Υπήρξα αρκετά πεισματάρα στη ζωή μου για να παραδεχτώ ότι μου άρεσε το τελευταίο μας φιλί. Ο Ντράκο το ήξερε πολύ καλά αυτό τον λίγο καιρό που με γνωριζε. Προφανώς δεν μπορούσε να αποφύγει τις πιθανότητες να μπλέξει με κάποια σαν εμένα. Η κατάσταση πήρε διαφορετική τροπή μόλις πήγα να τον διωξω. Άρχισε να με πλησιάζει και να με κοιτάζει με απειλητικό ύφος. Ορκίζομαι πως είχα φοβηθεί όμως τελικά αυτή η στάση δεν προκάλεσε κανένα απολύτως πρόβλημα. Έφυγε μετά από τις φωνές μου.
Δυστυχώς η υστερία μου κατάφερε να ξυπνήσει τον Άντον ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν έκανε θέμα αν και του ζήτησα άπειρες φορές συγνώμη. Μάλιστα ήταν χαμογελαστός και δεν εξέφρασε κάποιο εκνευρισμό. Ήταν παράξενο. Οποιοσδήποτε θα θύμωνε αν τον ξυπνούσαν. Με γνώριζε μόνο μια μέρα κυριολεκτικά και δεν αισθάνομαι πως η συμπεριφορά του είναι φυσιολογική.
Παρόλα αυτά δεν με απασχολούσε τόσο αυτό. Με ενοχλούσε το γεγονός ότι δεν είχα δει καμία από τα κορίτσια όλη την ημέρα. Η έλλειψη συνδιδασκαλιας μου δημιουργούσε ένα αίσθημα ανησυχίας. Ένιωθα σαν να είμαι σε διαφορετικό σχολείο κατά το οποίο μόνο άτομα καταταγμένα στο Σλίδεριν είχαν τη δυνατότητα να μου μιλάνε.
Το δωμάτιο αναψυχής ήταν φωτισμένο με πράσινα κεριά. Ακόμη και η φωτιά είχε αλλάξει το χρώμα της. Μια από τις ελάχιστες φορές που δέχτηκα να πάω σε αυτό το δωμάτιο ήταν και η σημερινή. Ο Άντον θεώρησε πως πρέπει να μιλάω και με άλλα άτομα όμως εγώ συνέχισα να φέρομαι σαν εσωστρεφής. Στη τελική δεν είναι τόσο κακό να μην ανοίγεσαι. Ηδη ένιωθα τέλεια που απλά σύχναζα στο υπέροχο, ήσυχο και γαλήνιο δωμάτιο μου.
Κάποια στιγμή χρειάστηκε ορισμένα αγόρια κατά κύριο λόγο μεγαλόσωμα, με τεράστια μπράτσα και γιγάντιους σε φάρδος ώμους να σηκωθούν και να στιβαχθουν ένας ένας οργανωτικά στην άκρη. Ένας από αυτούς ήταν και ο Ντράκο. Δίπλα στους υπόλοιπους έμοιαζε αδύναμος. Τότε κατάλαβα πως ήταν η ομάδα του Κουιντιτς. Έπρεπε να πάω κι εγώ εκεί. Παρόλα αυτά φοβόμουν πως θα αντιδράσουν όλοι αυτοί βλέποντας ένα μικροκαμωμένο κορίτσι με τουλάχιστον το 1/3 της δικής τους μυϊκής μάζας να διεκδικεί μια θέση στην ομάδα του Κουιντιτς.
Ο Άντον σηκώθηκε ξαφνικά από τη διπλανή θέση που είχε κρατήσει εδώ και ώρα, έκλεισε το ολομαυρο βιβλίο του απότομα και με κοίταξε καθώς όρθωνε γεμάτος περηφάνια το ανάστημα του.
"Εγώ να πηγαίνω. Έχω προπόνηση τώρα. Θα τα πούμε αύριο ελπίζω" είπε εκείνος καθώς ήταν εύκολο να διακρίνω τη κούραση από τα μάτια του, που ήταν αρκετά εκφραστικά. Θυμήθηκα πως δεν του ειχα πει ακομη πως είμαι κι εγώ συμμετέχουσα στην ομάδα. Ήταν η κατάλληλη στιγμή. Καθώς τον παρατηρούσα να σκύβει σταδιακά για να με χαιρετήσει, μπόρεσα να πάρω μια γενναιόδωρη ανάσα.
أنت تقرأ
stay draco
أدب الهواة"Είσαι διπολικός και αυτό σε καθιστά τοξικό απέναντι στους άλλους" [...] Η Πηνελόπη Κλάρκ, αποτελώντας την εξαίρεση για την οικογένεια της, είναι κάτοχος μαγικών ικανοτήτων. Η πιο ικανή σχολή για μάγους και μάγισ...
