιαθεσία μου από την αρχή.

"Θα λιποθυμήσω" ανακοινώνω ενώ βρίσκομαι ήδη στα χέρια του για ακόμη μια φορά. Μισώ αυτό το σπαστικό πράγμα που πρέπει να τον έχω ανάγκη. Όλες τις άλλες φορές που μπορεί να ένιωθα αδύναμη ήξερα πως να το ελεγχω όμως όταν αυτός βρίσκεται δίπλα μου συμβαίνει κάτι αναπάντεχο και ξαφνικά τον χρειάζομαι για να με βοηθήσει.