stay draco

13. Αργά

"Πηνελόπη" συνεχίζω να ακούω την φωνή του ενώ προσπαθώ αποτυχημένα να μην του δώσω σημασία. Η φωνή του συνεχίζει να με αποκαλεί με το όνομα μου. Εν τέλει γυρίζω την πλάτη μου.

"Τι θέλεις;"ρωτάω επιθετικά ενώ αυτός πλησιάζει περισσότερο κοντά μου. Δεν θεώρησα σκόπιμο να του μιλήσω τόσο απότομα όμως στην παρούσα φάση ένιωθα πως αυτός ήταν ο βασικος παράγοντας που επηρεάζει κατά πολύ το ψυχισμό μου.

"Απλά ήθελα να σε ρωτήσω μήπως είδες την Πανσυ" λέει και πλησιάζει ακόμη περισσότερο. Ειλικρινά είναι σαν να ξέρει πως να με εκνευρίσει. Σφίγγω το σαγόνι μου και παίρνω μια βαθειά αναπνοή για να ησυχάσω. Φυσικά και δεν τα κατάφερα. Αυτό το αγόρι μου βγάζει τον χειρότερο μου εαυτό.

"Σε περιμένει για να κάνετε τα δικά σας" λέω νευριασμένη. Είμαι ειρωνική και ποτέ δεν πίστευα πως θα ήμουν τόσο. Συγκεκριμένα θεωρησα πως μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου, όμως δίπλα του είναι λες και όλα με κάνουν τόσο ευάλωτη, τόσο ευαίσθητη, τόσο εκρηκτική και οξύθυμη.

"Γιατί τόσα νεύρα;" ρωτάει ήρεμα σε αντίθεση με τον δικό μου τόνο. Μπορούσα να αντιληφθώ λίγο τρόμο να εμφανίζεται στο βλέμμα του. Προσπάθησε βέβαια να αποφύγει το δικό μου και δυστυχώς κατέληξε να κοιτάζει τα ματωμένα χέρια μου. "Τι έπαθαν τα χέρια σου;" με ρωτάει και εγώ τα κρύβω για λίγο πίσω από την πλάτη μου έτσι ώστε να του δώσω την εντύπωση πως κάνει λάθος ενώ παράλληλα ισχυρίζομαι πως δεν υπάρχει αίμα στα χέρια μου. Η Ερμιόνη μας κοιτάζει λες και βλέπει κάποια ταινία στον κινηματογράφο. Της έλειπαν μόνο τα ποπ κορν.

Εκείνος πλησίασε περισσότερο στο σώμα μου. Το μαύρο του σακάκι τον μεγάλωνε πολύ, ηλικιακά. Πάντα φορούσε τέτοια ρούχα, επίσημα. Αν δεν τον ήξερα θα έλεγα πως θέλει να τραβήξει τα βλέμματα των κοριτσιών. Όμως σε αυτή την περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Τα ρούχα του θα αφαιρεθούν σε λίγη ώρα εφόσον θα δει την Πάνσυ. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τι πρόκειται να συμβεί με αυτους τους δύο. Εκείνος απλώνει τα μακριά του χέρια πίσω από την πλάτη μου ενώ βρίσκεται ήδη μπροστά μου. Το σώμα μου με το δικό του κολλάνε μεταξύ τους έτσι ώστε να μπορώ να καταλάβω λόγω του λεπτού υφάσματος, κάθε πτυχή. Τα μάτια μου ωστόσο δεν απομακρύνονται από τα δικά του. Η ανάσα του γίνεται αντιληπτή με τους παλμούς της καρδιάς. Είναι βαριά και με κάνει να θέλω να απομακρυνθεί από δίπλα του. Οι αφέλειες μου εύχομαι να έκρυβαν όσο γίνεται περισσότερο τα ροδοκοκκινα μάγουλα μου. Ειδάλλως θα μπορούσα να πω πως είναι το ρουζ μου. Σκέφτομαι πάλι τα ψέματα. Αυτός ο άνθρωπος είναι το χειρότερο για εμένα και το γνωρίζω πολύ καλά, όμως δεν θέλω να φύγω από δίπλα του. Η αδυναμίες μου δρουν πάνω του σαν μαγνήτες. Προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου, θυμίζοντας πως μας βλέπει η Ερμιόνη. Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μια τεράστια αναπνοή, ικανή να αποθηκεύσει στο μυαλό μου για ακόμη μια φορά την μυρωδιά του. Μύριζε πράσινο μήλο. Ήμουν σίγουρη πως η amortentia μου μύριζε με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορώ να την χορτάσω αυτή την αίσθηση. Ανοίγω τα μάτια διώχνοντας τις σκέψεις και καταλαβαίνω πως τα χέρια του έχουν αρπάξει τους καρπούς μου.