stay draco

20. Απρόσμενη γνωριμία

Το είδωλο της Λούνα τώρα έχει χαλαρώσει καθώς με αφήνει να ανασάνω. Το πρόσωπο της φαίνεται λιγάκι φθαρμένο όμως το χαμόγελο τυπωμένο στα λεπτά της χείλη προσδίδει χάρη και αισιοδοξία στη παρουσία της.

"Μην φοβάσαι ολα θα πάνε καλα. Πονάς;" με ρωτάει και βγάζει λιγο τσάι μεσα από μια μαύρη τσαγιέρα το οποίο στη συνέχεια χύνεται μέσα σε επίσης ένα μαύρο λεπτεπίλεπτα σχεδιασμένο φλιτζάνι. Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να πιω κάτι τέτοιο. Το τσάι είναι επίσης μαύρο και ειλικρινά με φοβίζει.

"Τι είναι αυτό;" ρωτάω ενώ κάνω να σηκωθώ και να καθίσω όρθια. Το βελούδινο στρώμα του κρεβατιού στο οποίο ήμουν ξαπλωμένη πριν λίγο είχε ζεσταθεί.

"Τσάι από φρούτα του δάσους. Το έφερε ένα σπιτικό ξωτικό, έχουν πολλά εδώ. Λειτουργούν σαν υπηρέτες και έχουν πλάκα" αποκρίνεται και μου δίνει απλόχερα το τσάι. Εγώ παράλληλα παλεύω για να σηκωθώ όμως είμαι ακινητοποιημένη λογω αδυναμίας. Νιώθω τα πόδια μου πρισμενα και το κεφάλι μου μουδιασμενο. Κάτι παράξενο υπήρχε μεσα στο δωμάτιο και μύριζε γιασεμί. Ένας χώρος γεμάτος μυστήριο.

"Λούνα πες μου που είμαστε ανησυχώ" την προτρέπω για ακόμη μια φορά να μου πει καθώς αποκαλύπτω τα συναισθήματα μου με την λέξη ανησυχώ. Στη πραγματικότητα τρέμω όμως δεν το παρατηρεί. Παρόλα αυτά κρέμομαι από τα χείλη της και προσπαθώ να μη χάσω καμία λέξη από όσες θα ειπωθούν.

"Είμαστε στην επαυλη των Μαλφόι" μου εξηγεί με μια απερίγραπτη άνεση. Αρχίζω να σκέφτομαι πως ίσως να της έβαλαν κάτι στο τσάι όμως από την άλλη η καχυποψία μου γκρεμίζεται. Ο Ντράκο ή η οικογένεια του δεν έχουν σκοπό να παραπλανήσουν τη Λούνα ή εμένα με ένα απλό τσάι διότι δεν θα κέρδιζαν απολύτως τίποτα από αυτό. Επιπλέον δεν με γνωρίζει καν η οικογένεια του και δεν έχει λόγο να με μάθει.

Παρά το μούδιασμα που αρχίζει να με ενοχλεί αποφασίζω να πάρω μια ανάσα και να σηκωθώ από τη θέση μου πετώντας με νευρικότητα το φλιτζάνι με το τσάι κάτω. Ο Ντράκο μας έφερε στο σπίτι του χωρίς να μας το πει και σαν να μην φτάνει αυτό εξαφανίζεται και δεν ξέρω που ακριβώς θα μπορούσαν να ξεσπάσω σε απανωτές σφαλιάρες. Αρπάζω το χέρι της Λούνα από το καρπό και της κλείνω το στόμα με την παλάμη μου.

"Δεν ξέρω πως και γιατί είμαστε εδώ όμως δεν θέλω να βρίσκομαι εδώ ξανά όταν μάθω" λέω και την μετακινώ ως την έξοδο της πόρτας.

Ο διάδρομος είναι τεράστιος. Οι τοίχοι είναι βαμμένοι σε σκούρες αποχρώσεις και διακοσμημένοι με πίνακες από σημαντικούς ζωγράφους της Αναγέννησης. Φαίνεται πως οι κάτοχοι αυτού του σπιτιού αγαπάν πολύ αυτή την εποχή. Δεν τολμώ να διαφωνήσω και να αντιπαραθω σε αυτό. Έχουν δίκαιο, η τέχνη της Αναγέννησης είναι ξεχωριστή και η αναβίωση της στη σημερινή εποχή σηματοδοτεί τον σεβασμό πως αυτή. Όταν αντιλαμβάνομαι πως η στιγμή δεν είναι η κατάλληλη για παρατήρηση, ακινητοποιω την Λούνα και την οδηγώ προς το τέλος του διαδρόμου. Βήματα ακούγεται από το βαθος και βρίσκω την ευκαιρία να την σπρώξω προς το περιεχόμενο της κοντινότερης πόρτας. Έχω την πεποίθηση πως θα προλάβω να κρυφτώ κι εγώ μαζί της όμως ένα αγόρι βρίσκεται μπροστά μου και εγω κλείνω την πόρτα καθώς κρύβω το πόμολο με το σώμα μου. Του χαμογελάω καθώς περιμένω να φύγει. Δεν το κανει και με πιάνει πανικός όταν αντιλαμβάνομαι πως πλησιαζει ακόμη περισσότερο.